Στην 5πενταετία των Αερικών

Ασκοί του Αιόλου εσείς, κέρβεροι των μιλημένων. Με επιμονή ζητάτε να ανοίξει η δίοδος. Να εκτοξευθεί το πώμα! Να ξεχυθούν εκ νέου τα φιλήδονα και αλλοπαρμένα αερικά, σαν άλλωτε. Να ενωθούν με το Όλον. Εκεί όπου πραγματικά ανήκουν...

Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε που κλείστηκαν βεβιασμένα στα σκοτάδια. Ήταν πριν την ώρα τους φαίνεται. Παράλογοι Ασκοί, επιπόλαια αερικά, πως μονομιάς οι όροι του παιχνιδιού θέλετε να διασαλευτούν; Την διαφαινόμενη ύβρη δεν συλλογίζεστε; Δεν χόρτασε η υπόστασή σας από την Νέμεση των Θεών;



Μα ποιος στάθηκε να σας μάθει πως για οτιδήποτε "ανοίγει", πρέπει κατ' αντιστοιχία κάτι άλλο να έχει ήδη κλείσει...; Στην ανωτέρα τούτη γη, τέτοια σπάνια μαθήματα δεν επέρχονται χαριστικά. Δεν υπάρχει δάσκαλος, μήτε καθοδηγητής. Πρέπει και το τελευταίο τεταρτημόριο του Είναι να καταλάβει το παρελθόν, να συνειδητοποιήσειτο παρόν, για να οραματιστεί και να υποδεχτεί ένδοξα και με αξιώσεις ένα θαυμαστό Μέλλον.

Παρορμητικά αερικά, για λύτρωση διψάτε. Πλανέψατε τους ασκούς, ζαλίσατε και τον Αίολο με τις περίτεχνες ικεσίες σας. Μα τα σημάδια δεν συμφώνησαν ποτέ μαζί σας. Κάπως όψιμα καταφέρατε να φτιάξετε οφθαλμούς ικανούς να βλέπουν του κόσμου τα αόρατα - ορατά. Των Θεών το δάκρυ, της ζωής τον ρου. Τα σημάδια έμελλε να επαναφέρουν την τάξη, που είχε ξεστρατίσει.

Ανώριμα αερικά, κουράγιο! Περάσατε πάμπολλα, μα η ανταμοιβή πλησιάζει ... Είναι ήδη εκεί για την ακρίβεια! Κοίτα ψηλά: Εκεί, ανάμεσα στα σύννεφα και την θολούρα του μυαλού!

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΙΣΕ

Ναι, πέρασαν 5πέντε χρόνια από τότε... 5πέντε ολόκληρα χρόνια...
2003 --- 2+0+0+3 =5 ----2008

Η πενταετία των Αερικών!

Εβδόμη Ενάτου 2008. 03:36. Στιγμή όμορφη λατρεμένη. Τίποτε δεν προδιαθέτει... Και αναπάντεχα γίνεται το εγκεφαλικό "ΜΠΟΥΜ"! Ο πιο αθόρυβος κρότος! Ένας Υπέρ-Ήχος αντιληπτός από όλα τα μηνίγγια. Και όλα όσα για χρόνια ήταν σκόρπια, σκόπιμα τσαλαπατημένα, διαλυμένα και ξεχασμένα, άρχισαν να χορεύουν έξαφνα στους ρυθμούς του κοσμικού στρόβιλου. Σκόνη απλώθηκε ολόγυρα. Τοπίο θολό, που σκιάζει τον νου. Ένταση υπόκωφη, αντάρα και θύελλα. Μέχρι που η νηνεμία γαλήνεψε το παν...

Κάπου εκεί ο Μέγας Πρωταγωνιστής αχνοβλέπει ένα ουράνιο σεβαστό χέρι να τοποθετεί το τελευταίο κομμάτι του πενταετούς παζλ. Η εικόνα ολοκληρώθηκε με μεγαλοπρέπεια. Στέκεται εκεί, περήφανα!
Ασφαλώς! Πλέον υπάρχει αρχή - μέση - και ΤΕΛΟΣ !

Τα γρανάζια του μυαλού σοκάρονται, ξεσηκώνονται! Δεν μπορεί τόσο καιρό τέτοια ακατέργαστη ύλη να περίσσευε στοιβαγμένη στις αποθήκες της νόησης και μια περιστασιακή θύελλα να μπόρεσε ότι με λύσσα βραδιές ολόκληρες δεν κατάφεραν οι κλειδοκράτορες της φαιάς ουσίας του συνειδητού!

