"ειδήσεις, ταξίδια, Ελλάδα, νησιά, μυστήριο, ιστορία, διακοπές, παραλίες" @ Θεούλης: Η Ωραία Βουλιαγμένη

Sep 15, 2008

Η Ωραία Βουλιαγμένη



Την στιγμή που οι Αδελφοί Γκριμ έγραφαν το παραμύθι "Η ωραία Κοιμωμένη", προφανώς δεν είχαν υπόψιν τους έναν επί γης παράδεισο, Νοτίως της πόλεως των Αθηνών.



Η πεντάμορφη Βουλιαγμένη, μας ιντριγκάρει απλά και μόνο λόγω του σημερινού της ονόματος. Τι κάνει όμως την Βουλιαγμένη τόσο ξεχωριστή; Χώρος με ισχυρά ενεργειακά πεδία; Τόπος ιερός από την αρχαιότητα; Περιοχή στοιχειωμένη;


Ίσως αυτά και πολλά περισσότερα, άγνωστα στο ευρύ κοινό.



Ιστορία:
Στην περιοχή της Βουλιαγμένης, ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας έχουν ήδη διαπιστωθεί από το τέλος της Νεολιθικής περιόδου, τα οποία γίνονται εντονότερα την 3η χιλιετία π.Χ. στην Πρωτοελλαδική περίοδο. Στο λόφο των Μουσών, που βρίσκεται μέσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχειακού συγκροτήματος του Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης, έχουν εντοπιστεί και μερικώς ανασκαφεί, λείψανα οχυρωματικών κατασκευών, ενώ στην κορυφή του είναι ορατές εργασίες λατόμευσης του φυσικού βράχου.

                     

Αργότερα, η Βουλιαγμένη θα γίνει ένας εκ των αρχαίων Δήμων της πόλεως των Αθηνών, με το όνομα "Αιξωνίδες Αλαί". Η ονομασία του δήμου των Αιξωνιδών Αλών οφείλεται αφενός στη γειτνίασή του με την Αιξωνή (σήμερα περιοχή Γλυφάδας - Βούλας) και αφετέρου σε μια φυσική διαμόρφωση της περιοχής, τις αλυκές, που υπήρχαν κατά μήκος της ακτής [Στην αρχαία Ελλάδα με την ονομασία Αλαί φέρονταν παραθαλάσσιες περιοχές όπου υπήρχαν φυσικές αλυκίδες (= αλυκές), σε αντιδιαστολή με τις τεχνικές δεξαμενές (λάκκους) συλλογής άλατος, που λέγονταν αλοπήγια]. Τα όρια του Δήμου ήταν εκτεταμένα και κάλυπταν γεωγραφικά τους σημερινούς δήμους της Βούλας και της Βουλιαγμένης. Τα ευρήματα των ανασκαφών πιστοποιούν την αδιάλειπτη συνέχεια ζωής. Στους ύστερους αρχαϊκούς χρόνους (μέσα με τέλος 6ου αι. π.Χ.) αρχίζει η οικιστική οργάνωση του αρχαίου δήμου και η ακμή του.
Μέσα στα όρια του δήμου Βούλας βρέθηκαν μεγάλα οικιστικά σύνολα που εξυπηρετούνταν με οδικά και αποχετευτικά δίκτυα, μεγάλες οδικές αρτηρίες, οι οποίες συνέδεαν τον αρχαίο δήμο με τους γειτονικούς του, - της Αιξωνής (τη σημερινή Γλυφάδα) και του Αναργυρούντος (τη σημερινή Βάρη), εργαστηριακές εγκαταστάσεις και οργανωμένα νεκροταφεία.



Σε μια θέση εξαιρετικής επιλογής, στο λόφο Καστράκι, που βρίσκεται στη συνοικία Πηγαδάκια της Βούλας και μέχρι σήμερα δεν έχει ερευνηθεί ανασκαφικά, δεσπόζει η ακρόπολη του αρχαίου δήμου.
Στα τέλη του 6ου αιώνα π. Χ. αρχή της ακμής του, ιδρύεται το παναττικής εμβέλειας Ιερό του Απόλλωνος στον Ζωστήρα (το οποίο σήμερα βρίσκεται μέσα στις εγκαταστάσεις της ξενοδοχειακής επιχείρησης του Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης και ανακαλύφθηκε το 1924, όταν τα παιδιά του ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης, σκάβοντας στην παραλία κοντά σε κάποια φαινομενικά ασήμαντα ερείπια τοίχων, έφεραν στο φως τμήματα κιόνων,). Η ίδρυση του ιερού είναι σύγχρονη με την Κλεισθένεια μεταρρύθμιση των αττικών δήμων, που έγινε το 507 π.Χ., κατά την οποία καθεμιά από τις τρεις ζώνες της Αττικής (άστυ, μεσογαία, παραλία) οργανώθηκε σε 10 ομάδες δήμων και έτσι δημιουργήθηκαν οι 30 «τριττύες». Από αυτές, με κλήρωση ανά τρεις, άσχετα από τη γεωγραφική τους θέση και την κοινωνική τους σύνθεση, δημιουργήθηκαν οι 10 φυλές που αντικατέστησαν τις τέσσερις παλαιές φυλές των Αθηναίων. Έτσι, πετυχαίνοντας «αναμίσγεσθαι το πλήθος», κατά τον Αριστοτέλη, ο Κλεισθένης κατάφερε να διασφαλίσει τη συνοχή του αθηναϊκού λαού, γεγονός που υπήρξε η αφετηρία της κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής άνθησης της αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου αιώνα π.Χ. Ο δήμος των Αλαιέων μαζί με τη γειτονική του Αιξωνή συγκροτούν την παραλιακή τριττύ της Κεκροπίδος φυλής, που περιελάμβανε συνολικά 11 δήμους.



