Η Αρχή του Τέλους...

Το κεφάλι σε θέση ευθεία. Το βλέμμα χαμηλωμένο, να περιεργάζεται και να μετρά τις πλάκες του πεζοδρομίου. Διάθεση ανέμελη, χαμόγελο και ξενοιασιά… και να που κόντρα στο πεζοδρόμιο παρεισφρύουν 3 σκαλοπάτια ...Μια φουριόζικη λάμψη αρχίζει να σκάει από αριστερά σαν σίφουνας και δυο βλέμματα νιώθουν πως δεν προλαβαίνουν να αντικριστούν… Κόρες οφθαλμών να πάλλονται, τολμώντας να καταγράψουν ακαριαία στιγμές διάρκειας κλάσματος δευτερολέπτου σε εγκεφάλους που απέτυχαν να αποκωδικοποιήσουν την πραγματικότητα και να την ανάγουν σε γνώση… Να την κάνουν μνήμη! Σκαλοπάτια που οδηγούν στον προορισμό… Μια πόρτα βαριά που αντιστέκεται στο άνοιγμα.. Που σε καλεί να κοπιάσεις…
Θόρυβος από μέσα… Άλλοτε κελάηδισμα και άλλοτε ουρλιαχτά… Σπρώχνοντας την περιέργεια, η πόρτα ανοίγει…. Ζέστη και ρυθμός… Μεθυστική μουσική, θολές εύθυμες φιγούρες να λικνίζονται και ένα φεγγάρι σαν σκεπή, να λούζει αδυσώπητες ενέργειες, ατμοσφαιρικές… Να βρέχει μοιραία ηφαιστειακή αστρόσκονη που ζεματάει…

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ *

Ο Πέτρος ήταν ένα παλικάρι που συνήθιζε να χαζεύει πότε χαμηλά στα πεζοδρόμια που κάλυπταν αυθαίρετα την σάρκα της γης, πότε ψηλά στα χίλια πρόσωπα των ουρανών και άλλοτε τους ανθρώπους κατάματα. Με την ψυχή δραπέτη, την καρδιά του ληστή και έναν ίσκιο άναρχο να μην τον ακολουθεί πάντοτε, ήταν πεπεισμένος πως δεν είχε ανάγκη τίποτα άλλο λίγο πριν χιμήξει στις φωτιές που κάθε τόσο του στέλναν προσκλητήριο. Έτσι απλά… Κλωτσώντας μια κατ’ επίφαση ορθολογική τύχη και προκαλώντας τις νεράιδες του πεπρωμένου να του δείξουν την μυστική οδό με τα χρυσάνθεμα…
Μόχθος, χρήμα γέλια, μεθύσια, ξενύχτια, σεξ, τσακωμοί, φιλίες, αβάσταχτη μοναξιά καλοσύνη, κολύμπι, ξενοιασιά, περιπέτεια, κρύο, αγώνας, ίντριγκες, χαλάρωση, dolce vita, σεξ, πόνος, επιτυχία, μαθήματα ζωής, κίνδυνος, ξύλο, αποτυχία, πειράγματα, σεξ, γαλήνη, φωνές, πληρότητα, έλλειψη, ήλιος, γλέντια, θάλασσες, μύηση…. Μια περισσότερο από πλούσια σοδειά μέσα σε μόλις 23 χρόνια.. Οι δόσεις ήταν μαγικά απλόχερες!



