Σε ένα ολόλευκο δωμάτιο λουσμένο στο φως, όπως πάντα μου άρεσε, βρέθηκα μια μέρα ρηγμένος στα πατώματα. Σε στάση εμβρυική, σε θέση αμυντική. Υποφέροντας αόρατες κλωτσιές από τους έξω και από τους μέσα. Κάθε κραυγή και φως, και κάπως έτσι το δωμάτιο βαφόταν Λευκό. Κάπως έτσι μου έκλεβε ο πόνος το πιο αγνό μου φως. Κάθε σπαραγμός και μια άναρθρη ευχή για κάτι απόμακρο που πολλοί το χαίρονταν μα εγώ όχι. Συντροφικότητα... Ούρλιαζα τις συλλαβές της, ψέλλιζα της όμορφης αυτής λέξης τα φωνήεντα, αιμορραγώντας φως.