Η μορφολογία της Χερσονήσου του Λαιμού της Βουλιαγμένης, το σημερινό Μικρό Καβούρι, ένα κομμάτι της Αττικής γης προικισμένο απλόχερα απ’ τη φύση, είχε πάντοτε μεγάλη στρατηγική σημασία, για όλη την Αττική. Ήταν ένα τέλειο φυσικό παρατηρητήριο, χρήσιμο για την άμυνα και για την αποτροπή των εχθρικών αποβάσεων. Το σκοπό αυτό άλλωστε εξυπηρετούσαν και οι δύο κυκλικοί πύργοι – παρατηρητήρια. Χτισμένοι κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. στα κατάλληλα σημεία, έλεγχαν με άνεση τον πλου προς τον Πειραιά. Στο συγκρότημα του πύργου βρέθηκαν αιχμές βελών και δοράτων, αθηναϊκά νομίσματα του 4ου και 5ου αι. π.Χ. καθώς και αιγυπτιακό νόμισμα της εποχής των Πτολεμαίων. Νομίσματα και άλλα ευρήματα της ίδιας εποχής και προέλευσης βρέθηκαν επιφανειακά τόσο στον λόφο ΝΑ του Λαιμού (εκεί όπου υπήρχε η προϊστορική οχύρωση με τις οικίες), όσο και κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της Χερσονήσου κατά τη διάνοιξη του δρόμου. Τα εν λόγω ευρήματα μαρτυρούν τη χρησιμοποίηση των οχυρωματικών αυτών έργων κατά τον Χρεμωνίδειο πόλεμο (267 – 261 π.Χ.), όταν η Αθήνα πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα των Μακεδόνων του Αντίγονου Γονατά (263 –2 π.Χ.) και προς βοήθειά της οι Πτολεμαίοι έστειλαν στόλο υπό τον ναύαρχο Πάτροκλο.

                     

Η κατάληξη της Χερσονήσου του Λαιμού στη θάλασσα, με πολλές λεπτές και απότομες προεξοχές, λειτούργησε προστατευτικά για την Αθήνα. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Θ,107), οι Πέρσες, υπό το κράτος του φόβου, μετά την ήττα τους στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και μέσα στη νύχτα, νόμισαν ότι αυτές οι προεξοχές ήταν πολεμικά πλοία και, πανικόβλητοι, τράπηκαν σε φυγή. Η επιλογή της θέσης ίδρυσης του Ιερού του Απόλλωνα του Ζωστήρα δεν ήταν τυχαία. Το χαμηλό επίπεδο αυτής της στενής λωρίδας της γης συμβάλει ώστε το ιερό να είναι ορατό και από τον δυτικό, αλλά και από τον ανατολικό κόλπο.
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το τοπωνύμιο «Ζωστήρας» οφείλει το όνομά του στη ζώνη της Λητούς. Η Λητώ, κυνηγημένη από την οργισμένη Ήρα, αφού ο πατέρας των δίδυμων παιδιών που κυοφορούσε ήταν ο Δίας, σταμάτησε σ’ αυτό το μέρος και, νομίζοντας ότι είχε έρθει η ώρα να γεννήσει, έλυσε τη ζώνη της. Έτσι λοιπόν, «ΕΝ ΖΩΣΤΗΡΙ ΔΕ, ΕΠΙ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΑΙ ΒΩΜΟΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΚΑΙ ΛΗΤΟΥΣ. ΤΕΚΕΙΝ ΜΕΝ ΟΥΝ ΛΗΤΩ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΣ ΕΝΤΑΥΘΑ ΟΥ ΦΑΣΙ, ΛΥΣΑΣΘΑΙ ΔΕ ΤΟΝ ΖΩΣΤΗΡΑ ΩΣ ΤΕΞΟΜΕΝΗΝ, ΚΑΙ ΤΩ ΧΟΡΙΩι ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ».



Ο Στέφανος Βυζάντιος, ο οποίος συμφωνεί με τον Παυσανία, μας πληροφορεί επίσης για τα Ζωστήρια, την ετήσια γιορτή που λάμβανε χώρα στο ιερό: «ΦΑΣΙ ΤΗΝ ΛΗΤΩ ΛΥΣΑΙ ΤΗΝ ΖΩΝΗΝ ΚΑΙ ΚΑΘΕΙΣΑΙ ΕΝ ΤΗ ΛΙΜΝΗ ΛΟΥΣΑΣΘΑΙ· ΕΝΤΑΥΘΑ ΘΥΟΥΣΙΝ ΑΛΑΕΙΣ ΛΗΤΟΙ ΚΑΙ ΑΡΤΕΜΙΔΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΙ ΖΩΣΤΗΡΙΩι». Ένα ιερό λοιπόν παναττικής και ίσως πανελλήνιας σημασίας που, εκτός από τη θρησκευτική του σύνδεση με το ιερό της Δήλου, εξυπηρετούσε και πολιτικούς στόχους της Αθήνας. Περισσότερα για το ιερό, την ονομασία του και την ιερατική οικία ΕΔΩ.

Στην περιοχή υπάρχει ναός, αφιερωμένος στην Αθηνά τη θεά της σοφίας , ο οποίος δεν έχει ακόμα ανασκαφεί.


Στους χρόνους που ακολούθησαν, η Βουλιαγμένη ακολουθεί την ιστορική τύχη της Αθήνας και της Ελλάδος κατ' επέκταση. Γίνεται τσιφλίκι την περίοδο της τουρκοκρατίας και κατόπιν μετόχι της Εκκλησίας. Ουσιαστικά ακόμα και σήμερα ο Δήμος της Βουλιαγμένης αποτελεί τμήμα της τεράστιας Εκκλησιαστικής περιουσίας. Η περιοχές που έχουν κτιστεί παραχωρήθηκαν ή αγοράστηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος, ενώ όλες οι ελεύθερες εκτάσεις [πευκοδάσος Λαιμού, Καβουρίου, Λιμανάκια] εξακολουθούν να βρίσκονται στην κατοχή της.
Η περιοχή ονομάστηκε Βουλιαγμένη, από την πανέμορφη σχεδόν στρογγυλή λίμνη με το ιαματικό νερό και τα άγνωστα δαιδαλώδη υπόγεια σπηλαιοβάραθρα, που προέκυψε από την καθίζηση της οροφής υπόγειου σπηλαίου που υπήρχε από τα προϊστορικά χρόνια. Επίσης ονομαζόταν "Βρωμολίμνη", που για ευνόητους λόγους το τοπωνύμιο αυτό εγκαταλείφθηκε.

Η Βουλιαγμένη Σήμερα:

Η πόλη της Βουλιαγμένης είναι ένας ολυμπιακός δήμος, με διεθνούς ακτινοβολίας τουριστική σημασία. Είναι το ακριβότερο κομμάτι της Ελλάδας σύμφωνα με τις αντικειμενικές αξίες και την κτηματομεσιτική αγορά.



