Όταν θα διαβάζεις την φωνή μου τυλιγμένη σε λέξεις που θολώνουν μπρος στα μάτια σου, εγώ θα έχω επιλέξει να απέχω.
Θα έχω αποδράσει κάπου μακριά. Κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκομαι, ούτε καν εγώ. Γούσταρα να σε χαιρετήσω πριν φύγω. Να κάνουμε μια συζήτηση, που νομίζω ότι αποφεύγεις σαν κατάρα. Να κάνουμε έρωτα, που δείχνεις να το θες κολασμένα. Κάθε φορά...
Πως θα νιώθεις άραγε τώρα, που το κορμί μου θα είναι κάπου αλλού; Μακριά.. Ενδεχομένως τυλιγμένο με κορμί άλλο... Να πίνει, να γελά και να μεθά, χωρίς εσένα. Να χάνεται στην εθνική οδό των ονείρων, χωρίς εσένα. Να εξερευνά τα κάστρα της ζωής, δίχως να είσαι εκεί...
Να συννεφιάζει ξαφνικά το πρόσωπο και να βρέχουν τα φρύδια, για σένα. Να ρίχνει βότσαλα στις Πρέσπες και να τρομάζουν τα χέλια, για σένα...
Ψάχνω ακόμα ένα τραγούδι που έχει στοιχειώσει το μυαλό μου. Το ακούγαμε μαζί, μα δεν του έδωσες ποτέ σημασία. Με απωθούν οι άνθρωποι οι δειλοί. Πάλι φεύγω!
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ, μαζί σου. Ίσως καταφέρναμε να φύγουμε παρέα. Μα αποχωρώ και φεύγω, χωρίς εσένα. Τούτη την φορά το ξέρεις. Δείχνεις να το αποδέχεσαι. Μου παραδέχτηκες ότι ζηλεύεις. Δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, καιρό τώρα. Και συ σπάνια κάνεις την διαφορά. Με καλείς και με διώχνεις. Πόσο εμφανές είναι ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται; Και εγώ χαράσσω την πορεία μου. Με εσένα σαν μύγα να πετάς άτσαλα. Πότε αριστερά.. πότε δεξιά... στο κέντρο... Τον νού σου μην αναπτύξω ταχύτητα και προσκρούσεις στο παρμπρίζ.. Στα έχω πει ήδη.. γνωρίζεις...!
Φεύγω! Με μάτια καινούρια, αποστασιοποιημένα Τρέχω προς τον Βορρά. Να βρω τις ρίζες του εαυτού μου. Να μάθω την καταγωγή της καρδιάς. Πάω να πιάσω στην απόχη μου εκείνα τα αερικά. Να τα στείλω εκεί που ήρθαν. Να κλείσει η κερκόπορτα, να ανοίξει η πύλη. Να κάνω τρύπα στο νερό αν θες. Να δω τον Νότο από ψηλά. Γκαζώνω για να τα αλλάξω όλα, μένοντας ο ίδιος. Για να σε βρω... Με παρέα που δεν ξέρω αν γνωρίζω...
Μ' αρέσουν τα μπερδέματα, δεν το κρύβω. Όπως ακριβώς λατρεύω τα ξεμπερδέματα. Και βρίσκω την ισορροπία μου. Δεν ξέρω ποιος είναι περισσότερο δυστυχής. H πλειονότητα που δεν τρέφει καν υποψίες για το 1/10 των διεργασιών.. Ή ο "αλχημιστής" που τις ξαμολάει;
Κάτι τέτοιες βραδιές, νοιώθω τόσο μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες... Χαμένος στις μουσικές μου. Χαμένος σε ολύμπια αποστάγματα
... Και αφού δεν μου λέτε εσείς, θα μάθω μόνος μου! Άλλωστε πάντα έτσι δεν γίνεται; Δεν ήθελα να το πιστεύω.. Θα μου πουν τα ποτάμια. Θα ακούσω τους βράχους. Θα μάθω...., απλώνοντας το βλέμμα στις πεδιάδες. Εκεί που το πράσινο ενώνεται παντοτινά.
