ΜΕΡΟΣ Α'
Ο Αλέξης ήταν ήδη στο τέταρτο Kir Royal. Δεν ήταν του επιπέδου του η ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ, μα είχε τους λόγους του να μην πάψει να παραγγέλνει. Απόψε τα Κίρ Ρουαγιάλ δεν είχανε την ίδια γεύση με αυτά που η μαμά ετοίμαζε στο σπίτι, ακολουθώντας κάτι σαν ιεροτελεστία στην παρασκευή τους. Από μικρός την έβλεπε κάθε απόγευμα σχεδόν να φτιάχνει ένα ή δύο, με τρόπο που πάντοτε του προκαλούσε ανεξήγητο δέος. Ευλαβικά έβαζε την ακριβή δοσολογία Κρεμ ντε Κασσίς και κατόπιν συμπλήρωνε στο κρυστάλλινο ποτήρι εκλεκτής ποιότητας σαμπάνια Moet & Chandon. O ίδιος κατάφερε να απολαύσει το θαυμαστό αυτό κοκτέιλ, μόνο αφού ενηλικιώθηκε και αρχικά υπό την επίβλεψη της μαμάς. Η αυστηρή τήρηση του Savoir Vivre ήταν λόγος ύπαρξης για τους γονείς του και κατ' επέκταση για τον ίδιο.
Απόψε λοιπόν, η φίνα ανάμειξη αφρώδους οίνου με λικέρ από μαύρα φραγκοστάφυλα είχε ιδιαίτερα διαφορετική γεύση. Ο Αλέξης πίστεψε πως η πίκρα που τον δηλητηρίαζε ήταν η αιτία. Πάντα άβγαλτος και ρομαντικός... Φυλακισμένος στον κόσμο του.. Ή καλύτερα στον κόσμο που η μαμά του είπε ότι είναι δικός του, και τον περιχάραξε. Δεν πρόσεξε τα γουρλωμένα μάτια του βαριεστημένου Μπάρμαν, σαν πρόφερε την παραγγελία "Ένα Kir Royal παρακαλώ!", απόδειξη της άγνοιάς του... Δεν ανησύχησε όταν χρειάστηκε να εξηγήσει λεπτομερώς τα συστατικά του κοκτέιλ και τον τρόπο παρασκευής του. Και τώρα στεκόταν εκεί, κρυμμένος στην μπάρα δίπλα στην ταμειακή μηχανή, εμφανώς ζαλισμένος κοιτώντας τον μικρόκοσμό του μέσα από ένα κολωνάτο ποτήρι που περιείχε ουίσκυ "μπόμπα", λίγο γρεναδίνη για το χρώμα, και σαμπάνια πίστας.....
Εν τέλει του άξιζε τέτοιου είδους εξαπάτηση, μια που ο ίδιος είχε θέσει τις βάσεις για να προκληθεί... Βρισκόμενος έξω από τα νερά του, σε ένα κακόφημο μπαρ λαϊκής συνοικίας, αντιμετωπίζοντας αυτό που νόμιζε ότι είναι ΖΩΗ μέσα από φίλτρα και γυάλινα σφραγισμένα μπουκάλια, ανήμπορος να κάνει έστω και πολύ καθυστερημένα την επανάσταση κόντρα στο Savoir Vivre, κόντρα στην μαμά... Κόντρα στον πικραμένο του εαυτό.
Δεν είχε ιδέα που βρισκόταν. Φεύγοντας ολικά συντετριμένος από το αεροδρόμιο, μπήκε με δάκρυα στα μάτια στο ολοκαίνουριο αυτοκίνητο που του χάρισε ο πατέρας του, κατόπιν παραίνεσης της μαμάς, ως δώρο για τα 43α γενέθλιά του, και άρχισε να τρέχει. Άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει... Να οδηγάει άγαρμπα για να εμποδίσει το τελευταίο κομμάτι του παζλ της πραγματικότητας του να μπει στην θέση του, και να δει έτσι τα λάθη παρέα με τα χάλια... Η Έλενα είχε πια φύγει. Μοιάζει σαν να την έδιωξε ο ίδιος. Την απομάκρυνε δίχως να της πει αλήθειες που έπρεπε να ειπωθούν. Πως να σπάσει το πρωτόκολλο τόσων ετών; Με την Έλενα γνωρίστηκαν πριν από δύο μήνες στο Ιντερνετ. Μιλούσαν σε ένα φόρουμ αρχαιολογίας. Λάτρης της αρχαιολογίας η Έλενα, αρχαιολόγος ο Αλέξης. Διορισμένος σε κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού λόγω των γνωριμιών του πατέρα του, Ναυάρχου εν αποστρατεία, και του κύκλου της υψηλής κοινωνίας που διατηρούσε η Μαμά.. Τα καθήκοντά του; Αδιευκρίνιστα πέραν του να γνωμοδοτεί σε κάποιες επιτροπές. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς του, που ποτέ πραγματικά δεν τον εμπιστεύτηκαν, έκριναν πως έτσι είναι καλύτερα. Αφού φυσικά χρόνια πριν είχαν κρίνει πως πρέπει ο κανακάρης τους να σπουδάσει αρχαιολογία, μεγάλος καημός και χόμπυ της μαμάς, η οποία κατάφερε να πείσει και τον σκληρό και ιδιαίτερα συντηρητικό σύζυγό της.