Έχει εξελιχθεί σε τόπο μόνιμης κατοικίας 6,442 κατοίκων [2001] αλλά και σε υπερτοπικό πόλο αναψυχής ιδανικό για ήσυχες και ποιοτικές διακοπές. Στην Βουλιαγμένη λειτουργούν δεκάδες υπερπολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, εστιατόρια, μπαρ και πλήθος συναφών τουριστικών εγκαταστάσεων.



Η έκταση της Βουλιαγμένης είναι 7.700 στρέμματα. Απέχει 25 χλμ NA από το κέντρο της Αθήνας και αποτελείται από τις θέσεις Μικρό και μεγάλο Καβούρι, Λαιμός, Λίμνη Βουλιαγμένης και Λιμανάκια. Το Δημοτικό Συμβούλιο Βουλιαγμένης ανακήρυξε πρόσφατα τις κοινόχρηστες περιοχές Καβουριού, Ορφανοτροφείου και Φάρου Καβουρίου, ως πάρκα υπερτοπικής σημασίας. Η λίμνη της Βουλιαγμένης, έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο της φύσης και προστατευόμενος υγρότοπος. ‘Εχει συμπεριληφθεί στον Εθνικό κατάλογο «NATURA 2000» και προστατεύεται από τη Διεθνή σύμβαση «RAMSAR».
Στην λίμνη λειτουργεί υδροθερεπευτήριο λόγω των ιδιοτήτων των ιαματικών νερών για ρευματισμούς, νευραλγίες, μυαλγίες, ισχιαλγίες, οσφυαλγίες, γυναικολογικές παθήσεις.



Μόλις το 1933 η Βουλιαγμένη συνδέθηκε με αστική συγκοινωνία με την Αθήνα, όταν ιδρύθηκαν τα Κοινά Ταμεία Εισπράξεως (ΚΤΕ). Στην Αττική καθορίσθηκαν δέκα γραμμές που εξυπηρετούνταν από 51 λεωφορεία και συνέδεαν την πρωτεύουσα με τη Βουλιαγμένη, τον Κάλαμο, τα Καλύβια, την Κερατέα, τα Κιούρκα, το Λαύριο, τον Μαραθώνα, τα Μέγαρα, τη Ραφήνα και τον Ωρωπό.

Η Βουλιαγμένη και η Θεϊκή Πλαζ του Απόλλωνα:



Η Βουλιαγμένη δεν ήταν μόνον αγαπημένη πλαζ των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των θεών τους. Ήδη από τον 6ο αι. π.Χ. στον Χρυσόμαλλο Απόλλωνα ήταν το μικρό καλοχτισμένο ιερό στην αρχή του πευκόφυτου Λαιμού, όπου λατρευόταν ως Ζωστήρδίπλα του λατρεύονταν η μητέρα του Λητώ και η δίδυμη αδελφή του Άρτεμις σε ετήσιες γιορτές με θυσίες στους δύο μεγάλους βωμούς που βρέθηκαν.
Ο καλά σωζόμενος ναός- περίπτερος με 4Χ6 κίονες, με τους βωμούς, τον θρόνο, την τράπεζα, τα βάθρα των αγαλμάτων, κάποιες επιγραφές και μια μεγάλη δεξαμενή- κρήνη- βρίσκεται μέσα στην πλαζ του Αστέρα και θα αναδειχθεί στα πλαίσια του λίφτινγκ των εγκαταστάσεων με τη βοήθεια της εταιρείας Αστήρ Α.Ε. Το έργο της αναμόρφωσης σκιαγραφούν τέσσερις μελέτες που εξετάσθηκαν από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο: Αποστράγγιση υδάτων, χερσαίων και θαλασσινών, που αναβλύζουν και πλημμυρίζουν κάθε χρόνο το ιερό λόγω της μεγάλης ανόδου της στάθμης της Μεσογείου (το φαινόμενο υποχωρεί μετά τον Σεπτέμβριο).
Στερέωση του αρχαίου υλικού που ξεπλένεται και στεγνώνει. Αναστήλωση του Ναού του Απόλλωνος Ζωστήρος, του οποίου οι τοίχοι διατηρούνται σε μεγάλο ύψος. Σύμφωνα με τον μύθο που παραδίδει ο Παυσανίας, το προσωνύμιο Ζωστήρ δόθηκε στο ιερό επειδή σ΄ αυτό το σημείο πέρασε η ετοιμόγεννη Λητώ προτού καταλήξει στη Δήλο και καθώς ένιωσε ότι πλησιάζει η ώρα της γέννας, έλυσε τη ζώνη της.



Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης:
Ιδρύθηκε το 1937 στη Βουλιαγμένη. Είναι η πρώτη ομάδα υδατοσφαίρισης που κέρδισε ευρωπαικό τρόπαιο, το 1997 εναντίων της Roma με σκόρ 9-9 στην Ιταλία και 7-6 στο ΟΑΚΑ.

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Καλοκαίρι 1983
:

