Nuestro Amor... Matador...

Αγαπητό πλασματάκι…

Παίρνω το θάρρος να σου στείλω αυτά τα λόγια, διότι πάει καιρός που γουστάρω να είμαι ξεκάθαρος στον εαυτό μου και στους άλλους. Ίσως βιάζομαι, ίσως υπερβάλλω, όμως νιώθω πως δεν πρέπει να φοβηθώ τίποτα. Ειδικά μαζί σου! Πάνε λοιπόν λίγες ώρες που σου ξαναμίλησα.

Που ξανάκουσα την φωνή σου.. Πως νιώθω; Χαχα.. Παράξενα. Δεν περιγράφεται με λόγια. Έχει στοιχεία 5ετίας.. Ξέρεις εσύ. Σφίξιμο.. ταραχή… χαρά, αγωνία… Νεύρα.. Απάθεια.. ένταση.



Σήμερα όταν διάβασα την απάντησή σου, ειλικρινά έπαθα.. Για ώρα δεν μπορούσα να δουλέψω… Γελούσα μπροστά από μια οθόνη σαν βλάκας.. Γελούσα όπως τότε που σε έβλεπα από μακριά στο Σύνταγμα και σε πλησίαζα για να είμαι μαζί σου. Και τώρα είμαστε μακριά. Και είμαστε μπερδεμένοι… τι πρωτότυπο; Και δεν ξέρουμε γιατί έγινε πάλι όλο αυτό… Σκεφτόμαστε και απορούμε.. Ίσως βαθειά και να γνωρίζουμε… Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Συγχώρα με, το κάνω αυθαίρετα. Ίσως κάνω λάθος, αλλά μ’ αρέσει να κάνω λάθη κάποιες φορές.



Τι θέλω από σένα; Τίποτα… Το απόλυτο τίποτα! Δεν μ’ αρέσει να ζητάω. Μ’ αρέσει να χτίζω. Να χτίζουμε από κοινού. Ή έστω να γκρεμίζουμε. Ακόμα και έτσι παράγεται έργο. Δεν την μπορώ την στασιμότητα, με σκοτώνει. Θα σου πω όταν σε δω από κοντά. Όταν και άμα σε συναντήσω.
Θέλω να με απελευθερώσεις. Να με αποδεσμεύσεις για πάντα, κρατώντας εσύ πάντοτε έναν θρόνο στην καρδιά και στο μυαλό μου. Να μπορέσω να πάω στο παρακάτω που ενδεχομένως να πλησιάζει. Και παράλληλα θέλω τα πάντα από σένα. Το ΌΛΟΝ σου / μας. Θέλω να έρθεις και να μην φύγεις ποτέ, μ’ ακούς;;; Φοβάμαι που το λέω… Αλλά μου βγαίνει. Βαρέθηκα να ψάχνω τις σκιές σου. Να ζητώ κακέκτυπα, να γυρεύω την λύτρωση και να μην έρχεται ποτέ… Τι διάολο μου έκανες;;; Τι κάναμε; Ξέρεις δεν μου είναι εύκολο όλο αυτό. Ίσως με πονέσει… Αλλά θυμάσαι ότι τολμάω. Μπορώ να το πάρω όλο πάνω μου και ας είμαι ο μοναδικός χαμένος. Λένε ότι αντέχω.. Πρέπει να τσεκάρω ως πότε και μέχρι που…Είχαμε να μιλήσουμε καιρό… Πέρασε γρήγορα, μα και τόσο αργά κάποιες γαμημένες στιγμές. Στο μεσοδιάστημα αυτό εγώ αρρώστησα. Έφτασα σε κάποια από τα όριά μου. Συνέβησαν πολλά που δεν γνωρίζεις. Η ασθενική ψυχή μου λύγισε… Και πέρασα δύσκολα.. άλλαξα μένοντας φαινομενικά ο ίδιος. Τώρα τελευταία άρχισα να είμαι καλύτερα. Άρχισα να συνέρχομαι. Και έρχεσαι πάλι εσύ.



