Το Κώνειο της Αναστάσεως...

.... Φαντάζει δύσκολο να περπατάς με το βλέμμα εστιασμένο κάτω στο τίποτα, που οι σκέψεις σου το έχουν ήδη μετουσιώσει σε μοτίβο των πέρα για πέρα σημαντικών ανείπωτων, και βαδίζοντας να σε σταματάει βίαια κάτι! Η δύναμη της άκρης του ματιού, που βλέπει τα πάντα, μα μόνο μοιραία θα δώσει προσοχή. Στέκει αγέρωχος τώρα μπροστά στο τυχαίο και διαβάζει:

"Το Μπαρ το Ναυάγιο"

Μεγάλη Τετάρτη ο χρόνος. Καταμεσής της Εβδομάδας των Παθών, βιώνοντας τον ερχομό μιας επαναλαμβανόμενης Ανάστασης. Άγιον Ελλήνων Πάσχα... Ή απλά υποκρισία...; Εξαρτάται από την οπτική γωνία θέασης των πραγμάτων. Αλήθεια πόσο συχνά σχηματίζονται απορίες του στυλ "Και τι είναι Πάσχα δηλαδή;" Όποιος δεν ντραπεί τους άλλους και τον εαυτό του κυρίως, ψάχνοντας θα διαπίστωνε ότι Πάσχα ονομάζεται η μεγαλύτερη γιορτή του Ιουδαϊσμού. Ανάμνηση της Εξόδου των Ισραηλινών από την Αίγυπτο, τότε που για χρόνια ζούσαν εκεί ως σκλάβοι του Φαραώ. Τότε που ο Θεός ύστερα από μια σειρά ιερών παρεμβάσεων υπέρ των Ισραηλινών και εναντίων των Αιγυπτίων, αποφάσισε εν μία νυκτί να εξολοθρεύσει τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων, πλην των προσυμφωνημένα αιματοβαμμένων εκ σφαγμένου αμνού Θυρών των Εβραίων. Πάσχα λοιπόν, εκ του αραμαϊκού pasha και του εβραϊκού pesah που σημαίνουν "χωλαίνω", είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία, ενώ μεταφορικά αποδίδονται ως "ξεφεύγω", "περνώ", "απαλλάσσω". Πάσχα, που σύμφωνα με μη τεκμηριωμένες εκτιμήσεις ερευνητών οι ρίζες του κρατάνε σε προγενέστερες προϊστορικές εορτές για την συγκομιδή του κριθαριού την άνοιξη, και ανοιξιάτικες ιεροτελεστίες ποιμένων της προ-ισραηλιτικής εποχής για την προστασία του κοπαδιού τους. Μην είναι άραγε κάτι συναφές με τα αρχαία Ανθεστήρια; Κάθε που η Περσεφόνη το σκάει από τον αιώνιο Άδη και τρέχει να βρεί την Δήμητρα... Τότε που χαίρεται όλη η πλάση! Που αναγεννάται! Όμως τα ανθεστήρια δεν ήταν γιορτή των ανθέων. Ίσως το ρήμα «αναθέσσασθαι» που σημαίνει την ανάκληση των ψυχών, να συνδέει την ετυμολογία με την πραγματικότητα. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί τιμούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την Άνοιξη. Την ανάσταση ψυχών και φύσης.Στην περίπλοκη πραγματικότητα του σήμερα όμως, ψήγματα ουσίας επιβιώνουν μόνο και τα υπόλοιπα δένονται με τον μανδύα του διαφορετικού. Πιστεύω στην ανάσταση ενός θεανθρώπου. Που η απόλυτη πίστη μου θα με βοηθήσει να τύχω ανάλογης ανάστασης. Που δεν έχουμε καταλήξει πότε ακριβώς πρέπει να γιορτάζουμε την ανάσταση αυτή. Διχάζονται ακόμα τα δόγματα και ας έχουν γίνει τόσες Οικουμενικές Σύνοδοι. Παράξενη που είναι η περιχαράκωση της πίστης! Χιλιοειπωμένη επανάληψη "Αληθώς Ανέστη"... Γυρίζει η Γη; Πρέπει μια προδοσία να προκαλέσει την αναγέννηση. Ενός Ιούδα φίλημα. Σωστό ή λάθος; Πίστη!!! Πρέπει ο καρτερικός Γολγοθάς και η παθητική αποδοχή και υπομονή των ανυπέρβλητων γραφών της μοίρας να οδηγήσει στην λύτρωση των προαποφασισμένων....;Τι παιχνίδι είναι αυτό πάλι; Οδηγείσαι από απανωτούς συνειρμούς που σου πέρνουν το μυαλό, κοντοστέκεσαι αναπάντεχα μπροστά στο τίποτα, και ξάφνου η πραγματικότητα του χρόνου και των συμβολισμών γίνεται ένα με τα δικά σου. Προάγεται τρομαχτικά και φουσκώνει, μη γνωρίζοντας την έκβαση... Ξέρεις ότι κάτι θα συμβει... Είναι που κάποια στιγμή στην έως τώρα πορεία σου έμαθες να ψηλαφίζεις το προαίσθημα... ΚΑΙ ; ; ; Τρομάζεις και φεύγεις διαγράφοντας τα επικίνδυνα ή μπουκάρεις προκαλώντας την ίδια σου την Ζωή;