Πηγή LIFO



Το καλοκαίρι του 1983 εκατό χιλιάδες άτομα, με προεξάρχοντα τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, μαζεύτηκαν στην πλαζ του ΕΟΤ και πέταξαν από πάνω τους τη σοβαροφάνεια της μεταπολίτευσης. Οι εφημερίδες έγραψαν για «νύχτα πνιγμένη στα ναρκωτικά», αλλά στην πραγματικότητα η Αθήνα έζησε το δικό της ανεπανάληπτο, παραθαλάσσιο Woodstock.
Τα νωχελικά καλοκαίρια των αρχών του '80, η Αθήνα δεν είχε πολλά να προσφέρει στο κομμάτι της ψυχαγωγίας. Έτσι ό,τι συνέβη τον Ιούλιο του 1983 είχε την αξία του μοναδικού και ίσως γι' αυτό έμελλε να μείνει στην ιστορία. Το πάρτι του Λουκιανού Κηλαϊδόνη στη Βουλιαγμένη έγινε το πρώτο καλοκαιρινό επίσημο ξεφάντωμα της σύγχρονης Αθήνας και σήμανε την αρχή για μια σειρά μεγάλων συναυλιών, έξω από τα όρια των γηπέδων της πόλης. Τυλιγμένο στην αθωότητα της πρώτης φοράς, φορτωμένο με τις εκπλήξεις μιας ειλικρινούς προσφοράς και οργανωμένο καλά -σε μια εποχή άπειρη από large scale συναυλίες- με νοικιασμένα από την τροχαία γουόκι τόκι. Ένα υπερεπιτυχημένο beach party, με ένα κοινό που παρ' όλα αυτά αγνοούσε ακόμη, κατά βάση, τον όρο.
H επιτυχία της βραδιάς είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από τις προηγούμενες ημέρες. Τα 25.000 εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και οι μαζικές αγορές τους έδειχναν ότι το κοινό που θα μαζευόταν θα ερχόταν σε παρέες ολόκληρες. Η πλαζ του ΕΟΤ, κλεισμένη από τον Ιανουάριο, ήταν έτοιμη να υποδεχθεί τον κόσμο, η πλωτή εξέδρα -μια φορτηγίδα φερμένη από τον ΟΛΠ- είχε εγκατασταθεί στα δύο μέτρα από την ακτή και η επικείμενη πανσέληνος θα έντυνε με την απαραίτητη ατμόσφαιρα την υπαίθρια συναυλία με τον περιγραφικό τίτλο «πάρτι στη Βουλιαγμένη».
Tο απόγευμα της 25ης Ιουλίου, το πλήθος που από νωρίς μαζεύτηκε στην παραλία προοιώνιζε ένα σκηνικό άνευ προηγουμένου. Και όταν, μόλις έπεσε ο ήλιος, η πιανίστα Έλλη Σεμιτέκολου έβαλε τον κόσμο στο κλίμα με μουσική ragtime και διάθεση καλοκαιρινή, φάνηκε πως η γλυκιά εκείνη νύχτα στη μέση του καλοκαιριού είχε τα φόντα να γίνει ένα αξέχαστο βράδυ. «Δεν μάθαμε ποτέ πόσοι ακριβώς ήταν οι παραβρισκόμενοι», λέει ο Κηλαϊδόνης. Οι επίσημοι και ανεπίσημοι υπολογισμοί μιλάνε για πάνω από 100.000 άτομα, ενώ πολλοί δεν κατόρθωσαν να πάνε, γιατί κόλλησαν στο μποτιλιάρισμα που έφθανε κάποια στιγμή μέχρι την Αμαλίας, από τη Βουλιαγμένη. Δεν κόπηκαν πάντως άλλα εισιτήρια και με την κοινή συμφωνία αστυνομίας και διοργανωτών η είσοδος επιτράπηκε σε όλους. Το κρατικό ραδιόφωνο είχε συμφωνήσει για την αναμετάδοση της συναυλίας και ο Γιάννης Πετρίδης, που την παρουσίαζε, συμμετείχε στα διαλείμματα με αυθεντικά τραγούδια της δεκαετίας του '50, μουσική που ακουγόταν και στον συναυλιακό χώρο από τα ηχεία, ενισχύοντας την αίσθηση πως επρόκειτο για πάρτι. Ο Πέρι Κόμο, ο Έλβις και ο Πατ Μπουν γέμιζαν τα κενά ανάμεσα στα σχήματα, ενώ οι διάφοροι, μη ανακοινωμένοι από πριν, guests ξάφνιαζαν το ανυποψίαστο κοινό που παραληρούσε. Έτσι, βρέθηκαν μαζί ο Σαββόπουλος, η Ζορμπαλά, ο Γερμανός, ο Νταλάρας και η Αφροδίτη Μάνου, καταφθάνοντας διαδοχικά στην πλατφόρμα με κρις κραφτ από τον ΟΛΠ και τραγουδώντας για ένα κοινό που δε δίστασε να βουτήξει στο νερό, με μαγιό ή με τα ρούχα της δουλειάς, για να κολυμπήσει και να φθάσει στα πόδια των μουσικών, γλεντώντας το καλοκαίρι, το τραγούδι και τη χαρά της ζωής με τον πιο αυθόρμητο τρόπο.



Οι περισσότεροι απ' όσους παραβρέθηκαν στο πάρτι της Βουλιαγμένης έχουν να πουν για την πανηγυρική αίσθηση της βραδιάς και για στιγμιότυπα που θυμούνται ακόμα. Τα πυροτεχνήματα, τη μαντολινάτα μέσα στις βάρκες που έρχονταν από τα βαθιά, την είσοδο του Κηλαϊδόνη, αναπόφευκτα με το «πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη». Θυμούνται ακόμη την εκτόνωση, το γλέντι, την εντύπωση πως κάτι καινούργιο είχε συμβεί, απλά, ξαφνικά και χωρίς κανείς να το περιμένει. Στη Βουλιαγμένη εκείνο το βράδυ καταναλώθηκαν όλες οι μπύρες, τα αναψυκτικά και οι τυρόπιτες της περιοχής, ζευγάρια γνωρίστηκαν χορεύοντας, νέες παρέες σχηματίστηκαν και όλα κύλησαν ομαλά, χωρίς ούτε έναν σεκιούριτι, θεσμό άλλωστε άγνωστο τότε. Ο ήχος ήταν μάλλον κακός, καθώς τα μηχανήματα που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν αρκετά ώστε να μπορούν να καλύψουν τέτοιο πλήθος κόσμου. Πολλοί μάλιστα είχαν μαζί τους τρανζίστορ συντονισμένα στο Β' πρόγραμμα και στην αναμετάδοση της συναυλίας, συμπληρώνοντας αδιαμαρτύρητα τα κενά και αδιαφορώντας ουσιαστικά για το τεχνικό κομμάτι, παρασυρμένοι από το γενικότερο κλίμα ευφορίας της νύχτας. Η οργάνωση λειτούργησε καλά, η προγραμματισμένη κινηματογράφηση από τους Διαγόρα Χρονόπουλο και Ηρακλή Παπαδάκη εκτελέστηκε άψογα κι επαγγελματικά κι αν στο τέλος της συναυλίας η Μαντώ ξεχάστηκε στην πλατφόρμα τραγουδώντας jazz κι αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από ένα σκάφος του λιμενικού για να επιστρέψει στην ξηρά, αυτό δεν πείραξε ούτε την ίδια, απλώς σημειώθηκε στα πρακτικά σαν ένα από τα ευτράπελα και διασκεδαστικά που χαρίζουν ακόμη χαμόγελα.