Θα έχω αποδράσει κάπου μακριά. Κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκομαι, ούτε καν εγώ. Γούσταρα να σε χαιρετήσω πριν φύγω. Να κάνουμε μια συζήτηση, που νομίζω ότι αποφεύγεις σαν κατάρα. Να κάνουμε έρωτα, που δείχνεις να το θες κολασμένα. Κάθε φορά...
Πως θα νιώθεις άραγε τώρα, που το κορμί μου θα είναι κάπου αλλού; Μακριά.. Ενδεχομένως τυλιγμένο με κορμί άλλο... Να πίνει, να γελά και να μεθά, χωρίς εσένα. Να χάνεται στην εθνική οδό των ονείρων, χωρίς εσένα. Να εξερευνά τα κάστρα της ζωής, δίχως να είσαι εκεί...
Να συννεφιάζει ξαφνικά το πρόσωπο και να βρέχουν τα φρύδια, για σένα. Να ρίχνει βότσαλα στις Πρέσπες και να τρομάζουν τα χέλια, για σένα...
Ψάχνω ακόμα ένα τραγούδι που έχει στοιχειώσει το μυαλό μου. Το ακούγαμε μαζί, μα δεν του έδωσες ποτέ σημασία. Με απωθούν οι άνθρωποι οι δειλοί. Πάλι φεύγω!
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ, μαζί σου. Ίσως καταφέρναμε να φύγουμε παρέα. Μα αποχωρώ και φεύγω, χωρίς εσένα. Τούτη την φορά το ξέρεις. Δείχνεις να το αποδέχεσαι. Μου παραδέχτηκες ότι ζηλεύεις. Δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, καιρό τώρα. Και συ σπάνια κάνεις την διαφορά. Με καλείς και με διώχνεις. Πόσο εμφανές είναι ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται; Και εγώ χαράσσω την πορεία μου. Με εσένα σαν μύγα να πετάς άτσαλα. Πότε αριστερά.. πότε δεξιά... στο κέντρο... Τον νού σου μην αναπτύξω ταχύτητα και προσκρούσεις στο παρμπρίζ.. Στα έχω πει ήδη.. γνωρίζεις...!
Φεύγω! Με μάτια καινούρια, αποστασιοποιημένα Τρέχω προς τον Βορρά. Να βρω τις ρίζες του εαυτού μου. Να μάθω την καταγωγή της καρδιάς. Πάω να πιάσω στην απόχη μου εκείνα τα αερικά. Να τα στείλω εκεί που ήρθαν. Να κλείσει η κερκόπορτα, να ανοίξει η πύλη. Να κάνω τρύπα στο νερό αν θες. Να δω τον Νότο από ψηλά. Γκαζώνω για να τα αλλάξω όλα, μένοντας ο ίδιος. Για να σε βρω... Με παρέα που δεν ξέρω αν γνωρίζω...
Μ' αρέσουν τα μπερδέματα, δεν το κρύβω. Όπως ακριβώς λατρεύω τα ξεμπερδέματα. Και βρίσκω την ισορροπία μου. Δεν ξέρω ποιος είναι περισσότερο δυστυχής. H πλειονότητα που δεν τρέφει καν υποψίες για το 1/10 των διεργασιών.. Ή ο "αλχημιστής" που τις ξαμολάει;
Κάτι τέτοιες βραδιές, νοιώθω τόσο μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες... Χαμένος στις μουσικές μου. Χαμένος σε ολύμπια αποστάγματα
... Και αφού δεν μου λέτε εσείς, θα μάθω μόνος μου! Άλλωστε πάντα έτσι δεν γίνεται; Δεν ήθελα να το πιστεύω.. Θα μου πουν τα ποτάμια. Θα ακούσω τους βράχους. Θα μάθω...., απλώνοντας το βλέμμα στις πεδιάδες. Εκεί που το πράσινο ενώνεται παντοτινά.
Ξύπνα με αύριο! Μην το ξεχάσεις...
αυτά τα μπερδέματα...μας καίνε άλλα συνεχίζουν να μας αρέσουν.
ReplyDeleteξύπνα. έχεις ταξίδι να κάνεις.
ReplyDeleteκαλύτερα τέτοια "ποιητικά δράματα"να μην μένουν αμετάδοτα...