Έστεκε εκεί μπροστά, στην θλιβερή επιγραφή με τίτλο "Το Μπαρ το Ναυάγιο...". Και έμοιαζε αγέρωχος. Ζαλισμένος από τα δικά του, φορτισμένος από τα επίκαιρα ιστορικά των νοημάτων που τόσο ταίριαζαν, αποφασίζει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το κλικ που άκουσε, επιτάσσει να μπουκάρει... Όσο δύσκολα άνοιγε η πόρτα, άλλη τόση δύναμη έβαλε ο ίδιος. Μέχρι να ακουστεί ο κρότος της εισόδου του... Καπνοί δηλητηριώδεις τσιγάρου στον ορίζοντα... Μέρος αρχικά ψυχρό και άκαμπτο, σκοτεινό... Μέχρι να βρεθεί η κοινή συνισταμένη που το ζεσταίνει και το οικειοποιείται. Στο βάθος μια μπάρα στρογγυλή, και διάταξη τραπεζιών στην ίδια ευθεία τέτοια, που σαν να σχημάτιζε το ΑΝΧ, το σύμβολο της ΖΩΗΣ κατά τους αρχαίους Αιγυπτίους, τον πρόγονο του χριστιανικού σταυρού, το σύμβολο του γυναικείου φύλου... Μεγάλη φαντασία ή μάτια ελεύθερα και βλέμμα καθάριο; Μα η θολούρα χάνεται σιγά σιγά και τρεις φιγούρες τώρα ξεπροβάλλουν. Τρεις σκιές που όσο τα σταθερά βήματα κινούνται εμπρός, τόσο πιο γνώριμες φαίνονται... Τα απανωτά deja vou φάνηκαν ικανά να θέσουν τον χρόνο σε κατάσταση αργής κινήσεως. Τρεις φιγούρες... Τρεις φαραωνικές πληγές του παρελθόντος... Τρεις αρρωστημένοι παράγοντες Ιώβειας υπομονής, που έγινε επιμονή και γέννησε την αντίδραση! Την δράση! Ένας τιποτένιος γιατρός αριστερά. Ξεπουλημένος, δυστυχής. Που προκάλεσε δυστυχία εκμεταλλευόμενος ένα ατύχημα. Επιπόλαιες διαγνώσεις, σκόπιμες στοχευμένες διαγνώσεις με προτροπή εξειδικευμένων εξετάσεων για χάριν κέρδους και εύκολου εγκληματικού πλουτισμού... Μα το δυστύχημα που δεν σκότωσε αλλά τόσο πολύ πλήγωσε, δύναμη έγινε αλλαγής και προσπάθειας. Στα δεξιά μια τραγική φιγούρα ευτελισμένη. Ένα ανθρωπάκι τρομαγμένο, άβουλο και γι'αυτό επικίνδυνο. Στάθηκε ικανό κάποτε να τερματίσει μια καριέρα που δεν άρχισε ποτέ. Ικανός να ταλαιπωρήσει, τότε που το ψέμα ξεσκέπασε η αλήθεια. Στο Υπουργείο πολιτισμού πριν από λίγα χρόνια μια επιτροπή απέρριψε ένα όνειρο, μια θέληση... Η διεκδίκηση του δίκαιου έφερε μηνύσεις και δικαστήρια... Σκοπός όχι μόνο η επιβολή, μα η Ταπείνωση! Η ψευδεπίγραφη εξουσία έπρεπε να σβήσει τις αλήθειες σαν λασπωμένο παπούτσι που συνθλίβει ένα τσιγάρο που μόλις πρόλαβε να ανάψει.... Τομή αυθαίρετη στην χρονογραμμή της ζωής κάποιου που ποτέ δεν το έβαλε κάτω, και ίσως να είναι ευγνώμων πλέον... Και στο κέντρο! Εκεί καταμεσής το αιωρούμενο μηδέν! Η γερασμένη μορφή του αξέχαστου. Ότι για χρόνια πονούσε, ρωτούσε γιατί, βασάνιζε και πάλευε με βραδιές ατελείωτες και όνειρα ακαταλαβίστικα... τώρα σάλευε βαριεστημένα εκεί... Ανυποψίαστος μέσα στην παρακμή που είχε ακολουθήσει... Ποια μεγαλύτερη κατάρα του να προδίδεις σκάρτα μια φιλία...; Να ξεφτιλίζεις εμπιστοσύνη...! Να σκάβεις λάκκο, να ψυχαναγκάζεις... Να φθονείς κεκαλυμμένα... Έρωτα ξένο να κάνεις στάχτη, παρεισφρύοντας με ποταπό θράσος κλοπής. Χα, σκεπτόμενος τα όνειρα τα ακατάλυπτα ξαναέγινε τώρα μικρό παιδί... Όταν 8-9 χρονών είχε ανεβάσει 40 πυρετό. Όταν το ίδιο όνειρο που είχε ξαναδεί, επέστρεφε με σφοδρότερη ένταση... Ένα ανάποδο τηλέφωνο. Μαύρο, αναλογικό της δεκαετίας του 70. Βρισκόταν ανεξήγητα αιωρούμενο πάνω από μια μονίμως διαταραγμένη κυμματογραμμή... Όσο πιο τρικυμιώδη ήταν τα ηλεκτρικά αυτά κύματα του εγκεφάλου, τόσο πιο απαίσια γίνονταν τα συναισθήματα που δηλητηρίαζαν... Μια ετερόκλητη μα και πηγαία της ΨΥΧΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑ...