Μετά το τέλος της συναυλίας, η παραλία παρέμεινε γεμάτη με κόσμο που προτίμησε να κοιμηθεί -ή να μην κοιμηθεί- εκεί περιμένοντας το πρώτο λεωφορείο. Οι 800 γεμάτοι κάδοι σκουπιδιών που συλλέχθηκαν ήταν μια επιπλέον επιβεβαίωση του αριθμού των θεατών, ενώ την επόμενη μέρα όλες οι εφημερίδες έγραφαν για το πάρτι στη Βουλιαγμένη στο πρωτοσέλιδο, χαρακτηρίζοντάς το οι περισσότερες «μοναδικό» και «ιδιαίτερα πετυχημένο». Κάποιοι, όπως ο Β.Φίλιας στην Ελευθεροτυπία, που έγραψε για ένα βράδυ πνιγμένο στα ναρκωτικά και για την αποθέωση του αμερικανικού τρόπου ζωής ή ο Ν. Ζαχόπουλος, που σχολίασε «έναν κάτωχρο Κηλαϊδόνη, που δεν είπε παρά τρία μόνο τραγούδια γαντζωμένος από μια κιθάρα», προφανώς είδαν ή άκουσαν κάτι διαφορετικό. Για όσους όμως θυμούνται ακόμη την πανσέληνο εκείνη πάνω από την αμμουδιά, για τους μουσικούς, τους θεατές, το κοινό που έζησε ή ονειρεύτηκε να είχε ζήσει τη βραδιά, το πάρτι στη Βουλιαγμένη ήταν το πιο επιτυχημένο πάρτι στο οποίο βρέθηκαν καλεσμένοι και η νύχτα της 25ης Ιουλίου ήταν η νύχτα που γεννήθηκε μια ελπίδα απροσδιόριστη, μια αισιοδοξία ειλικρινής και μια καλοκαιρινή γιορτή στην οποία πέρασαν όλοι τόσο μα τόσο ωραία.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΣΣΥ ΚΑΡΑΒΙΑ
Βουλιαγμένη: βουτιά στα βάθη της στοιχειωμένης λίμνης:



Οι ηλικιωμένες γυναίκες που βουτούν αμέριμνες στη Λίμνη της Βουλιαγμένης ίσως δε γνωρίζουν για τη νεράιδα η οποία, σύμφωνα με το θρύλο, παγιδεύει στο βυθό τα παλικάρια. Γνωρίζουν όμως πόσο ευεργετικά για την υγεία είναι τα νερά της, γι’ αυτό την επισκέπτονται χειμώνα καλοκαίρι.
Εξάλλου η λίμνη είναι κοντά στην Αθήνα. Μόλις 21 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, και ξαφνικά βρίσκεσαι σ’ ένα επιβλητικό τοπίο με λαβυρίνθους από υπόγεια σπήλαια, υποβρύχιες σήραγγες και καρστικούς σχηματισμούς (χαρακτηριστικές γεωμορφές σε ανθρακικά πετρώματα).Ίσως είναι παράδοξο το γεγονός ότι παρ’ όλη την εγγύτητά της στο κλεινόν άστυ, η Λίμνη της Βουλιαγμένης δεν αναφέρεται σε κανένα αρχαίο κείμενο. Οι αρχαίοι συγγραφείς δείχνουν να την αγνοούν. Πρόκειται για μυστήριο που εντείνει η ίδια η λέξη "Βουλιαγμένη", η οποία παραπέμπει στο φαινόμενο της καθίζησης. Η αρχαία ονομασία της περιοχής δε συνδέεται με τη γεωλογία, αφού ονομαζόταν "Ζωστήρ", ζώνη, ονομασία που προέρχεται προφανώς από τη μορφολογία του κλειστού κόλπου της Βουλιαγμένης. Εκεί βρισκόταν και το ιερό του Ζωστήρος Απόλλωνα, το οποίο ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ Πέραν αυτού οι αρχαιολόγοι δεν έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα κανένα άλλο εύρημα. Σε τι οφείλεται η απουσία άλλων ευρημάτων; Οι υποθέσεις των γεωλόγων δίνουν την απάντηση. Η λίμνη σχηματίστηκε μεταγενέστερα, πιθανότατα στους χριστιανικούς χρόνους, όταν κατέρρευσε η οροφή ενός τεράστιου υπόγειου σπηλαίου εξαιτίας κάποιου σεισμού. Στην εποχή της Τουρκοκρατίας η λίμνη αναφέρεται με το όνομα "Βουλιασμένος" ή "Καράτσι", το οποίο σημαίνει "μαύρο νερό".Ιαματικά λουτρά
Όταν το 1889 ο καθηγητής χημείας Αναστάσιος Χρηστομάνος έκανε την πρώτη απόπειρα περιγραφής της λίμνης, σημείωσε τις ιαματικές ιδιότητες των νερών της. Τα ιαματικά λουτρά βρίσκονται σε απόσταση μόλις πενήντα μέτρων από την παραλία και σαράντα μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, επί της οδού Αθηνών-Σουνίου. Η θερμοκρασία τους κυμαίνεται μεταξύ 20 και 27 βαθμών Κελσίου καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Το νερό περιέχει άλατα, μέταλλα, κυρίως υδρόθειο, ενώ είναι ελαφρώς ραδιενεργό. Οι ιαματικές ιδιότητες της λίμνης συμβάλλουν σημαντικά στη θεραπεία των ρευματικών, των γυναικολογικών και των δερματικών παθήσεων, για παράδειγμα, αρθρίτιδες, συνδεσμικά προβλήματα, εκζέματα αλλά και πονοκεφάλους.



