Στα σπλάχνα σου κρατούσες τον Μίτο. Όλες τις κουλουριασμένες σου αρετές, τις ελπίδες, τον αμόλυντο έρωτα. Μάζεψες ίνες σκόρπιες στους λαβυρίνθους της ανακτορικής καρδιάς σου, γνέθοντάς κλωστή. Φτιάχνοντας ουσία. Και τον Πάναγνο Έρωτα προσέφερες μεγαλοπρεπώς σε κάποιον Ξένο... Βιώνοντας μια ολοκλήρωση που δεν κράτησε πολύ.
Αριάδνη, μακρινή και μόνη...
