Στο παγκάκι Σκυφτός...

Διασχίζοντας τις χιονισμένες οροσειρές του μυαλού, οι απότομες στροφές του παγωμένου δρόμου μύριζαν από ώρα κίνδυνο. Και να που άρχισε να βρέχει... Και να που η ομίχλη βάλθηκε να δυσχεράνει μια αβέβαιη πλοήγηση.

Στο κάθισμα του συνοδηγού αιωρείται ένας λαθεμένος χάρτης. Δείχνει δρόμους που δεν υπάρχουν και ένοχα αποκρύπτει όσους ήδη διαβαίνω... Όσους πρόκειται να διαβώ. Σε φακιδιασμένα χέρια στέκεται ο χάρτης αυτός. Χάρτινα είναι, σχεδόν αόρατα... Βοήθεια από πουθενά και το σκοτάδι με τύφλωσε.
Διαλύθηκα σε αυτό το ταξίδι.

Ότι κι αν Γίνει...

Όταν θα διαβάζεις την φωνή μου τυλιγμένη σε λέξεις που θολώνουν μπρος στα μάτια σου, εγώ θα έχω επιλέξει να απέχω.

Θα έχω αποδράσει κάπου μακριά. Κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκομαι, ούτε καν εγώ. Γούσταρα να σε χαιρετήσω πριν φύγω. Να κάνουμε μια συζήτηση, που νομίζω ότι αποφεύγεις σαν κατάρα. Να κάνουμε έρωτα, που δείχνεις να το θες κολασμένα. Κάθε φορά...

Το Αρκούδι τραυματίας & το μπαστούνι του κρίκετ

Λειτουργώντας ως παρένθεση στην όποια εσωστρέφεια πλημμύρισε την σελίδα αυτή, θα ήθελα να παρουσιάσω 2 ιδιαίτερες & διαφορετικές ειδήσεις που μέσα σε 24 ώρες προξένησαν κάτι σαν κλαυσίγελο, στον γράφοντα τουλάχιστον...

Αναδημοσιεύω πιστά:

Αρκούδα τραυματίστηκε από ΙΧ

Υποβρύχιο στον Βυθό σου...

Σαν φλεγόμενος Εσταυρωμένος στέκω στην άκρη του βράχου.. Χέρια διάπλατα ανοικτά, ο ουρανός μαβής να στέλνει αέρηδες που θεριεύουν τις λυτρωτικές φωτιές. Το μυαλό καυτό, οι σκέψεις γεμάτες καπνούς.. Ένα Σάλτο Μορτάλε...

Κάποιοι είπαν ότι οι πτώσεις είναι γρήγορες. Νομίσματα απερίσκεπτα.. Μια κατρακύλα δύναται να συμβαίνει κατ' εξακολούθηση, βασανιστικά, με διάρκεια. Κάθε σκαλοπάτι που σκουπίζουν τα μούτρα σου να σε οδηγεί πιο κάτω... Πιο χαμηλά..

Στον Ομφαλό της Γης σου!

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό...; Σε πήγα εκεί που είχα βρεθεί πριν από καιρό. Εκεί όπου μυήθηκα στο σκότος της αναμονής. Αγρίμια και οι 2 σε μια σχέση που μπήκε εκ των συνθηκών στο ψυγείο... Δεν έχω μιλήσει ακόμα για το κοσμογονικό αυτό δέσιμο... Θα έρθει κάποτε η στιγμή όμως...

Σαν σκυλιά αδέσποτα και οι 2 ξαμοληθήκαμε σε τόπο ιερό. Από κοινού πρώτη φορά. Εκστασιασμένοι μοιραζόμασταν τις σιωπές μας. Χαζεύαμε στο μουσείο τις σκιές μας, που κάπου κάπου ενώνονταν και... όσο μας συνέπαιρνε αυτό, άλλο τόσο μας τρόμαζε... Τρόμος μεγαλύτερος μας κυρίευσε όταν διαπεράσαμε ανθρώπων σύνορα και προχωρήσαμε προς τα άδυτα του Απόλλωνα. Πηδώντας τις αλυσίδες και υπνοβατώντας σχεδόν αποφασίσαμε να πλησιάσουμε όσα μας ούρλιαζαν οι φωνές των της ψυχής ανεξερεύνητων... Παθιασμένοι και οι 2,