Εν Λευκώ

Σε ένα ολόλευκο δωμάτιο λουσμένο στο φως, όπως πάντα μου άρεσε, βρέθηκα μια μέρα ρηγμένος στα πατώματα. Σε στάση εμβρυική, σε θέση αμυντική. Υποφέροντας αόρατες κλωτσιές από τους έξω και από τους μέσα. Κάθε κραυγή και φως, και κάπως έτσι το δωμάτιο βαφόταν Λευκό. Κάπως έτσι μου έκλεβε ο πόνος το πιο αγνό μου φως. Κάθε σπαραγμός και μια άναρθρη ευχή για κάτι απόμακρο που πολλοί το χαίρονταν μα εγώ όχι. Συντροφικότητα... Ούρλιαζα τις συλλαβές της, ψέλλιζα της όμορφης αυτής λέξης τα φωνήεντα, αιμορραγώντας φως.

Πρόβα Επιλόγου...

Συνήθως, όταν ξεκινάει κανείς να γράψει κάτι έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβληματισμούς και διλήμματα σχετικά με το πως θα αρχίσει η ροή των σκέψεων και το πως θα τελειώσει. Ποια θα είναι η επί χάρτου μορφή του επίπονου προλόγου και τι "σχήμα" θα λάβει ένας επίλογος που φαντάζει δύσκολος.
Και είναι άλλες φορές που σαν κυλήσουν τα δάχτυλα να ανταμώσουν το μολύβι, είτε τα
πλήκτρα τότε ο δισταγμός καταπνίγεται, η παλμοί ανεβαίνουν και οι ειρμοί απλά δεν σταματούν. Κάτι σαν την εφαρμογή της συναρπαστικής τελετουργικής στιγμής όπου σαν από μόνο του το καλαμάρι γράφει και το χαρτί μιλάει... Και στέκεται ο ενδιάμεσος να

Δίδυμα Φεγγάρια

Παράξενο που είναι...! Μόλις βγήκα από το λουτρό και στο κορμί μου κυλούν ακόμα μοσχοβολιστές σταγόνες. Τα χέρια υγρά, μα δεν άντεξα στον πειρασμό να μην πάρω μολύβι και χαρτί για να σου γράψω. Είμαι σίγουρος πως έπλυνα το σώμα μου με φροντίδα και επιμέλεια. Το σαπούνιζα για ώρα πριν το καυτό νερό ανοίξει τους πόρους, την στιγμή που οι υδρατμοί σε έφερναν απελπιστικά εντός μου. Παράξενο που είναι... Σε μυρίζω ακόμα παντού! Πάνω μου, δίπλα μου... μέσα μου! Κατάφερες να εισέλθεις παντού. Να με τυλίξεις τόσο απαλά και υπέροχα στα θεϊκά σου πέπλα αγάπης.

Την ώρα που λουζόμουν όρθιος έλιωνα στην σκέψη να ήσουν εκεί, να χωθούν τα μαλλιά μου στα βελούδινα λευκά σου χέρια. Να νιώσω την αύρα μιας αγκαλιάς που ξέρει πως να με χωράει. Να αισθανθώ την γαργαλιστική σου ανάσα στον λαιμό μου... Μα απόψε έλειπες. Το βλέμμα έπεσε χαμηλά, προς την βάση του λουτρού. Εκεί που μια αδιόρατη δίνη συγκεντρώνει ύδατα που εξαφανίζονται. Μια δίνη που καταπίνει.. Ένας μαγικός δίαυλος που μεταφέρει υπέρτατα όνειρα από την μία διάσταση στην άλλη, μη λογαριάζοντας τους αιώνες. Ο μηχανισμός του πεπρωμένου καλά κρατεί για όσες ψυχές δεν υποτάχτηκαν μέσα στην μοναδικότητά τους.

Μα στάσου! Τα πάντα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν, αποκτώντας την δέουσα υπόσταση.Το νερό, οι σκέψεις, μυρωδιές και υδρατμοί! Η αγάπη σου, ένα καρμπόν, 2 ματιές φλεγόμενες να αποθεώνονται, 2 αιλουροειδή να κάνουν έρωτα, 7 συμπτώσεις, 12 ικασίες και 3 ντουζίνες γέλια. Τι παζλ και αυτό..;
Στάσου καρδιά μου και θα σου πω μια ιστορία. Το χρονικό του είΝΑΙ μου, που τυγχάνει να το μοιραζόμαστε από κοινού... Από τότε που ο άνθρωπος υπολόγιζε τον χρόνο με βάση τις Ολυμπιάδες.. Τυγχάνει; ... Μα τι σύμπτωση πάλι! Δώσε μου την πιο σφιχτή σου αγκαλιά και μη κοιτάς την δίνη. Άσε με να σε αγαπήσω, εκπληρώνοντας τους χρησμούς.. Εκπληρώνοντας όσα κατά καιρούς ονειρευόμασταν πριν γνωριστούμε και ξεχνούσαμε και οι 2 σαν ερχόταν το πρωί.. Άφησε ότι ζεις να σε συνεπάρει τόσο, ώστε να ακούσεις μια μουσική που βγαίνει από τα κόκκινα κοχύλια που έχεις στα χέρια και εγώ κρατάω στην καρδιά... Ώστε να μπορέσεις να εισπράξεις την συνέχεια της ιστορίας του ειΝΑΙ 2 ψυχών που 'μοιάζαν τόσο μα τόσο πολύ...!