............ΚΩΝΕΙΟ...........

Ποτέ δεν είδε γαλήνη σε τούτο το επαναλαμβανόμενο όνειρο... Πάνε τουλάχιστον 5 χρόνια που έχει να το δει.... Και αρχίζει να ακούγεται "συμπτωματικά" η φωνή της Αρλέτας... Το μπαρ το Ναυάγιο... Ο χρόνος ξαναπήρε την κανονική του διάσταση. Τα βήματα επιταχύνθηκαν, οδηγώντας προς το κέντρο της μπάρας... Το κέντρο του ΑΝΧ.... "Βρέθηκα να τα πίνω με έναν Άγιο...." Αγέρωχος... Και ακούγεται μια βροντερή φωνή να ζητάει με αυτοπεποίθηση:

"Λίγο Κώνειο με Πάγο σε Ψηλό....."

Πέπλο ταφικής σιωπής έπεσε....... Τα δευτερόλεπτα 'γίναν σκονισμένοι αιώνες... Κανείς δεν είχε τον χρόνο να συνειδητοποιήσει τι ήταν περισσότερο φρικτό... Η φωνή? Η ουσία της παραγγελίας με ότι αυτό συνεπάγεται, το πρόσωπο που την ζητούσε επιτακτικά...? Όσα υπέβοσκαν... Ή απλά όλα αυτά μαζί. Η στιγμή.......... Μία και μοναδική... Σταυροδρόμι!Μάτια τρελού θαρρείς, που έβγαζαν φωτιές το ζήτησαν... Φωτιά που τους πάγωσε όλους. Και αναφιλητά δακρύων ακούστηκαν... Και ένα οδυνηρό ΚΡΑΚ σπασμένου γυαλιού, που σκίζει την σάρκα και αφήνει το αίμα ποταμός να γίνει.... Και ένα βλέμμα κεντρικό, απαράμιλλο....Είχε αλλάξει τόσο από τότε... Από τις πολλές διαφορετικές στιγμές που του είχαν σερβίρει Κώνειο... Εθισμένος σχεδόν είχε επιβιώσει. Παλεύοντας για αλήθειες. Για φωτιές που δεν έσβηναν. Για τους ανερμήνευτους χρησμούς των ονείρων..... Πρόσφατα, δίχως αφορμή, μια κοπέλα του είπε πως κύκλους κάνει η ΖΩΗ... Κύκλους επταετείς! Τον συγκλόνισε αυτή η γνώση... Ήταν ήδη 28... Και είχε αλλάξει τόσο πολύ. Άλλαξε ο ίδιος, τον άλλαξε η ζωή και όσα αυτή φέρνει.

Εκείνο το βράδυ δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Κι όμως, όλοι είχαν καταλάβει τα πάντα....

Πλησίαζε η Ανάσταση... ΑΝΙΣΤΑΜΑΙ ! ! ! Αναθαρρώ... Κοιτώ ψηλά... Αναγεννιέμαι!Για να συντελεστεί η Ανάσταση πρέπει να πιάσεις πάτο, με κάποιο τρόπο, και για κάποιους λόγους. Είτε μοιρολατρικά, παθητικά σχεδόν... Υπομένοντας πάνδεινα, καρτερώντας το άγνωστο. Την ελπίδα για απόδοση του καλύτερου δυνατού των θυσιών σου εκ της Ανωτέρας δυνάμεως. Είτε παλεύοντας, ρίχνοντας λυσσαλέα τον εαυτό σου στην φωτιά της μάχης κόντρα σε εσένα και τους άλλους. Εν παντί κόπο... Ορίζοντας την μοίρα και το μέλλον του Αναγεννημένου Εαυτού. Μιας Ανάστασης........

Καλή ΑΝΑΣΤΑΣΗ εύχομαι σε όλους!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΜΕΡΟΣ Α'
ΜΕΡΟΣ Β'