Ο "αυτοκράτορας"
To 1988 ξεκίνησε το πρόγραμμα εξερεύνησης και χαρτογράφησης του σπηλαίου της Βουλιαγμένης, υπό την αιγίδα του σπηλαιολογικού τομέα του υπουργείου Πολιτισμού, με χρηματοδότηση του Δήμο Βουλιαγμένης.Οι έρευνες είναι σύνθετες και περιλαμβάνουν μελέτη της γεωλογίας του σπηλαίου, χημικές αναλύσεις του νερού και αεροφωτογραφίες της περιοχής. Οι σπηλαιοκαταδύσεις είναι ο πιο σημαντικός τομέας. Δεν είναι τυχαίο το ότι επικεφαλής τους τέθηκε ο Ελβετός Ζαν Ζακ Μπολάνζ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών. Η μακρόχρονη πείρα του στο συγκεκριμένο τομέα τον αντάμειψε με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι "ο αυτοκράτορας", το οποίο του έδωσαν οι συνεργάτες του. Στην πρώτη του κιόλας κατάδυση ανακάλυψε σε βάθος τριάντα μέτρων ένα στενό πέρασμα το οποίο οδηγεί σε μια υποβρύχια αίθουσα χωρητικότητας 1.200.000 κυβικών μέτρων. Οι έρευνες ξεκίνησαν στη σκιά ενός ατυχήματος, όταν δύο δύτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη φάση της αποσυμπίεσης λίγα μόλις μέτρα πριν από την επιφάνεια. Τα πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Αιτία του θανάτου τους δεν ήταν βέβαια τα φαντάσματα για τα οποία μιλούν οι παλιότεροι κάτοικοι της Βουλιαγμένης, αλλά ένα δυνατό ρεύμα που εμφανίζεται κατά καιρούς στο άνοιγμα του σπηλαίου και προκαλεί μικρές δίνες στο νερό.
Σταλαγμίτης-μνημείο
Η περιοχή άρχισε να αποκαλύπτει σταδιακά το αληθινό της πρόσωπο: ένα σύνθετο σύστημα καρστικών σπηλαίων με υπόγεια νερά που κυλούν διαμέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού. Η φυσική θερμότητα των νερών αυτών προδίδει μία ακόμα σημαντική πληροφορία: σε πολύ μεγάλο βάθος τα σπήλαια συνδέονται με το ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα ελληνικά νησιά.Οι οχτώ συνολικά αποστολές έχουν φέρει μέχρι σήμερα στο φως κι άλλες συναρπαστικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των αεροφωτογραφιών διαπιστώθηκε μια σειρά από τέσσερα βυθίσματα ή δολίνες καθώς και δύο μεγάλα βάραθρα: το γερμανικό και το ανεξερεύνητο Πηγάδι του Διαβόλου. "Το σπήλαιο αναπτύσσεται μέσα από μεσοζωικούς κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους, οι οποίοι έχουν αρκετά κενά εξαιτίας της χημικής διάλυσης του πετρώματος", διευκρινίζει ο Βασίλης Γιαννόπουλος από το υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξερευνητικής κατάδυσης ο Λουίτζι Καζάτι, στενός συνεργάτης του Μπουλάνζ, ανακάλυψε έναν τεράστιο σταλαγμίτη, ο οποίος αποτελεί το βαθύτερο καρστικό σχηματισμό στην Ελλάδα. Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται σε βάθος 105 μέτρων, περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία για τον πρόσφατο σχηματισμό της Μεσογείου. Ο λόγος; Οι σταλακτίτες δε δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια του νερού.



Σήραγγα-ρεκόρ
Στην περιοχή υπάρχουν συνολικά 14 διαφορετικές υπόγειες σήραγγες. Η μία απ’ αυτές είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει μήκος 800 μέτρα, πλάτος από 60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της είναι κατά μέσο όρο τα 80 μέτρα. Οι βυθισμένοι διάδρομοι έχουν συνολικό μήκος 4,3 χιλιόμετρα.Οι ερευνητικές αποστολές και τα πρώτα επιστημονικά συμπεράσματα ήταν αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία αρκετών ερασιτεχνών δυτών. Γύρω από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης έχει πλεχτεί ένας μύθος που οφείλεται στην εξαιρετική ορατότητα, στο βάθος, στη θερμοκρασία του νερού και φυσικά στην ομορφιά της. Μέσα όμως σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο από σήραγγες ακόμα κι ένας πεπειραμένος δύτης κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό του. "Η σπηλαιοκατάδυση, σε σχέση με τις θαλάσσιες καταδύσεις, διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα. Μπαίνοντας σ’ ένα σπήλαιο κάποιοι άπειροι δύτες χάνουν το δρόμο του γυρισμού, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν", επισημαίνει ο Βασίλης Γιαννόπουλος. Αποτέλεσμα αυτής της απειρίας ήταν να χάσουν τη ζωή τους οχτώ δύτες. Θανάσιμα λάθη τους ήταν η μη εξοικείωση με το υποβρύχιο περιβάλλον των σπηλαίων και ο ελλιπής εξοπλισμός. Οι περισσότεροι δε διέθεταν ούτε καν το "μίτο της Αριάδνης", ένα νάιλον σκοινί που δένουν οι σπηλαιοδύτες στην είσοδο του σπηλαίου για να μη χάνονται στους υπόγειους λαβυρίνθους. Το 1995 τα σπήλαια έκλεισαν για το κοινό, προς αποφυγή ατυχημάτων. Από τότε επιτρέπονται μόνο οι καταδύσεις για επιστημονικούς σκοπούς.Ακόμα και οι έμπειροι σπηλαιοδύτες δε διέφυγαν αυτό τον κίνδυνο. Ο Ελβετός Αρν Ονταλίκ, μέλος της αποστολής, εγκλωβίστηκε στη σήραγγα αφού "χτυπήθηκε" από τη μέθη των δυτών, η οποία προκαλείται από το άζωτο. "Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι ήμουν δεμένος με αόρατα σκοινιά, παγιδευμένος σ’ ένα κρυστάλλινο κενό. Τότε κατάλαβα γιατί οι άτυχοι δύτες δε βγήκαν ποτέ από εκεί μέσα". Και συνεχίζει: "Η βαθιά νάρκωση και το αχανές τούνελ μού δημιούργησαν σύγχυση. Αμέσως έχασα την αίσθηση του βάθους και της απόστασης κι έπεσα σε ζάλη". Ο Ονταλίκ σώθηκε χάρη στην πείρα του αλλά και γιατί χρησιμοποίησε τη φιγούρα ενός άλλου δύτη ως σημείο αναφοράς μέσα στον υπόγειο λαβύρινθο.
Πηγή Focus

Κατάδυση στα μυστικά της λίμνης Βουλιαγμένης - e-tipos.com



Άρτια εξοπλισμένοι -έξι φιάλες μιγμάτων ηλίου έκαστος, φωτιστικά σώματα, υποβρύχια οχήματα προώθησης- χάνονται εδώ και πέντε ημέρες κάτω από τα μελανά νερά της λίμνης για να τους αποκαλυφθεί, λίγο αργότερα, μια γιγαντιαία υδάτινη πόλη, ένα από τα μεγαλύτερα υποβρύχια σπήλαια της Ευρώπης και του κόσμου. Πρόκειται, όπως εξηγεί ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μιχάλης Δερμιτζάκης, για έναν αγωγό που ξεκινάει από τη λιμνοδολίνη με βορειοδυτική κατεύθυνση, ξεπερνάει σε μήκος τα 800 μ. και εκτείνεται κάτω από τον οικισμό της Βουλιαγμένης.