Από την πρώτη στιγμή, τα λόγια που αντάλλαξαν η Έλενα και ο Αλέξης εντός του φόρουμ ήταν σαν να πέφτουν θεϊκοί καρποί στους γόνιμους κήπους της Εδέμ! Σεβόμενοι εξίσου το πρωτόκολλο, κατάφεραν να γνωριστούν δειλά και από κοντά. Η αρχική αμηχανία και απάθεια αντιδράσεων, έφερε το ενδιαφέρον, μια γλυκειά κόντρα, μια συναισθηματική ένταση έλξεως... Μια ανάγκη διεκδίκησης μιας λατρεμένης ευκαιρίας με σάρκα και οστά, σταλμένη από την μοίρα. Ήταν δύο διαφορετικές προσωπικότητες, που όμως ταίριαζαν τόσο πολυ! Χωρίς να το καταλάβουν άρχισαν αβίαστα να ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, έχοντας όμως φτιάξει έτσι τις ζωές τους που ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμεναν να τους συμβεί... Φυσικά δεν άργησαν να το συνειδητοποιήσουν, άσχετα αν δεν μίλησαν ποτέ γι' αυτό. Η Έλενα ξαφνιάστηκε με τον εαυτό της. Δεν το περίμενε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ήξερε όμως να ακούει την καρδιά της. Διψούσε για ζωή, για ενέργεια. Αποφάσισε να προχωρήσει και να γευτεί το μοναδικό. Ο Αλέξης σαν συνειδητοποίησε την καταιγίδα έρωτα που είχε αρχίσει να τον συνεπέρνει τρόμαξε. Κλείστηκε στον εαυτό του, μην ξέροντας πως να το αντιμετωπίσει. Είχε αρχίσει να την αγαπάει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ τίποτα άλλο. Μα ήταν δειλός. Τον είχαν μάθει να έχει παθητική αντιμετώπιση για την ζωή του. Για την ζωή που του έφτιαξαν. Μπροστά σε αυτό που για πρώτη φορά θα τον έκανε να παρει την ζωή στα χέρια του και να απολαύσει την θαυμαστή πραγματικότητα, ο Αλέξης έκανε πίσω. Δεν μπορούσε, έπρεπε να κρυφτεί. Το αλλοπρόσαλλο φέρσιμό του έγινε ακαριαία αντιληπτό από την Έλενα, που συνέχιζε με τον τρόπο της να προσπαθεί και για τους δύο. Ήταν έξυπνη. Είχε από νωρίς αντιληφθεί κάποια από τα σκοτάδια του καλού της. Και ήθελε πραγματικά να τον βοηθήσει. Να τον πιάσει από το χέρι και να λουστούν παρέα με φως. Να λυτρώσουν εαυτούς και τον έρωτά τους.