Λίγο πριν τελειώσει εκείνο το υπερπλήρες καλοκαίρι, κάθε μικρή χαρά και κάθε μεγάλη εμπειρία κατόρθωσαν να συγκεντρωθούν όλα σε μείγμα εκρηκτικό, που μια τυχαία σπίθα έβαλε φωτιά, καταστρέφοντας αδιακρίτως. Ο Πέτρος κυριευμένος απ’ τα προσωπικά του δαιμόνια θα διέλυε αφηνιασμένος έναν εποχιακό μικρόκοσμο, αποχωρώντας θεαματικά…. Ακολουθώντας τους ανέμους. Βάζοντας ασυναίσθητα τις τελευταίες πινελιές στον πίνακα των μελλούμενων.
Λίγες εβδομάδες αργότερα… Το τηλέφωνο χτυπά.. Πρόταση, δέλεαρ, έξοδος… Και τώρα ο Πέτρος στέκεται εκεί, μπροστά… στην είσοδο ενός «ναού»… Χαζεύοντας τον κόσμο να διασκεδάζει… Λίγο προτού η βαριά πόρτα κλείσει πίσω του και τον εγκλωβίσει για πάντα στην δίνη του καινούριου, στην ριζοσπαστική αλλαγή δίχως γυρισμό, η φαρδιά του πλάτη είχε μείνει θεοσκότεινη. Σαν ολική έκλειψη Σελήνης… Μια μαύρη γυμνασμένη κορμοστασιά περικυκλωμένη από κυανόλευκο αστραφτερό στεφάνι. Ακτίνες ακανόνιστες από φωτορυθμικά που διέγραφαν αλλοπρόσαλλη τροχιά… Γέλια, φίλοι, κουβέντες… Τσιγάρα και ποτά… Χορός και παραζάλη στην «Πομπηία» που διασκεδάζει ανυποψίαστη, πλάι σε ένα άσβεστο ηφαίστειο που συσσωρευμένα βράζει… Κορμιά που περιστρέφονται… Ψυχές ποικίλες, διαφορετικού διαμετρήματος να σείονται σε κανιβαλικά ντεσιμπέλ… Λογής λογιών πρόσωπα διάσπαρτα ή στριμωγμένα. Προσωπεία προσεγμένα, εξώφυλλα ατημέλητα. Ο ρυθμός διαπεραστικός….

Και ξάφνου ο Πέτρος κάνει αφηρημένα να στρέψει το κεφάλι του για να χαζέψει το πλήθος στην άλλη μεριά του μαγαζιού… Μια κίνηση που δεν ολοκληρώθηκε ΠΟΤΕ! Διακόπηκε βίαια, όταν τα μάτια του χτυπήθηκαν από μια άλλη ματιά… Εντονότερη από την δική του… Δυο μάτια μαύρα σε πρόσωπο συμμετρικό, με βλέμμα πρωτόγνωρα βαθύ κατάφεραν το ακατόρθωτο… Ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Ο χρόνος, η μουσική, οι καπνοί απ’ τα τσιγάρα… Το ηφαίστειο είχε εκραγεί με απροσδόκητη σφοδρότητα…..



Έμειναν μόνο αυτός και αυτή… Αιώνιες στήλες άλατος, φρεσκοκαμμένες από λάβα πόθου. Πλέον δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσά τους…. Το μπαράκι έμοιαζε αλλιώτικο… Τα φωτορυθμικά και τα λέιζερ είχαν κοκαλώσει, το ίδιο και οι άνθρωποι τριγύρω. Μόνο αυτή και αυτός, σε αργή κίνηση να κοιτιούνται ασταμάτητα, με αμαρτωλή επιμονή… Κι ανάμεσά τους θαρρείς κάθετες ακτίνες φωτός να ρίχτηκαν, παρμένες από την αποκάλυψη… και ολόγυρα πυγολαμπίδες να πεταρίζουν άτσαλα σε θεϊκό σκοπό. Παντού απλωμένο το γκρι της στάχτης και το κόκκινο της λάβας… Πάλευαν για την τελική επικράτηση, αγνοώντας τον μυστικισμό της συνένωσης. Αυτή την άγρια ομορφιά που έχει το κράμα….