Σκοτεινή Ανακάλυψη

Είναι σαν μια μικρή τρύπα στο βουνό. Χαμηλά στο απόκρημνο φαράγγι σύρεσαι, ξεσκισμένος από τα αγκάθια και τα άναρχα κλαδιά.. Βρωμισμένος από τις λάσπες και τις ανασφάλειές σου. H πέραν του νου δύναμη σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. Να έρπεσαι.. Να κυλιέσαι προς τα κει που δεν γνωρίζεις πως είναι. Έχεις πεισμώσει. Η περιέργεια σου κατασπαράζει τα σωθικά. Νιώθεις πως είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά.. Ίσως να πεις: Λάθος, απολογούμαι! Ίσως όμως κατορθώσεις να

Η Αρχή του Τέλους...

Το κεφάλι σε θέση ευθεία. Το βλέμμα χαμηλωμένο, να περιεργάζεται και να μετρά τις πλάκες του πεζοδρομίου. Διάθεση ανέμελη, χαμόγελο και ξενοιασιά… και να που κόντρα στο πεζοδρόμιο παρεισφρύουν 3 σκαλοπάτια ...Μια φουριόζικη λάμψη αρχίζει να σκάει από αριστερά σαν σίφουνας και δυο βλέμματα νιώθουν πως δεν προλαβαίνουν να αντικριστούν… Κόρες οφθαλμών να πάλλονται, τολμώντας να καταγράψουν ακαριαία στιγμές διάρκειας κλάσματος δευτερολέπτου σε εγκεφάλους που απέτυχαν να αποκωδικοποιήσουν την πραγματικότητα και να την ανάγουν σε γνώση… Να την κάνουν μνήμη! Σκαλοπάτια που οδηγούν στον προορισμό… Μια πόρτα βαριά που αντιστέκεται στο άνοιγμα.. Που σε καλεί να κοπιάσεις…

Το Κώνειο της Αναστάσεως...

.... Φαντάζει δύσκολο να περπατάς με το βλέμμα εστιασμένο κάτω στο τίποτα, που οι σκέψεις σου το έχουν ήδη μετουσιώσει σε μοτίβο των πέρα για πέρα σημαντικών ανείπωτων, και βαδίζοντας να σε σταματάει βίαια κάτι! Η δύναμη της άκρης του ματιού, που βλέπει τα πάντα, μα μόνο μοιραία θα δώσει προσοχή. Στέκει αγέρωχος τώρα μπροστά στο τυχαίο και διαβάζει:

"Το Μπαρ το Ναυάγιο"

Λίγο Κώνειο Με Πάγο σε Ψηλό . . . Β'

ΜΕΡΟΣ Α'

Ο Αλέξης ήταν ήδη στο τέταρτο Kir Royal. Δεν ήταν του επιπέδου του η ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ, μα είχε τους λόγους του να μην πάψει να παραγγέλνει. Απόψε τα Κίρ Ρουαγιάλ δεν είχανε την ίδια γεύση με αυτά που η μαμά ετοίμαζε στο σπίτι, ακολουθώντας κάτι σαν ιεροτελεστία στην παρασκευή τους. Από μικρός την έβλεπε κάθε απόγευμα σχεδόν να φτιάχνει ένα ή δύο, με τρόπο που πάντοτε του προκαλούσε ανεξήγητο δέος. Ευλαβικά έβαζε την ακριβή δοσολογία Κρεμ ντε Κασσίς και κατόπιν συμπλήρωνε στο κρυστάλλινο ποτήρι εκλεκτής ποιότητας σαμπάνια Moet & Chandon. O ίδιος κατάφερε να απολαύσει το θαυμαστό αυτό κοκτέιλ, μόνο αφού ενηλικιώθηκε και αρχικά υπό την επίβλεψη της μαμάς. Η αυστηρή τήρηση του Savoir Vivre ήταν λόγος ύπαρξης για τους γονείς του και κατ' επέκταση για τον ίδιο.

Λίγο Κώνειο με πάγο σε ψηλό....

Εισέβαλε νωχελικά σε ένα μπαρ σκοτεινό, ομιχλώδες από τα τσιγάρα και την παρακμή. Θύμιζε καταγώγιο. Εντοπίζοντας τον αδιάφορο Μπάρμαν, άρχισε να πλησιάζει, θέλοντας να πάρει αυτό ακριβώς που είχε ανάγκη...

"Λίγο κώνειο με πάγο σε ψηλό..."

... Στο άκουσμα της χαρακτηριστικά βροντερής φωνής, μα και της παράξενης τούτης παραγγελίας, οι δύο αποκαμωμένοι πελάτες που είχαν ξεμείνει και ο Μπάρμαν σάστισαν...