Παραπέμποντας στη διατριβή του διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βασίλη Γιαννόπουλου -έγινε το 1997 και ήρθε να προστεθεί στις εργασίες του χημικού κ. Αναστάσιου Χρηστομάνου (1889), της γεωλόγου κ. Αθηνάς Ζαμάνη (1968), του σπηλαιοδύτη κ. Ζαν Ζακ Μπολάνζ (1988)- το σπήλαιο υπερβαίνει το 1.300.000 κ.μ. σε χωρητικότητα, τα 3.123 μ. εξερευνημένων διαδρόμων, έχει βάθος 140 μ., ενώ ο διάκοσμός του περιλαμβάνει σταλαγμίτες και σταλακτίτες. «Υπολογίζεται ότι τα νεότερα τμήματα του σπηλαίου είναι 2.000 ετών και 20.000 τα παλαιότερα. Δημιουργήθηκε σε δύο φάσεις, κατά την παγετώδη εποχή και τη μεσοπαγετώδη, οπότε ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας και το σπήλαιο βρέθηκε κάτω από αυτήν», λέει ο κ. Δερμιτζάκης, σημειώνοντας ότι ο ασβεστόλιθος μέσα στον οποίο έχει διαμορφωθεί το σπήλαιο είναι το κατώτερο μάρμαρο της Αττικής, ηλικίας 200.000 ετών.
Ακολουθώντας το μίτο και χρησιμοποιώντας διαγράμματα προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο αποπροσανατολισμού (μαζί με την ανεπάρκεια αέρα είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι ενός τέτοιου εγχειρήματος), οι σπηλαιοδύτες καλύπτουν τα 2/3 της διαδρομής διεισδύοντας στα 500 μ. και σε βάθος 80 μ. Επιστρέφοντας στην επιφάνεια μετά από πέντε ώρες κατάδυσης, περιγράφουν την υποβρύχια περιπλάνησή τους «σαν ένα ταξίδι στο Διάστημα. Το τοπίο είναι σεληνιακό», παρατηρεί ο Γιαν Βαν Ντρίελ, ο Ολλανδός σπηλαιολόγος της ομάδας. «Εδώ ο σπηλαιολόγος αισθάνεται όπως ένα παιδί στην Disneyland. Ο ενθουσιασμός της εξερεύνησης, το κυνήγι της γνώσης δεν τελειώνουν ποτέ», συμπληρώνει ο Γιώργος Βανδώρος. Αλλωστε, το σπήλαιο δεν σταματά να μεγαλώνει, αφού το νερό δρα ανάμεσα στις ρωγμές και τις διαβρώνει δημιουργώντας νέους καρστικούς σχηματισμούς.
Το μυρωμένο από μυστικά σπήλαιο καταλήγει στη λίμνη της Βουλιαγμένης. Εκτιμάται ότι πριν από 2.000 χρόνια και η λιμνοδολίνη ήταν ένα υπόγειο σπήλαιο του οποίου η οροφή κατέπεσε εξαιτίας της διάβρωσης και τεκτονικών φαινομένων και δημιουργήθηκαν οι απότομες παρυφές που γνωρίζουμε σήμερα (έτσι εξηγείται η μη αναφορά της λίμνης σε αρχαία κείμενα, ακόμη και στα συγγράμματα του Παυσανία που είχε ασχοληθεί με τη χερσόνησο της Βουλιαγμένης).
Τόσο το σπήλαιο όσο και η λίμνη τροφοδοτούνται από τον υδροφόρο ορίζοντα του Υμηττού, αλλά εξαιτίας τεκτονικών ρηγμάτων υπάρχει επικοινωνία της λίμνης με τη θάλασσα και το νερό της είναι υφάλμυρο. Η περιεκτικότητά του σε ιόντα το καθιστά ιαματικό, ενώ οι τιμές της θερμοκρασίας του κυμαίνονται από 18 έως 29 βαθμούς Κελσίου. Ο βυθός της λίμνης δεν ξεπερνά τα 16 μ. και το νερό της ανανεώνεται μέσω της διάχυσης στον κόλπο Βουλιαγμένης.

Η εικόνα των βράχων, όπως καθρεφτίζονται στην κρυσταλλένια διαφάνεια του νερού της λίμνης, καθώς και οι περιγραφές του επιβλητικού, τουλάχιστον ως προς το μέγεθος, υδάτινου σπηλαίου, σύμφωνα με τον κ. Νίκο Μητσάκη, σπηλαιολόγο με 20ετή εμπειρία και πρόεδρο της Σπηλαιολογικής Ομοσπονδίας, σκιαγραφούν το πορτρέτο ενός αριστουργήματος γεωλογικής σοφίας, σε απόσταση 21 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας.