Όταν όμως τα εμπόδια σε μια μάχη δεν μπαίνουν από την ίδια την ζωή ή από τον αντίπαλο, αλλά από τον σύμμαχο - αγαπημένο, τότε η άνιση μάχη στρέφεται εναντίον σου. Σε σπαράσει η κατάρα ενός εμφυλίου. Η πίστη κλωνίζεται και το όνειρο εξατμίζεται... Η Έλενα έπρεπε να πάει Θεσσαλονίκη. Του είπε να έρθει μαζί της, να τον σώσει και να σωθούν. Εκείνος έκανε πως δεν άκουγε. Κώφευσε, αν και τα μέσα του είχαν ακούσει τα πάντα και διαλαλούσαν συγκατάθεση και θέληση. Ο φόβος, η αδυναμία και η έλλειψη αποφασιστικότητας τον έκαναν να κρυφτεί για μια ακόμα φορά. Φυλακισμένος στα πρέπει του "Savoir Vivre". Λίγο πριν φύγει από το αεροδρόμιο της Αθήνας, η Έλενα άφησε ένα μήνυμα στον Αλέξη, στο Φόρουμ που γνωρίστηκαν:
"Αγαπημένε μου,
Τον Άτταλο τον Γ' θυμίζεις, τον βασιλιά της Περγάμου. Και αυτός όπως εσύ, καλλιεργούσε μαζί με άλλα πολλά δηλητηριώδη φυτά στον κήπο του... Από ότι βλέπεις αποφάσισα να σου μιλήσω στην γλώσσα που καταλαβαίνεις καλύτερα. Με περί των αρχαίων λόγο. Αν και δεν έχω πιστεί ολότελα ότι και αυτή σου η αγάπη είναι πηγαία και αυθεντική... Όπως και η άλλη... Ας σου θυμίσω ότι στην Κέα, κατά τους προϊστορικούς χρόνους οι κάτοικοι θανάτωναν τους γέροντες, τους ανάπηρους, τους ανίκανους για εργασία και τους αρρώστους, δίνοντάς τους να πιούν Κώνειο... Άραγε ποια να είναι η θέση σου πάνω σε τούτο το ζήτημα, ποτέ δεν μου είπες...
Ο Μέγας Σωκράτης, στην φυλακή σαν βρέθηκε, αφού έμαθε από τον δεσμοφύλακα την ημέρα που έπρεπε να πάρει το κώνειο και τα συμπτώματα της δηλητηριάσεως, έλαβε το φάρμακο με απόλυτη αταραξία και χωρίς καμία μεταβολή των χαρακτηριστικών του προσώπου του... Για αυτό τον θαύμαζες τόσο; Τέτοιου είδους δηλητήρια φέρνουν σκοτεινή νύκτα «σκοτόεσσαν νύκτα»... Και οι άνθρωποι παραλύουν και έρπουν...
Δείχεις να έχεις παραλύσει τον εαυτό σου τόσα χρόνια... Συρθήκαμε μαζί.. Εγώ για να προσπαθήσω να σηκωθούμε στο φως.... και εσύ για να συνεχίσεις να έρπεις...
Έλενα."
Όταν ο φρικιαστικός ήχος ενός ΚΡΑΚ ήχησε στα μέσα του Αλέξη, κάνοντας τον να τρέξει στο αεροδρόμιο να προλάβει τον μοναδικό λόγο που άξιζε να ζει να ελπίζει και να προσπαθεί, η Έλενα είχε ήδη φύγει...
Το παζλ που απέφευγε να δει αποτυπωμένο στο παρμπρίζ, οδηγώντας ξέφρενα, ήταν εκεί. Τελειοποιημένο μπροστά του! Τα πάντα. Όλη του η ζωή. Όλη η ζωή που τον έκαναν να πιστέψει ότι είναι δική του, αλλά ήταν ψεύτικη, δανεική. Σαν μαθημένη με υπνοπαιδεία. Ο σκληρός απρόσιτος Ναύαρχος - πατέρας του, που ποτέ δεν στάθηκε πραγματικά δίπλα του, στις ανάγκες του. Του εμφύσησε τον φόβο, τον δισταγμό και την απουσία αυτοπεποίθησης. Η μαμά... Όποτε δεν απουσίαζε σε γκαλά και χαρτοπαιξίες, τον υπερπροστάτευε. Μια αφόρητη καταπίεση. Μαριονέτα αυτός και χειριστής των νημάτων της ζωής του η Μαμά. Η κατάρα των καλών τρόπων. Εκμάθηση μη έκφρασης, οικειοποίηση ψέματος και υποκρισίας, απουσία αυθορμητισμού. Εξοστρακισμός σε κάθε τι που σημαίνει ΖΩ.
"Σαράντα τριών χρονών... Σπούδασα αυτό που διάλεξαν άλλοι για μένα και με έπεισαν ότι το θέλω και γω εξίσου. Δεν με άφησαν να κάνω ποτέ κάτι μόνος μου. Ψηφίζω δεξιά γιατί έτσι μου είπαν, έτσι κάνει ο κύκλος μας. Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ. Με έβαλαν στο δημόσιο δίχως να με ρωτήσουν, ψευδαίσθηση ότι απασχολούμαι με κάτι. Ψευδαίσθηση....."