Κάτω από τα στήθια της μελαχρινής ηφαιστειακής θεότητας οι αναπνοές ήταν αργές, βαθιές και έντονες… Τα χείλη της είχαν ασυναίσθητα παραμείνει μισάνοιχτα και υγρά, καλοσχηματισμένα να φουσκώνουν και να στρογγυλεύουν κάνοντάς σε να θες να τα γευθείς αδίστακτα και λαίμαργα… Δίχως συστολές, δίχως σταματημό… Και αυτό το ύφος της… Αυστηρό, γενναίο και υποσχόμενο.. Ένας θηλυκός Σατράπης.. Αφήνοντας να διαφανεί μια καυτή κοιλάδα πόθου, δύο μαστίγια και η ομιχλώδης κρύπτη με τα κλειδιά των ενδότερων… Ψηλή, φαρμακερά καλλίγραμμη… Μυστηριώδης! Κάθε της κύτταρο φώναζε συγκαταβατικά το ναι της ζωής… Ψιθύριζε την κραυγή του Έρωτα! Μα λίγο πιο έξω υπήρχε η άσχημη ασπίδα της απώθησης. Η άρνηση σε συμμαχία με τον εγωισμό και την ανασφάλεια…

Με τι αυτιά να ακούσει κανείς τα υπόγεια ηλεκτρικά σήματα μιας ψυχής…; Μπορούσε να αφουγκραστεί μια γλυκιά μελωδία που σαν να έλεγε: «Έλα!!! Μην αργείς άλλο…, σε περίμενα 7 ζωές» …. Και πάνω σε τούτα τα λόγια έπεφταν άλλα βαρβαρικά που μούγκριζαν: «Φύγε καλύτερα, δεν είσαι για μένα… Μυρίζει κίνδυνο εδώ… Τρέχα και μην κοιτάξεις πίσω!»…….

Αντίφαση, αγώνας… Ηδονή… Αδρεναλίνη στο μάξιμουμ… Ο Πέτρος σαστισμένος όσο ποτέ άλλοτε, την χάζευε με βλέμμα ηλιθίου όπως ο ίδιος νόμιζε… Την έγδυνε με τα μάτια και το μυαλό σαν να ήταν ο δοσμένος Άντρας της ζωής της…



Μπορούσε να αφαιρέσει τα κουρέλια του σώματος και της ψυχής…. Να την απελευθερώσει, απογειώνοντάς την για πάντα, γινόμενος ο ίδιος μια λατρεμένη κηροζίνη…
Την θαύμαζε είναι η αλήθεια, σαν τον πολυτιμότερο από τους λίθους. Σαν το βιβλίο με τα μυστικά της ζωής… και την επεξεργαζόταν από πάνω μέχρι κάτω… Σαν να μην είχε ξαναδεί γυναίκα… Σαν να μην την ξανάβλεπε ποτέ… Σαν να ήθελε να την ψηφιοποιήσει, κάνοντας την για πάντα δικιά του… Τοποθετώντας την για πάντα μέσα του…

Έγιναν τόσα πολλά μέσα σε μόλις 50 δευτερόλεπτα……. Τόσα πολλά, θαυματουργά και ανεξήγητα….. ο νους δεν τα χωράει και για χρόνια αναρωτιέται… Η καρδιά δεν τα αντέχει και σπαρταράει… Ίσως ματώνει, ίσως λάμπει……..
«Κάθε οργανισμός αναζητά διακαώς, διεξοδικά και ασταμάτητα στους τριγύρω την ενέργεια που δεν έχει ο ίδιος… Την ταχύτητα που του λείπει… Την ικανότητα να αναπνέει το μοιραίο οξυγόνο ή την προστασία έναντι της αβεβαιότητας… Απέναντι σε ένα περιβάλλον ευμετάβλητο και ασταθές….» Η φρενήρης, αρχέγονη έκκληση / αναζήτηση για σιγουριά και ασφάλεια.



Παρασυρμένοι από την ανάγκη να αναγεννήσουμε τις προσωπικές «ζημιές/απώλειες» του ιστού μας, που όμως φαντάζουν ανίατες… Που φαίνονται αδιόρθωτες…

50 δευτερόλεπτα…. Σε διαδικασία καταδίωξης… Η τήξη… Η ένωσις… Το αμάλγαμα… Και η ζωή 2 ανθρώπων που αλλάζει για πάντα, όταν η προτροπή «ΜΙΛΑ ΤΗΣ…!!!» … γίνεται πράξη………

* Η λέξη "Τέλος" έχει πολλές περισσότερες έννοιες από μια κατάσταση/γεγονός που απλά έχει τελειώσει...