Στο παγκάκι Σκυφτός...

Διασχίζοντας τις χιονισμένες οροσειρές του μυαλού, οι απότομες στροφές του παγωμένου δρόμου μύριζαν από ώρα κίνδυνο. Και να που άρχισε να βρέχει... Και να που η ομίχλη βάλθηκε να δυσχεράνει μια αβέβαιη πλοήγηση.

Στο κάθισμα του συνοδηγού αιωρείται ένας λαθεμένος χάρτης. Δείχνει δρόμους που δεν υπάρχουν και ένοχα αποκρύπτει όσους ήδη διαβαίνω... Όσους πρόκειται να διαβώ. Σε φακιδιασμένα χέρια στέκεται ο χάρτης αυτός. Χάρτινα είναι, σχεδόν αόρατα... Βοήθεια από πουθενά και το σκοτάδι με τύφλωσε.
Διαλύθηκα σε αυτό το ταξίδι.
Χίλια κομμάτια σιωπηλής ηρεμίας έγινα. Σου μιλώ μέσα από κατάσταση αποσύνθεσης και με χτυπάς με μίσος. Με ρίχνεις κάτω... Προσκρούω στο πλατύ επίπεδο. Γονατίζω... Σκυμμένος στέκω και παρατηρώ.

Σε γέφυρα βρίσκομαι, και τι βλέπω...; Το παγκάκι για 2δύο έμεινε άδειο. Δίπλα του ακριβώς ουρλιάζει περήφανα ένας φωτεινός στύλος με επιστέγασμα το S.O.S.
Δεν πρόλαβες να φτάσεις, χάθηκες.... Ας γίνει ότι χρειάζεται, μόνο ας μην αργήσει..
Τα νερά γυαλίζουν. Οι καλαμιές χορεύουν λιμνάζοντα βαλς, σε μια οθόνη που τρεμοπαίζει. Το παγκάκι είναι κενό. Κοιτάζω με δέος. Το αποθεώνω σκυφτός... ειρωνευόμενος ένα τίποτα που τόλμησε να σχολιάσει δίχως να του πέφτει λόγος.
Η ώρα περνάει. Καταφεύγω στο λουτρό. Γονατίζω και πάλι καταμεσής. Γυμνός, διαβάζω ένα-ένα τα μηνύματά σου. Τότε που γυρόφερνες το παγκάκι, λάμποντας. Τότε που κάθισες διακριτικά στην άκρη του και με έκανες νεύμα να έρθω. Να χωρέσω στα δυο μου χέρια το πρόσωπό σου. Να απολαύσω την γεύση σου, επιλέγοντας να μην δω τον περίτεχνο φάρο που εξέπεμπε S.O.S.
Είδα το ουράνιο τόξο σήμερα! Πορευόμουν σιωπηλός... Λίγο ακόμα και θα το άγγιζα.. Λίγο ακόμα και θα...
Πιο πέρα θρόνιαζε ο Θεός... Αγκάλιαζε τα σύνορα. Λαμποκοπούσε ατελείωτα. Ασταμάτητα. Αδιάκριτα.
Οι στεναγμοί σου πνίγηκαν. Οι λίμνες είναι ρηχές και μου γελάνε. Βλέπω και τον εαυτό μου μέσα, μα δεν είμαι εγώ... Είναι απλά ένα κακέκτυπο.. μια οφθαλμαπάτη...

Σου κλείνω το μάτι και Πάω να ζήσω...