Ο Αλέξης εξακολουθούσε να είναι κρυμμένος πίσω από την ταμειακή μηχανή στην μπάρα, πίνοντας ένα Kir Royal μπόμπα... Η πίκρα του, όσες αλήθειες κατάλαβε και όσες δεν είπε ποτέ, μαζί με το ποτό και το τελευταίο μήνυμα της Έλενας τον είχαν διαλύσει...
Σαν άκουσε μια βροντερή φωνή να συνταράσσει τα τύμπανά του λέγοντας: "Λίγο κώνειο με πάγο σε ψηλό...!" έσπασε.......... Τα ΚΡΑΚ των μέσα έγιναν χείμαρος αναφιλητών και καυτών δακρύων, εξακολουθώντας να κοιτά την ζωή του μέσα από το γυάλινο σαμπανοπότηρο. Το τελευταίο ΚΡΑΚ που ακούστηκε ήταν από γυαλί που έσπασε σε μια γροθιά... Χαράσσοντας, ματώνοντας και θανατώνοντας έναν μικρόκοσμο Savoir Vivre, τούτη την σκοτόεσσαν νύκτα...
Εν τέλει του άξιζε τέτοιου είδους εξαπάτηση, μια που ο ίδιος είχε θέσει τις βάσεις για να προκληθεί... Βρισκόμενος έξω από τα νερά του, σε ένα κακόφημο μπαρ λαϊκής συνοικίας, αντιμετωπίζοντας αυτό που νόμιζε ότι είναι ΖΩΗ μέσα από φίλτρα και γυάλινα σφραγισμένα μπουκάλια, ανήμπορος να κάνει έστω και πολύ καθυστερημένα την επανάσταση κόντρα στο Savoir Vivre, κόντρα στην μαμά... Κόντρα στον πικραμένο του εαυτό.
Δεν είχε ιδέα που βρισκόταν. Φεύγοντας ολικά συντετριμένος από το αεροδρόμιο, μπήκε με δάκρυα στα μάτια στο ολοκαίνουριο αυτοκίνητο που του χάρισε ο πατέρας του, κατόπιν παραίνεσης της μαμάς, ως δώρο για τα 43α γενέθλιά του, και άρχισε να τρέχει. Άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει... Να οδηγάει άγαρμπα για να εμποδίσει το τελευταίο κομμάτι του παζλ της πραγματικότητας του να μπει στην θέση του, και να δει έτσι τα λάθη παρέα με τα χάλια... Η Έλενα είχε πια φύγει. Μοιάζει σαν να την έδιωξε ο ίδιος. Την απομάκρυνε δίχως να της πει αλήθειες που έπρεπε να ειπωθούν. Πως να σπάσει το πρωτόκολλο τόσων ετών; Με την Έλενα γνωρίστηκαν πριν από δύο μήνες στο Ιντερνετ. Μιλούσαν σε ένα φόρουμ αρχαιολογίας. Λάτρης της αρχαιολογίας η Έλενα, αρχαιολόγος ο Αλέξης. Διορισμένος σε κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού λόγω των γνωριμιών του πατέρα του, Ναυάρχου εν αποστρατεία, και του κύκλου της υψηλής κοινωνίας που διατηρούσε η Μαμά.. Τα καθήκοντά του; Αδιευκρίνιστα πέραν του να γνωμοδοτεί σε κάποιες επιτροπές. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς του, που ποτέ πραγματικά δεν τον εμπιστεύτηκαν, έκριναν πως έτσι είναι καλύτερα. Αφού φυσικά χρόνια πριν είχαν κρίνει πως πρέπει ο κανακάρης τους να σπουδάσει αρχαιολογία, μεγάλος καημός και χόμπυ της μαμάς, η οποία κατάφερε να πείσει και τον σκληρό και ιδιαίτερα συντηρητικό σύζυγό της.