ReplyDeleteη μόνωση τα διογκώνει και τα αναγραμματίζει,
σπάνια τα μεταβολίζει...
κι επειδή το εισέπραξα ως κάποια εξομολόγηση,
έκανες πολύ καλά που το μοιράστηκες.
καλημέρα
φιλιά
Καλό δρόμο. Κι όταν με το καλό γυρίσεις πάρε κανένα τηλέφωνο να μιλάμε για μπερδέματα και ξεμπερδέματα.
ReplyDeleteΦιλιά
Αυτό το κείμενο είναι όλο ζωή.. Γιατί είναι οι ζωντανές σκέψεις που θρέφονται απ'τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις -"μόνο οι μεγάλες σκέψεις είναι ικανές γι'αυτήν τη γόνιμη αντιλογία" λέει ο Καμύ.
ReplyDeleteΚαι μη ζητάς να σε ξυπνήσει κανέις. Δεν κοιμάσαι, περιμένεις.
"Σώπα όπου νά'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτου απ'το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί -προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούο υο χώμα
είναι δικό τους και δικό μας -δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει."(Ρίτσος, Ρωμιοσύνη)
Θα τα ξαναπούμε.
όπως πολύ σωστά έχει πει ο δάσκαλός μου, το εύκολο σε μια σχέση είναι η αναλυση! αυτό που ΔΕΝ ξέρει να κάνει το εκάστοτε ζευγάρι, δεν έχει εκπαιδευτεί, είναι η σύνθεση.
ReplyDeleteείναι εύκολο να αποσυναρμολογήσεις τη μηχανή ενός αυτοκινήτου...αλλά άντε να τη συνθέσεις εκ νέου...!
να είσαι καλά!
πραγματικά
φιλιά :)
Σύμφωνα με έρευνες το 90% των προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις οφείλονται στην κακή επικοινωνία. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι τα αποτελέσματα δεν έδειξαν έλλειψη επικοινωνίας αλλά ποιότητας.
ReplyDeleteΑυτό δηλώνει ότι κάποιοι από εμάς έχουμε την εντύπωση ότι επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας ενώ στην ουσία: «Άλλα λέει η θειά μου και άλλα ακούν τα αυτιά μου».
Οι πιο ειδικοί χαρακτήρισαν το γεγονός αυτό ως συναισθηματικό χάσμα το οποίο προέρχεται όχι τόσο από το διαφορετικό μορφωτικό υπόβαθρο που βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά κυρίως από την έλλειψη πίστης σε βασικές αξίες (σεβασμός, φιλία, αξιοπρέπεια, αγάπη, πίστη, ανιδιοτέλεια κλπ).
Στην ουσία για όλα αυτά που οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας κατάφερναν να μας μεταλαμπαδεύουν μέσα από παραδόσεις και ηθικοπλαστικές διηγήσεις, χρειαζόμαστε πλέον ειδικούς συμβούλους και ψυχαναλυτές που απλά θα βεβαιώσουν ότι ως όντα έχουμε χάσει τον βασικό μας προσανατολισμό.
Τέλος υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ενώ συνυπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, η ουσιαστική επικοινωνία δεν επιτυγχάνεται λόγω κακού συγχρονισμού. Δηλαδή την διαφοράς φάσεως στην οποία βρίσκονται οι δύο πλευρές. Για αυτό το πρόβλημα την κύρια ευθύνη φέρει ο σημερινός δυτικός τρόπος ζωής.
Εν ολίγοις, επιστροφή στις ρίζες φίλε μου.
Υ.Γ
Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις μια άσπρη μέρα. Να περνάς καλά.
Ωραία η νέα σου φανταστική ιστορία...Μαγεύτηκα...Κρίμα όμως που όλα τα ωραία είναι αποκυήματα της φαντασίας μας.Λένε πως όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι πραγματικότητα, απλά το ονειρεύεσαι.Εγώ πιστεύω πως όλα είναι στο δικό μας χέρι,όταν κάτι το θέλεις πολύ όλο το σύμπαν συνομωτεί για να γίνει(όπως λέει και ο Κοέλιο στον "Αλχημιστή"). Τόλμη, ρίσκο και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας θέλει..