Μα μιλάω πολύ.. Και τι σου λέω; Εμάς μιλούσαν τα κορμιά μας.. Μιλούσαν οι ψυχές μας. Στα λόγια συνήθως μαλακίες λέγαμε. Εγωισμούς, τσακωμούς και κλισέ. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεσαι, τι θες, τι έχεις να πεις, τι δεν θα μου πεις ποτέ. Δεν ξέρω τίποτε! Μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω. Μιλήσαμε λίγο, μα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες. Για μήνες… Να’ ξερες πόσα έχω να σου πω. Δεν ξέρω τι θέλω από σένα. Δεν ξέρω τι δύναται να είναι εφικτό μαζί σου. Ποιο είναι το υλοποιήσιμο, ποια είναι η ουτοπία. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε ξεχάσω για πάντα, ή να … Είναι και αυτή η ταινία που με/μας έχει στοιχειώσει. Δεν ξέρω! Απόψε ούτε καν το ποτό με βοηθάει… Θέλω να ξέρεις ότι έχω κλάψει για σένα!!! Πολλές φορές.. Έχω θυμώσει, έχω προσπαθήσει να σε ξεριζώσω από μέσα μου με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. Έχεις υπάρξει ο μεγαλύτερος μου εχθρός. Το πιο μισητό πλάσμα. Απέτυχα βλέπεις… Παραμένεις ο άνθρωπος που αγάπησα περισσότερο από τον καθένα. Κάποιες στιγμές ίσως και από την ίδια μου την ζωή… Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι όπως ήμουν στην αγκαλιά σου. Και ίσως να μην ξανανιώσω ποτέ κάτι αντίστοιχο. Λυπάμαι και χαίρομαι που το λέω. Νομίζω ότι και συ τα ίδια σκατά με μένα είσαι. Και λέω νομίζω, γιατί ένα από τα κουσούρια της αρρώστιας που σου είπα είναι μα μην πιστεύω τίποτα πλέον. Ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό.. Τα βλέπεις; Τα κατάφερες πάλι. Ξανά για πάρτη σου καυτά ζουμιά κατηφορίζουν από τα μάτια μου.. Δεν ξέρω γιατί… Δεν ξέρω τίποτα μαζί σου… Χάνω τα πάντα και χάνομαι.



Τελικά δεν ξέρω ποιος από τους δύο πληγώθηκε περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια. Όχι ότι είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη.. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που σε είδα να ξεμακραίνεις κλαίγοντας εκείνη την μέρα.
Και ύστερα με ρωτάς αν είμαι καλά… Ναι καλά είμαι. Μπορεί να έχω βάλει τα κλάματα τώρα, μα ουσιαστικά είμαι καλά… Είναι ο γνωστός σε όλους κλαυσίγελος… Ήδη χαμογελάω τώρα, την ώρα που τα χείλη ρουφάνε το τσιγάρο μαζί με την γεύση από τα δάκρυα… Καλά είμαι λοιπόν. Είμαι μόνος, ζώντας μια ευχάριστη ζωή.. Βασανίζοντας ουσιαστικά άθελά μου κάποιους ανθρώπους που θα βρεθούν στον δρόμο μου.. Βασανίζοντας τον εαυτό μου.. Πάω να καλύψω ένα κενό μάλλον. Ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Νομίζω πως ξέρεις γιατί μιλάω…
Μα είπα πολλά, και πρέπει να φύγω! Πάντα στο φεύγα δεν είμαι..; Ίσως στα στείλω όλα αυτά, να τα διαβάσεις και να μου πεις. Να εξαφανιστείς για πάντα ή να μείνεις. Και να μείνεις μαθαίνοντας απλά τα νέα σου μία στο τόσο ή……. Μα πάνω απ’ όλα, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την έμπνευση των μαγευτικών αποσπασμάτων ενός υπό κατασκευήν μυθιστορήματος…Ως εν δυνάμει άνεργος πειραματίζομαι με την συγγραφή… Θαρρείς όμως πως όλα τα τελευταία γραπτά μπορούν και προδικάζουν το μέλλον και το προκαλούν…. Μα, τι σόι μυθιστόρημα είναι αυτό…;

ΥΓ: ... Και βράδυ..!??!!