Από την πρώτη στιγμή, τα λόγια που αντάλλαξαν η Έλενα και ο Αλέξης εντός του φόρουμ ήταν σαν να πέφτουν θεϊκοί καρποί στους γόνιμους κήπους της Εδέμ! Σεβόμενοι εξίσου το πρωτόκολλο, κατάφεραν να γνωριστούν δειλά και από κοντά. Η αρχική αμηχανία και απάθεια αντιδράσεων, έφερε το ενδιαφέρον, μια γλυκειά κόντρα, μια συναισθηματική ένταση έλξεως... Μια ανάγκη διεκδίκησης μιας λατρεμένης ευκαιρίας με σάρκα και οστά, σταλμένη από την μοίρα. Ήταν δύο διαφορετικές προσωπικότητες, που όμως ταίριαζαν τόσο πολυ! Χωρίς να το καταλάβουν άρχισαν αβίαστα να ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, έχοντας όμως φτιάξει έτσι τις ζωές τους που ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμεναν να τους συμβεί... Φυσικά δεν άργησαν να το συνειδητοποιήσουν, άσχετα αν δεν μίλησαν ποτέ γι' αυτό. Η Έλενα ξαφνιάστηκε με τον εαυτό της. Δεν το περίμενε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ήξερε όμως να ακούει την καρδιά της. Διψούσε για ζωή, για ενέργεια. Αποφάσισε να προχωρήσει και να γευτεί το μοναδικό. Ο Αλέξης σαν συνειδητοποίησε την καταιγίδα έρωτα που είχε αρχίσει να τον συνεπέρνει τρόμαξε. Κλείστηκε στον εαυτό του, μην ξέροντας πως να το αντιμετωπίσει. Είχε αρχίσει να την αγαπάει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ τίποτα άλλο. Μα ήταν δειλός. Τον είχαν μάθει να έχει παθητική αντιμετώπιση για την ζωή του. Για την ζωή που του έφτιαξαν. Μπροστά σε αυτό που για πρώτη φορά θα τον έκανε να παρει την ζωή στα χέρια του και να απολαύσει την θαυμαστή πραγματικότητα, ο Αλέξης έκανε πίσω. Δεν μπορούσε, έπρεπε να κρυφτεί. Το αλλοπρόσαλλο φέρσιμό του έγινε ακαριαία αντιληπτό από την Έλενα, που συνέχιζε με τον τρόπο της να προσπαθεί και για τους δύο. Ήταν έξυπνη. Είχε από νωρίς αντιληφθεί κάποια από τα σκοτάδια του καλού της. Και ήθελε πραγματικά να τον βοηθήσει. Να τον πιάσει από το χέρι και να λουστούν παρέα με φως. Να λυτρώσουν εαυτούς και τον έρωτά τους.Όταν όμως τα εμπόδια σε μια μάχη δεν μπαίνουν από την ίδια την ζωή ή από τον αντίπαλο, αλλά από τον σύμμαχο - αγαπημένο, τότε η άνιση μάχη στρέφεται εναντίον σου. Σε σπαράσει η κατάρα ενός εμφυλίου. Η πίστη κλωνίζεται και το όνειρο εξατμίζεται... Η Έλενα έπρεπε να πάει Θεσσαλονίκη. Του είπε να έρθει μαζί της, να τον σώσει και να σωθούν. Εκείνος έκανε πως δεν άκουγε. Κώφευσε, αν και τα μέσα του είχαν ακούσει τα πάντα και διαλαλούσαν συγκατάθεση και θέληση. Ο φόβος, η αδυναμία και η έλλειψη αποφασιστικότητας τον έκαναν να κρυφτεί για μια ακόμα φορά. Φυλακισμένος στα πρέπει του "Savoir Vivre". Λίγο πριν φύγει από το αεροδρόμιο της Αθήνας, η Έλενα άφησε ένα μήνυμα στον Αλέξη, στο Φόρουμ που γνωρίστηκαν:
"Αγαπημένε μου,Τον Άτταλο τον Γ' θυμίζεις, τον βασιλιά της Περγάμου. Και αυτός όπως εσύ, καλλιεργούσε μαζί με άλλα πολλά δηλητηριώδη φυτά στον κήπο του... Από ότι βλέπεις αποφάσισα να σου μιλήσω στην γλώσσα που καταλαβαίνεις καλύτερα. Με περί των αρχαίων λόγο. Αν και δεν έχω πιστεί ολότελα ότι και αυτή σου η αγάπη είναι πηγαία και αυθεντική... Όπως και η άλλη... Ας σου θυμίσω ότι στην Κέα, κατά τους προϊστορικούς χρόνους οι κάτοικοι θανάτωναν τους γέροντες, τους ανάπηρους, τους ανίκανους για εργασία και τους αρρώστους, δίνοντάς τους να πιούν Κώνειο... Άραγε ποια να είναι η θέση σου πάνω σε τούτο το ζήτημα, ποτέ δεν μου είπες...
