Είναι σαν μια μικρή τρύπα στο βουνό. Χαμηλά στο απόκρημνο φαράγγι σύρεσαι, ξεσκισμένος από τα αγκάθια και τα άναρχα κλαδιά.. Βρωμισμένος από τις λάσπες και τις ανασφάλειές σου. H πέραν του νου δύναμη σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. Να έρπεσαι.. Να κυλιέσαι προς τα κει που δεν γνωρίζεις πως είναι. Έχεις πεισμώσει. Η περιέργεια σου κατασπαράζει τα σωθικά. Νιώθεις πως είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά.. Ίσως να πεις: Λάθος, απολογούμαι! Ίσως όμως κατορθώσεις να
εισβάλλεις σε τούτο το λαγούμι που μετά βίας διακρίνεται λόγω της πυκνής ακάνθινης βλάστησης. Πρώτα πρέπει να πληρώσεις τα διόδια. 3 βαθιές ουλές και κάμποσο αίμα να στάζει. Κατόπιν τα 5 μαγικά λεπτά που τα όμορφά σου μάτια δεν μπορούν να δουν τίποτα μέσα στην πελώρια σπηλιά... Μόνο η ανάσα σου να οσφραίνεται την μούχλα αιώνων υπάρχει. Κρύο και υγρασιασμένος φόβος. Ξέρεις πως δεν είσαι μόνος εδώ μέσα. Υπάρχουν κι άλλοι. Σε βλέπουν μα δεν τους βλέπεις. Σε περίμεναν αλλά δεν γνωρίζεις αν τους θες...
Το μάτι άρχισε να συνηθίζει. Κάτι σαν να γυαλίζει στο βάθος. Είναι αυτό που θες να δεις ή αυτό που βλέπεις πραγματικά; Πάψε να σκέφτεσαι τόσο και ζήσε όσα σου μέλλουν... άρχισε να μυρίζει θάνατο εδώ μέσα. Άρχισε να μυρίζει.....
Είσαι τώρα στα τέσσερα. Τα δακρυσμένα μάτια σου είναι ασορτί με τους βράχους που κλαίνε ύδωρ. Πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο ότι άγνωστο πόθησες. Ότι ασήμαντο επεσήμανες. Ότι ακατάληπτο έγινε ο Θεός σου.. Τα γόνατα σου σκίζονται από την άγρια επιφάνεια του εδάφους. Κάνει πολύ κρύο. Γελάς και γνωρίζεις το γιατί. Οι χτύποι της καρδιάς μαρτυρούν πως ίσως να μην αντέξεις.... Ε, και;
Απίστευτο, Είσαι εκεί! Τα δάκρυα του βράχου 'γίναν ένα με αυτά των ματιών σου... Έχεις προσέξει πως όταν κλαίμε όλα μοιάζουν διαφορετικά; Όσα βλέπουμε, όσα δεν συνειδητοποιούμε, όσα βλέπουν εκείνα για μας... Εναγκαλίζοντας τον θαυμαστό σου βράχο, μια κραυγή ξέφυγε από το στόμα σου. Δεν είχες μιλήσει μέχρι τώρα. Θόρυβος πολύς αναστάτωσε την σπηλιά. Η αβάσταχτη ηχώ... Ο ήχος από τα άπτερα πτερόεντα που καιροφυλακτούσαν.. Μα τι συνέβη; Το αριστερό σου χέρι τσούζει, ο πόνος είναι απερίγραπτος... Προσέχεις καλύτερα... Παρατηρείς ψελίζοντας λόγια δίχως αλληλουχία. Εκστασιάζεσαι. Σκίζεις ότι έχει απομείνει από το πουκάμισό σου για να τυλίξεις την παλάμη σου. Κάτι πρωτόγνωρα κοφτερό και αβάσταχτα λαμπερό τεμάχισε τις γραμμές της ζωής σου. Τι να είναι αυτό; Πρόσεχε, θα κοπείς!
Τα διαμάντια κάπως έτσι ανακαλύπτονται. Δεν θα μάθεις ποτέ αν μπορέσεις να τα πάρεις μαζί σου. Άξιζε τον κόπο........;