Αν και η λίμνη προστατεύεται από τη Διεθνή Σύμβαση Ramsar, «πρέπει να τύχει μεγαλύτερου ενδιαφέροντος», τονίζει ο κ. Δερμιτζάκης. «Από τις αεροφωτογραφίες των τελευταίων εξήντα ετών θα διαπιστώσετε τις καταπατήσεις οικιστικής ανάπτυξης στην περιοχή. Πρέπει να επεκταθεί η επιστημονική διερεύνησή της και η χρήση της να είναι πιο λογική, ώστε να μην αλλοιωθούν οι φυσικές συνθήκες που διαθέτει».
Η ιστορία, οι μύθοι και τα θύματα
Στο φαινόμενο της καθίζησης της οροφής της λίμνης αποδίδεται η σημερινή ονομασία της ως «Βουλιαγμένη». Η αρχαία ονομασία της περιοχής ήταν «Ζωστήρ», πιθανότατα λόγω του αρχαίου Ναού Ζωστηρίου Απόλλωνος, επίθετο το οποίο αναφερόταν στο συμπαραστάτη του θεού στις πολεμικές επιχειρήσεις. Ο μύθος συνδέει τη λίμνη με το ιερό νησί της Δήλου και τους θεούς του Ολύμπου, ενώ θρύλοι της περιοχής ισχυρίζονταν ότι η νεράιδα της λίμνης παγίδευε στο βυθό της παλικάρια. Στην πραγματικότητα, η ελλιπής τεχνογνωσία και ο εξοπλισμός ήταν οι λόγοι που οι περισσότεροι δύτες έχασαν τη ζωή τους στα νερά της–πηγές αναφέρουν ότι συνολικά πρόκειται για πέντε άτομα. Ο θάνατος δύο ερασιτεχνών δυτών που επιχείρησαν να καταδυθούν στο σπήλαιο της Βουλιαγμένης το 1995 επέβαλε την απαγόρευση της ελεύθερης κατάδυσης στη λίμνη παρά μόνο για επιστημονικούς σκοπούς. H Ακρόπολη του θαλάσσιου περιβάλλοντος Μνημείο της φύσης και ως προς τη σύνθεση της πανίδας της χαρακτηρίζεται η λίμνη της Βουλιαγμένης. Τόπος εξέλιξης ενός από τα κύρια ερευνητικά προγράμματα του Τμήματος Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την τελευταία 20ετία, το φυσικό περιβάλλον της λίμνης παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Δυό λόγια για "Το πηγάδι του διαβόλου".

Από την (τώρα κλεισμένη με πλέγμα) είσοδό του στον πυθμένα της θάλασσας (-30μ), αρχίζει υποθαλάσσιο τούνελ που σχετίζεται άμεσα με το σύστημα: λίμνη Βουλιαγμένης - νερά υδροφόρου ορίζοντα απολήξεων Υμηττού.
Στα μέσα της δεκαετίας του -70, επιχείρησαν δύο αμερικανοί στρατιωτικοί, που υπηρετούσαν στην, τότε, Αμερικανική βάση του Ελληνικού, κατάδυση και εξερεύνηση του υποθαλάσσιου τούνελ. - ..Έκτοτε, και παρά τις σύντονες προσπάθειες Αμερικανών και Ελλήνων βατραχανθρώπων, ..απλώς, αγνοούντο.
..Μέχρι το 1982, ή, -83 που, 2-3 σπηλαιολόγοι - σπηλαιοκαταδύτες απο τον, μόλις πρόσφατα -τότε- ιδρυθέντα ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο., λαμβάνοντας όλα τα, διεθνώς εφαρμοζόμενα, μέτρα ασφαλείας, με την βοήθεια μεγάλης ομάδας υποστήριξης, εξερεύνησαν το τούνελ σε αρκετά μεγάλο μήκος.
Τα αποτελέσματα, εν συντομία, ήταν τα παρακάτω:
- Υπάρχει πολύ έντονη (ορισμένες ώρες κυρίως) ροή θαλασσινού νερού προς το εσωτερικό (ξηρά) με μεγάλη ταχύτητα και πίεση.
- Το τούνελ, πιθανότατα, οδηγεί (υποβρύχια, πάντα) στο "σύμπλεγμα" της λίμνης της Βουλιαγμένης (ένα απο τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη), που, με τη σειρά του, οδηγεί, αρχικά κάτω απο τα σπίτια της Βουλιαγμένης (!) και, είναι εξερευνημένο απο Έλληνες και ξένους σπηλαιοκαταδύτες σε ένα μήκος 2 χλμ. περίπου. - Μετά δε, σύμφωνα με υδρολογικές μελέτες κλπ, επικοινωνεί με τον υδροφόρο ορίζοντα που "κατεβαίνει" απο τον Υμηττό.
- Στην συγκεκριμένη έρευνα του "διαβολοπήγαδου" οισπηλαιοκαταδύτες, βρήκαν τους σκελετούς των αμερικανών δυτών (μέσα στις φόρμες και τον εξοπλισμό τους), σφηνωμένους σε σχισμές του τούνελ, σε διαφορετικά σημεία. - Προφανώς, δεν είχαν μπορέσει να νικήσουν το πολύ δυνατό ρεύμα νερού που τους "ρουφούσε" προς τα μέσα, τους τελείωσε το οξυγόνο και ..... - Οι σκελετοί κλπ, παραδόθηκαν τότε στην αμερικανική πρεσβεία.
- Το πλέγμα που υπάρχει, τώρα, στην είσοδο του τούνελ, στον πυθμένα ενός απ' τα "λιμανάκια" της Βουλιαγμένης, έχει τοποθετηθεί, ακριβώς για τον φόβο κάποιας πιθανής, θανατηφόρας σίγουρα, απερισκεψίας απο δύτες.




ΝΟΤΙΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ:
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

ΠΗΓΕΣ
:

Αλαί - Wikipedia

                             

1 comment:

  1. Έχω διαβάσει κατά καιρούς πολλά άρθρα και μελέτες σχετικά με τη λίμνη της Βουλιαγμένης.
    Ομολογώ ότι αυτό το άρθρο υπήρξε το πιό σφαιρικά ολοκληρωμένο-υπεύθυνο και πλήρες απ'όσα έχω διαβάσει. Συγχαρητήρια!!
    **Θάταν τέλειο εάν μπορούσατε επίσης να αναφερθείτε και στη σημερινή χημική ανάλυση του νερού της Λίμνης αυτής, εφόσον ακούγονται πολλά τελευταία για πιθανή ρύπανση των νερών της από εισροή βωθρολυμμάτων υπογείως. Αυτό έχει ενισχυθεί ειδικά από τον Φεβρουάριο 2010 κυρίως από την αβάσταχτη δυσοσμία βόθρου που έπνιγε τους κολυμβητές κατά αραιά διαστήματα αφ'ενός και αφ'ετέρου από τη θεαματική μείωση των μικρών μαύρων ψαριών της λίμνης που έχουν θεαθεί να επιπλέουν νεκρά και πρισμένα σε διάφορα σημεία.
    Υπάρχει πολύς κόσμος που αναρωτιέται για το τί τρέχει με το νερό της λίμνης και κάποια υπεύθυνη έρευνα συνοδευόμενη από χημική ανάλυση του νερού σίγουρα θα απαντήσει τα καυτά μας ερωτήματα.
    Ευχαριστώ.

    ReplyDelete