AΡΙΑΔΝΗ - Εγκαταλειμμένη Ερωμένη. Έκπτωτη Θεά

               

Στα σπλάχνα σου κρατούσες τον Μίτο. Όλες τις κουλουριασμένες σου αρετές, τις ελπίδες, τον αμόλυντο έρωτα. Μάζεψες ίνες σκόρπιες στους λαβυρίνθους της ανακτορικής καρδιάς σου, γνέθοντάς κλωστή. Φτιάχνοντας ουσία. Και τον Πάναγνο Έρωτα προσέφερες μεγαλοπρεπώς σε κάποιον Ξένο... Βιώνοντας μια ολοκλήρωση που δεν κράτησε πολύ.

Αριάδνη, μακρινή και μόνη...
Ποια χείλη ανθρώπων σε ταξίδεψαν έως το σήμερα...; Τι το σημαντικό έπραξες και σε μελετούν με δέος;

Έκπτωτη Ιερή Θεά του Μίνωα. Πανάρχαιη προστάτιδα της βλάστησης σε μια Κρήτη που δεν είχε γεννήσει ακόμα τον Δία. Συμβολισμοί της Μυθολογίας που ξεγελούν, σαν η ανάγνωση δεν διεισδύει πέρα από το προφανές..

Αριάδνη που σημαίνει Αγνή. Πάναγνη για την ακρίβεια. Η Αριάδνη που ξέπεσε όταν κάθε τι το Μινωικό έγινε παρελθόν. Στον αστερισμό των Ολύμπιων θεοτήτων δεν περίσσευε επουράνιος θρόνος γι' αυτήν. Υπήρχαν πλέον η Άρτεμις, η Δήμητρα και η Αφροδίτη, που μοιράστηκαν κάποιες από τις θεϊκές της ιδιότητες. Χαριστικά της δόθηκε ο τίτλος της πριγκίπισσας στα παλάτια της Κνωσσού, σε μύθο τόσο αλληγορικό που η αλήθεια φωνάζει εκκωφαντικά, κωφεύοντας κάθε ρηχό αναγνώστη.

Για να μείνεις αθάνατη έπλεξες τον μίτο της μαγείας σου. Έπαιξες με σαγήνη ατελείωτη και άρχισες να κερδίζεις.. Σαν ήρθε ο Ξένος εισβολέας τα τείχη έπεσαν. Οι πολεμίστρες γκρεμίστηκαν και συ παραδόθηκες άνευ όρων. Βοήθησες να σκοτωθεί με μανία ο Μινώταυρος. Αδελφός, αίμα από το αίμα σου.. Και μπλέχτηκες στον μίτο που τύλιγες περίτεχνα...

               

Στον μίτο που σε τύλιξε σαν ιστός αράχνης φαρμακερής. Ξεπούλησες πατρίδα, και οικογένεια κόντρα στον Βασιλιά - Πατέρα. Συνεργός, με όπλο τον αρματωμένο έρωτα. Και αγκαλιά με τον πόθο, ονόματι Θησεύς, το έσκασες πεπεισμένη μα όχι ασφαλής... Τα μαύρα πανιά του πλοίου σήμαιναν περισσότερα από όσα σου ομολόγησαν... Στο πρώτο απάνεμο λιμάνι, την Νάξο, σε κάποιον έπεσε ο κλήρος να αποβιβαστεί, και αυτός ήσουν εσύ! Θεά Αριάδνη... Έκπτωτη και εγκαταλειμμένη ερωμένη. Πετάχτηκες σε μια εξορία που δεν γνωρίζω αν σου άξιζε, όμως έπρεπε να γίνει! Για να μιλάμε απόψε για σένα... Για να ολοκληρωθεί ότι ξεκίνησε. Ότι άρχισες σαν έσυρες τον χορό των εξελίξεων...

Και τι απέγινες Αριάδνη... μακρινή, έκπτωτη και μόνη; Οι εκδοχές πλασμένες από ανθρώπους συγκλονισμένους από το δράμα σου ποικίλουν. Μιλάνε για το λυπηρό σου τέλος, σαν κρεμάστηκες όταν σε παράτησε ο Θησέας για την αγάπη της Αίγλης της Αθηναίας. Άλλοι ορκίζονται πως σε σκότωσε η Άρτεμις, επειδή αμαρτωλά ζευγάρωσες με το ταίρι σου καταμεσής του Ναού της, και έπρεπε να πληρώσεις τις συνέπειες των πράξεών σου... Και τέλος μαρτυρίες αναφέρουν πως σε άρπαξε ο Διόνυσος, ο Θεός ο Μέγας... Σε έκανε δικιά του μονομιάς, χαρίζοντάς σου νιάτα αιώνια και αθανασία.

Προδόθηκες ανυποψίαστη, την στιγμή που σε πλημμύριζε ο άσβεστος έρωτας, μα ξαναέλαμψες θεϊκά. Σύμβολο της άδικης εγκατάλειψης... Άραγε θα γευόσουν τον οίνο του Διονύσου αν δεν είχες ταπεινωθεί πιο πριν από τoν Θησέα; Και η ουράνια σκιά σου συνεχίζει να πέφτει πάνω στον απαρνητή...

Ποιόν αγαπάς καλύτερα Αριάδνη...; Θα έρθω στην Νάξο να μου τα πεις όλα..