** ΠΑΡΑΦΥΣΙΝ **

- "Φιλε μου, αν ειχαν εφαρμοστει σωστα οι θεωριες του κομμουνισμου, θα ζουσαμε τωρα την ρεαλιστικη μας ουτοπια. Ολοι μας ισοι ρε, χωρις φτωχια, αδικια, ανεργια και προβληματα...!

(..παυση..)

Με το συγκεκριμενο φιλαρακι ειχαμε εξ αρχης μια ιδιοτυπη πολιτικη και ιδεολογικη κοντρα. Το οποιο ειναι και ζητουμενο. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη απολαυση απο τον διαλογο, με την προϋποθεση οτι υπαρχει σεβασμος, αντιληψη, επιχειρηματα και ικανοτητα χειρισμου του λογου εντος μιας συζητησης.



Αυτη την φορα η κουβεντα ειχε αναψει. Βοηθουσε βεβαια και το ουζο... Μπορουσα να μπω στην
θεση του και να καλαταβω τι εννοουσε και πως το ελεγε. Απο την μερια του ειχε δικιο. Μα εγω συνεχιζα να διαφωνω. Και δεν μου πηγαινε εκεινη την βραδια να του επαναλαβω οτι ο κομμουνισμος [ετσι οπως] εφαρμοστηκε, και απετυχε παταγωδως. Δεν μου αρκουσε να του ζητησω / προτεινω να αναπροσαρμοσει τις ιδεες του στις συγχρονες συνθηκες. Και σιγουρα, για κανενα λογο δεν θα του ελεγα οτι ολα αυτα ειναι μια απιαστη ουτοπια, κοβωντας και την συζητηση.
Γι' αυτο και σωπασα για λιγο. Απλα τον κοιτουσα μειδιαζοντας και καπνιζα. Μεχρι που τα σκορπισμενα ρεταλια των σκεψεων μου αρχιζαν να γινονται ενας κυκλωνας αληθειας στο μυαλο μου, παρασυροντας με να αρθρωσω λογια:

- "Ρε φιλε, να σου πω κατι; Τελικα δεν θα γουσταρα να υπαρχω σε μια κοινωνια που θα ημασταν ολοι εξισωμενοι. Μ'αρεσει η διαφορετικοτητα και το ρισκο. Με εξιταρει η ιδεα να παλεψω για να εξελιξω τον εαυτο μου ή και την κοινωνια αν μπορω... Και να ξερεις οτι δεν θα την παλευα με τους ασφυκτικους περιορισμους και το ταβανι της εξισωμενης κοινωνιας, οπου ολοι ειναι ισοι - ιδιοι. Με πνιγουν τα ταβανια, και εγω θελω να κοιταω ψηλα... Στον γαλαζιο ουρανο μου. Μη πας ομως μακρια. Ριξε μια ματια στην Φυση. Ειναι τελεια πλασμενη, ετσι δεν ειναι; Ειναι και λειτουργει τελεια, εκατομμυρια χρονια τωρα. Αν ομως κοιταξεις προσεκτικοτερα στον μικροκοσμο της φυσης, θα δεις οτι η φυση, αν και τελεια, ειναι αδικη. Αδικη, σκληρη συχνα, και αμειλικτη. Το μεγαλο ψαρι τρωει το μικρο στη φυση. Ο λαγος τρωει το τριφυλλι και το λιονταρι τρωει τον λαγο. Και απο το πτωμα του λιονταριου, παλι θα ξεπηδησει τριφυλλι. Ενας τελειος αλλα "σκληρος" κυκλος. Η φυση καταστρεφει και εξοντωνει μαζικα και αδιακριτα. Ενας σεισμος, ενας τυφωνας ή μια εκρηξη ηφαιστειου, σπερνουν θανατο και ολεθρο. Κατι υπερβολικα "αδικο". Αλλα τελειο, ως φυσικο. Και ο ανθρωπος που ανηκει; Δεν ειναι μερος της φυσης ο ανθρωπος αραγε; Μηπως ειναι κατι ανωτερο; Εχω την εντυπωση οτι ειμαστε ελλογα ζωα, της ταξεως των θηλαστικων. Ποια δικαιοσυνη παμε να πετυχουμε στην αδικη αλλα σοφη φυση; Για ποια ισοτητα μιλαμε στο κρατος της ανισης φυσεως; Εκτος αν εχουμε γινει επιγειοι Θεοι και δεν το καταλαβα. Ομως δεν βλεπω να εχουμε νικησει τον θανατο. Να εχουμε βρει την πανακεια για τις αρρωστιες ή να εχουμε ανακαλυψει τα μυστικα του κοσμου που μας περιβαλλει. Ισως να φταιει η αλαζονεια του να βλεπεις την θεα απο την κορυφη της πυραμιδας. Χανεις ολοκληρωτικα την επαφη με την ΒΑΣΗ σου. Με το ΕΙΝΑΙ σου. Και νομιζεις οτι εισαι κατι αλλο. "Λαθεμενα ανωτεροι". Και εθελοτυφλεις μπροστα σε κατι που σε περιβαλλει διαρκως. Τον θανατο. Τμημα της φυσης σου. Ορο της υπαρξης σου. Τον φοβασαι, τον αποφευγεις. Προσπαθεις να τον ξορκισεις. Και γινεσαι ανοητος. Οσο ανοητο σε κανει και η ιδια σου η ληθη. Ξεχνας και παραβλεπεις την αδικια και ανισοτητα της φυσης σου, της Φυσης που σε περιβαλλει. Και προσπαθεις για τα ΠΑΡΑΦΥΣΙΝ. Ματαιοπονεις, προσπαθωντας να περασεις τον καβο του καραβιου μεσα απο την τρυπα μιας βελονας. Ναι ρε φιλε, ολοι να παλευουμε για το καλυτερο και να προσπαθουμε! Αλλα οχι ματαια. Οχι αναληθινα. Οχι ξεχνοντας τι ειμαστε. Που ζουμε και που ανηκουμε. Ποτε θα εμπεδωσουμε τους αγραφους νομους της υποστασης μας. Και ποτε θα παψουμε να φερομαστε παραφυσιν, συνειδητοποιωντας την κρυσταλλινη αληθεια της φυσης μας.....;"

Τελικα ο φιλος μου, ειτε δεν μπορεσε, ειτε δεν τον αφησα να διακοψει το παραληρημα των σκεψεων μου. Οταν τελικα ειχα ολοκληρωσει, αρκεστηκε να διαφωνησει προχειρα και εγωιστικα με λιγα παιδιαστικα επιχειρηματα και να αλλαξει θεμα. Μου αρκει που ενιωσα οτι τα οσα ειπαμε εκεινο το βραδυ τον προβληματισαν... Το ιδιο επιθυμω και με οσους υπομεινουν να διαβασουν αυτο το κειμενο. Παραγωγικοτερος ο προβληματισμος των οποιων αρνησεων - καταφασεων...