Πρόβα Επιλόγου...

Συνήθως, όταν ξεκινάει κανείς να γράψει κάτι έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβληματισμούς και διλήμματα σχετικά με το πως θα αρχίσει η ροή των σκέψεων και το πως θα τελειώσει. Ποια θα είναι η επί χάρτου μορφή του επίπονου προλόγου και τι "σχήμα" θα λάβει ένας επίλογος που φαντάζει δύσκολος.
Και είναι άλλες φορές που σαν κυλήσουν τα δάχτυλα να ανταμώσουν το μολύβι, είτε τα
πλήκτρα τότε ο δισταγμός καταπνίγεται, η παλμοί ανεβαίνουν και οι ειρμοί απλά δεν σταματούν. Κάτι σαν την εφαρμογή της συναρπαστικής τελετουργικής στιγμής όπου σαν από μόνο του το καλαμάρι γράφει και το χαρτί μιλάει... Και στέκεται ο ενδιάμεσος να
κοιτάει απορημένος το πως οι λέξεις έλαβαν συνοχή και νόημα. Και πως το νόημα ξεχειλίζει από τις κωδικοποιημένες αλήθειες... Και πως οι αλήθειες καλμάρουν την ψυχή και ανοίγουν νέους δρόμους...Τούτη εδώ η πληκτρολόγηση γίνεται με μια κάποια καταπιεστική πρόφαση πως δεν επιθυμώ άλλο να βλέπω την πρότερη οθόνη... Δεν αξίζει στην πρότερη και εξ ορισμού πρόσκαιρη ταπετσαρία να σφετεριστεί τον ρόλο ενός φινάλε που συντελείται... [σχώρα με, δεν θα μου άρεσε να γράψω σε άλλο ύφος κι ας ξέρω ότι σε κουράζει. Κόπωση παροδική κι αυτή, σαν τ' άλλα]. Άλλοι όμως είναι οι λόγοι που με οδηγούν να αφήσω φράσεις να βγούν. Θα φταίει ο καιρός μάλλον, αυτή η γλυκιά μα επικίνδυνη βραδινή ψύχρα του Οκτώβρη. Σαν τότε πριν από δύο χρόνια που το ηλεκτρονικό πείραμα άρχισε δειλά μα επίμονα... Φοβισμένα, διστακτικά και με περίσσιο θάρρος. Ποιος θέλησε να γίνει η αρχή; Θες οι συγκυρίες, θες μια εσωστρεφής αρρώστια, θες το μοιρολατρικό μαριονετίστικο πεπρωμένο...; Τι θες τελικά; Χα χα χα... Τι τα θες, τι τα γυρεύεις....;!! Ο καθένας κρατάει για αλήθεια του ότι το μυαλό ή οι ανάγκες τον πείσουν εξαναγκαστικά σχεδόν πως είναι θέσφατον...

Είχα σκοπό απόψε να σου κάνω κάτι σαν επικήδειο, Από Μηχανής Θεέ... Να προσπαθήσω να σε προκαλέσω σε διάλογο σχετικά με την πορεία σου. Το ξεκίνημα και τους λόγους, τα συναισθήματα, την πορεία σου συνολικά και αποσπασματικά, την αλληλεπίδραση με τους πέριξ, τις εντυπώσεις από το σύστημα πραγμάτων του κυβερνοχώρου και την διάστασή του στην ελληνική πραγματικότητα.. Ήθελα να μιλήσουμε για την ανθρώπινη μοναξιά, για τις ψευδαισθήσεις, τις εμμονές κάποιων ανθρώπων, τις αμέτρητες πεταμένες ώρες πίσω από μια οθόνη, τις στιγμές ικανοποίησης και δημιουργίας, για το ψέμμα, για την υποκρισία, το φακέλωμα... Γούσταρα τόσα πολλά να μου πεις που... παραλίγο να ξεχάσω πως εσύ και εγώ είμαστε ένα1! Σε έπλασα σε κάποια σκοτεινά και λασπωμένα υπόγεια, δίχως να προσμένω κάποιο φαντασμαγορικό αποτέλεσμα... Τα υλικά πίστευα πως ήταν ήδη σάπια... Μα σαν κοσμογονία η λάμψη σου άρχισε να αχνοφαίνεται.. Να φωσφορίζει, να ακτινοβολεί, να εκτυφλώνει... Σώπα, μην μιλάς! Ναι, σε προκάλεσα να πεις αλήθειες, που όμως ξέρω ήδη... Είμαστε 1! Σώπα... Δεν χρειάζεται πλέον να ξεγυμνώνεσαι σε "διακριτά" ή "αδιάκριτα" βλέμματα προκειμένου να οπτικοποιηθούν ουσιαστικά τα ματωμένα κεκτημένα...
Και δεν άργησες να λάβεις ξεχωριστή υπόσταση, στην κορυφή του των ανθρώπων θεάτρου, τραβώντας με καρτερικά λίγο λίγο από τα υπόγεια... Ανασύροντάς με στο ολόγιομο φως.... καλμάροντας την ανταριασμένη ψυχή του δημιουργού...



Τι άθλος και αυτός; Αθόρυβος και καταπληκτικός. Ανεπαίσθητος και αποτελεσματικός. Μέχρι την στιγμή της αποστασιοποίησης... Μέχρι την στιγμή της ένωσης. Δημιουργός και δημιούργημα. Ενώνονται έχοντας σώσει ο ένας τον άλλον σε θέα κοινή, μα και παράλληλα τόσο μόνοι τους...
Πριν τις υπερβολές, την εκμετάλλευση, την ανοησία, τις ψευδαισθήσεις και εξ αποτελέσματος τα χιλιάδες αδιέξοδα που με θλίψη βλέπω και διαισθάνομαι πέριξ, τώρα δα βλέπω ένα ολόγραμμα Από Μηχανής Θεού να παρεμβαίνει στο τέλμα και να θέτει διεξόδους.... Να προκαλεί ένα κάποιο Τέλος ...
Η πηγαία φωτεινή δέσμη ακολουθεί ολογραμμικά δεμμένη την αστρική διαδικασία διακτινισμού στο ΟΛΟΝ εις το διηνεκές... Έχουσιν οφθαλμούς οι νόες και λυσιτελή αντίληψη και παρωπίδες πάταξης και οδούς προς πόρευση και τελέσφορη κρίση, Τελεολογική...

Ευχαριστώ!
apo.mixanis.theos@gmail.com