Ο Μέγας Σωκράτης, στην φυλακή σαν βρέθηκε, αφού έμαθε από τον δεσμοφύλακα την ημέρα που έπρεπε να πάρει το κώνειο και τα συμπτώματα της δηλητηριάσεως, έλαβε το φάρμακο με απόλυτη αταραξία και χωρίς καμία μεταβολή των χαρακτηριστικών του προσώπου του... Για αυτό τον θαύμαζες τόσο; Τέτοιου είδους δηλητήρια φέρνουν σκοτεινή νύκτα «σκοτόεσσαν νύκτα»... Και οι άνθρωποι παραλύουν και έρπουν...
Δείχεις να έχεις παραλύσει τον εαυτό σου τόσα χρόνια... Συρθήκαμε μαζί.. Εγώ για να προσπαθήσω να σηκωθούμε στο φως.... και εσύ για να συνεχίσεις να έρπεις...
Έλενα."
Όταν ο φρικιαστικός ήχος ενός ΚΡΑΚ ήχησε στα μέσα του Αλέξη, κάνοντας τον να τρέξει στο αεροδρόμιο να προλάβει τον μοναδικό λόγο που άξιζε να ζει να ελπίζει και να προσπαθεί, η Έλενα είχε ήδη φύγει...
Το παζλ που απέφευγε να δει αποτυπωμένο στο παρμπρίζ, οδηγώντας ξέφρενα, ήταν εκεί. Τελειοποιημένο μπροστά του! Τα πάντα. Όλη του η ζωή. Όλη η ζωή που τον έκαναν να πιστέψει ότι είναι δική του, αλλά ήταν ψεύτικη, δανεική. Σαν μαθημένη με υπνοπαιδεία. Ο σκληρός απρόσιτος Ναύαρχος - πατέρας του, που ποτέ δεν στάθηκε πραγματικά δίπλα του, στις ανάγκες του. Του εμφύσησε τον φόβο, τον δισταγμό και την απουσία αυτοπεποίθησης. Η μαμά... Όποτε δεν απουσίαζε σε γκαλά και χαρτοπαιξίες, τον υπερπροστάτευε. Μια αφόρητη καταπίεση. Μαριονέτα αυτός και χειριστής των νημάτων της ζωής του η Μαμά. Η κατάρα των καλών τρόπων. Εκμάθηση μη έκφρασης, οικειοποίηση ψέματος και υποκρισίας, απουσία αυθορμητισμού. Εξοστρακισμός σε κάθε τι που σημαίνει ΖΩ.
"Σαράντα τριών χρονών... Σπούδασα αυτό που διάλεξαν άλλοι για μένα και με έπεισαν ότι το θέλω και γω εξίσου. Δεν με άφησαν να κάνω ποτέ κάτι μόνος μου. Ψηφίζω δεξιά γιατί έτσι μου είπαν, έτσι κάνει ο κύκλος μας. Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ. Με έβαλαν στο δημόσιο δίχως να με ρωτήσουν, ψευδαίσθηση ότι απασχολούμαι με κάτι. Ψευδαίσθηση....."
Ο Αλέξης εξακολουθούσε να είναι κρυμμένος πίσω από την ταμειακή μηχανή στην μπάρα, πίνοντας ένα Kir Royal μπόμπα... Η πίκρα του, όσες αλήθειες κατάλαβε και όσες δεν είπε ποτέ, μαζί με το ποτό και το τελευταίο μήνυμα της Έλενας τον είχαν διαλύσει...
Σαν άκουσε μια βροντερή φωνή να συνταράσσει τα τύμπανά του λέγοντας: "Λίγο κώνειο με πάγο σε ψηλό...!" έσπασε.......... Τα ΚΡΑΚ των μέσα έγιναν χείμαρος αναφιλητών και καυτών δακρύων, εξακολουθώντας να κοιτά την ζωή του μέσα από το γυάλινο σαμπανοπότηρο. Το τελευταίο ΚΡΑΚ που ακούστηκε ήταν από γυαλί που έσπασε σε μια γροθιά... Χαράσσοντας, ματώνοντας και θανατώνοντας έναν μικρόκοσμο Savoir Vivre, τούτη την σκοτόεσσαν νύκτα...
