Είναι Ιερό στην άμμο να χτίζεις Πυργάκια...

Περιπλανόμενος στην ελληνική ύπαιθρο, μια σειρά από ανομολόγητα συναισθήματα κυριεύουν την καρδιά και τον νου. Η μαγεία της φύσης, η ένταση των ιερών χιλιοπατημένων χωμάτων έρχονται απλόχερα και φέρνουν "δώρα" σε όσους ξέρουν και βλέπουν. Σε όσους μπορούν να εισπράξουν.





Το φετινό δώρο του θέρους ήταν τα μεθυστικά πυργάκια στην παραλία. Φτιαγμένα από χέρι ανθρώπινο, βουτηγμένα στην υπομονή, την αγάπη και την αφοσίωση, στέκουν εκεί προσφέροντας θέαμα θεϊκό, πρωτόγνωρο.

Είναι οι πέτρινοι πύργοι των ευχών. Της ονειροπόλησης και της πραγμάτωσης.



"Χαρακτηριστικά, στο 5ο περίπου χιλιόμετρο της διαδρομής στο φαράγγι της Σαμαριάς βρίσκεται το σημείο που λέγεται φαράγγι των ευχών. Εκεί, ο κόσμος φτιάχνει πυργάκια με πετρες και κάνει μία ευχή ώστε να του την πραγματοποιήσει το φαράγγι!" [Πηγή1]



Είναι όμως και έθιμο πανάρχαιο. Τελετουργικό ιδιαίτερο! Συνδέεται με την άρρηκτη σχέση του ανθρώπου με την Μητέρα Γη. Σχετίζεται με την ιδιαίτερα σημαντική ανά τους αιώνες γιορτή του Θερινού Ηλιοστασίου. Σχετίζεται με την μαγευτική Αυγουστιάτικη Πανσέληνο.

Χαρακτηριστικά, το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός για το ανθρώπινο γένος μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία.

Εορτάζοντας και τιμώντας τον ζωοποιό Ήλιο που ζεσταίνει τα ανθρώπινα κορμιά και τις καρδιές τους, που κάνει την γη να καρπίσει, που στις 21 κάθε Ιούνη φτάνει στο απόγειό του. Λάμποντας και φωτίζοντας το βασίλειό του τις περισσότερες ώρες από κάθε άλλη μέρα.
Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας γιόρταζαν το φως (της ακτής) στο Στόουνχετζ. Στην αρχαία Κίνα ήταν η γιορτή για την γη, τις θηλυκές και γιν δυνάμεις. Οι αρχαίοι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, θηλυκή θεότητα την οποία απεικόνιζαν να καβαλά μια φοράδα και ήταν η προσωποποίηση της γονιμότητας της κυριαρχίας και της γεωργίας και στην αρχαία Ρώμη τα Βεστάλια , η γιορτή προς τιμήν της Βεστά (Εστίας) κρατούσαν για μια εβδομάδα, Τα γερμανικά, κέλτικα και σλαβικά φύλα της κυρίως Ευρώπης γιόρταζαν ανάβοντας φωτιές. Ήταν η γιορτή της ερωτικής μαγείας και των προβλέψεων. Ήταν η νύχτα που οι νεοι και οι νέες αντάλλαζαν ερωτικά σημάδια και πηδούσαν πάνω από τις τυχερές φωτιές. Πίστευαν ότι τα σπαρτά θα μεγάλωναν τόσο, όσο ψηλά θα πηδούσαν τα ζευγάρια. Αντίστοιχοι εορτασμοί γίνονται μέχρι σήμερα με το πρόσχημα της γιορτής του Αη Γιάννη...

[Πηγή2]

Πέτρινα πυργάκια λοιπόν. Εκεί όπου υπάρχει νερό. Εκεί που υπάρχει ενέργεια. Σε κάθε μέρος που υπάρχει αγάπη, αφοσίωση και η αίσθηση του να δίνεσαι και να προσπαθείς ανυστερόβουλα. Ευχαριστώντας ότι μας περιβάλλει, προσδοκώντας το μέλλον, ζώντας κάθε γεύση του παρόντος.



...Την επόμενη φορά φτιάξε και συ ένα, ευχόμενος όλες τις ομορφιές που σου αξίζουν! Που ξέρεις ;