ReplyDeleteΥ.Γ. Ελπίζω ο Βορράς να σου φανέρωσε αύτα που καλά κρυβεις.
Καλή Μέρα και Καλό Ξύπνημα!
Καλησπερίζω! Θα παραδεχτώ πως έχω καταντήσει κάπως "αντικοινωνικός" τελευταία, μα ένα πρόσφατο ταξίδι και τα συν αυτώ με κράτησαν μακριά από τις επάλξεις..
ReplyDeleteMahler, είναι πάντοτε ωραίο να φλέγεσαι από μπερδέματα, είτε έχει να κάνει με την θαλπωρή&ζεστασιά, είτε με εγκαύματα..
Basnia, έφυγα.. επέστρεψα.. ξυπνούσα κατά διαστήματα μα νομίζω πως πάλι καιμάμαι.. 'Ισως να είμαι υπναράς..
Φαίδρα, στην μοιρασιά καμιά φορά κερδίζεται η μάχη.. Ή χάνεται..
Όπως και να έχει, αξίζει τον κόπο. Φιλιά!
Daria, ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός.. Χαχα, ειδικά στην επιστροφή.. Λεπτομέριες λάιβ.. Χαιρετώ σε!
ReplyDeleteΚαλησπέρα Ανέστη. Έχεις δίκιο.. Περιμένω κάτι, την ώρα που αποφεύγω στην ζωή μου να περιμένω το οτιδήποτε.. Και τα βράδια όλα αυτά πέρνουν διαφορετικές διαστάσεις..
Να'σαι καλά!
Χμμμ... Καρυάτιδα... Θα μπορούσα να σου δώσω ένα τηλ να εξηγήσεις 5 πραγματάκια σε μια ψυχή..??? Χεχεχε, ίσως και να μην αξίζει τον κόπο πλέον.
Όλα καλά & τίγκα οξυγόνο! Φιλιά πολλά!
Φίλε X, χιόνισε και άσπρη μέρα δεν είδαμε... χαχαχαχαχα! Πλάκα κάνω.. Ενώ έχεις πολύ δίκιο σε όσα αναφέρεις και όντως είμαι πολύ υπερ ενός μοντέλου ανατολίτικου με ευρωπαικές προεκτάσεις και σύγχρονα ερείσματα κλπ κλπ.. μπαίνουν στην μέση κάποιες εκπτώσεις που δεν παίζει να γίνουν καθώς και κάμποσα κλικς παρέα με ορισμένα ένστικτα κλπ κλπ...
ReplyDeleteΣε περίπτωση που καταλάβεις, μου λες και μένα, ε?
Trouli... Όλα φαντασία είναι και όλα πραγματικότητα. Και φτιάχνονται προτάσεις όπως: "Φανταστική πραγματικότητα" - "Πραγματιστική φαντασία". Εξαρτάται που θέλεις να ανήκεις.. Εξαρτάται πόσο αρέσκεσαι να απομυθοποιείς και να μένεις στο τέλος με υδάτινες τρύπες. Εξαρτάται τον ζήλο που ο καθένας δείχνει σε μια συνηθη διαδικασία ανασκαφών στα πίτουρα... Ή τέλος το πόσο το μυαλό εισπράττει, αφομιώνει και μεταλαμπαδεύει ή παθητικά εμμένει σε μια λογική κλειδαρότρυπας..
Φιλιά
ΜΑΛΛΟΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΛΕΩ 'ΠΩΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΗΤΑΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ', ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΟΜΩΣ.. ΔΕΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!! ΔΕΝ ΞΕΡΩ..ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙΣ.ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΑΦΗΝΩ ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ.ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΠΑΝΤΩΣ!!
ReplyDeleteΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΤΤΟΥΡΑ ΑΣΤΑ..ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΦΑΝΕ ΟΙ ΚΟΤΕΣ (Η' Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ)!!!!!!
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΑΦΟΜΙΩΣΕΙ! ΑΥΤΟ ΤΟ ΨΑΧΝΩ ΑΚΟΜΑ!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!