Η εικόνα μένει εκεί. Ασάλευτη. Ξεκάθαρη. Οι γλάροι σφυρίζουν συνωμοτικά, η θάλασσα κυμματίζει συγκαταβατικά... Ο αέρας συναινεί. Ναι, η εικόνα του παζλ ολοκληρώθηκε. Τα γρανάζια του μυαλού, ζαλισμένα σαν να μασουλούσαν της Πυθείας τις δελφικές δάφνες, μάχονται ακόμα να αποκρυσταλλώσουν τα ξεκάθαρα. Μα παίρνει πάντα λίγο χρόνο. Μέχρι να συνηθίσεις... Μέχρι να αποδεχθείς, μέχρι να το χωνέψεις...

Ο Κύκλος έκλεισε, πάει! Ένας καινούριος προσπαθεί να ανοίξει.
Ο Κύκλος πέθανε! ΖΗΤΩ ο Κύκλος!

Όμως το βασίλειο τούτο, δεν είναι τόσο ποταπό όσο η αυτοκρατορία της ανθρώπινης πλειονότητας. Εδώ μεσολαβούν απροσδιόριστα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στην εναλλαγή των διεργασιών. Αποδίδεται τιμή εις μνήμην... Τι και αν η μνήμη είναι καρκινική; Κινούμενη λοξά πάντα, στραβοπατάει προς τα πίσω διαγώνια. Θερίζοντας και ξεκοιλιάζοντας επιλεκτικά τα τόσα καταφύγια εμπειριών και γνώσεων που δημιουργήθηκαν στις κατακόμβες του πνεύματος. Και κατόπιν πάλι εμπρός, με ανείπωτα καρκινικά άλματα. Εκμηδενίζοντας το όλο ενδιάμεσο. Καρκινιάζοντας εδώ και κει αυθαίρετα.

Κάπως έτσι ο Μέγας πρωταγωνιστής δυσκολευόταν από χρόνια με τις κόρες της μνήμης , τις αναμνήσεις... Μα και με τις ευχές. Σχετίζονται κάποιοι λένε... Δεν υπάρχει γι' αυτόν χειρότερη σπαζοκεφαλιά από τις απλές ρομαντικές ευχές. Θαρρείς ξεπηδάει το θεριό της άλγεβρας κάθε φορά. Ένα τέρας που απαιτεί μεθοδολογίες, συντελεστές, θεωρήματα, ισότοπα μα και ολοκληρώματα. Μα να που ο ίδιος, σαν κοσμική μαριονέτα, ευχόταν ενίοτε άθελά του. Και ευχόταν βαθειά και έντονα, από καρδιάς. Σαν μυστικιστική λιτανεία

Αλίμονο, πόση προσοχή θέλουν τα λόγια τέτοιες στιγμές. όταν οι λέξεις δύναται να μετατραπούν σε καθοριστικές κοσμογονικές ευχές. Σε μετουσιωμένη πραγματικότητα. Τότε που το τραγούδι του μύθου συναντάει το έπος της πραγματικότητας:

" Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Είσαι τ' άγγιγμα του ανέμου
που μου ξαφνιάζει το κορμί..."

Ο κύβος ερρίφθη... Τα αερικά είχαν καταδικαστεί ως τα μόνα υπαίτια της λανθάνουσας εντυπωσιακής κατάστασης. Είχαν εξοστρακιστεί, στοιβαγμένα με μανία στου Αιόλου τους ασκούς. Έπρεπε να τιμωρηθούν! Μα καθώς γράφει κανείς, το χαρτί ομιλεί κάποιες φορές. Μπορεί να γίνει διάλογος... Συχνά οι απαντήσεις έρχονται με την επαφή της μελάνης με το χαρτί. Την ξεχωριστή αυτή συνουσία. Την λυτρωτική ένωση!

Και τι αποκάλυψε το χαρτί; Τι μαρτύρησε ο κρότος στις 07/09/08 ?

Ότι το έργο αυτό, που κράτησε 5πέντε χρόνια, ήταν γραμμένο μόνο για 2. Μεγαλειώδης και φαντασμαγορική πρεμιέρα δόθηκε κεραυνοβόλα στις 07/09/03 στις 03:36. Τότε που γεννήθηκαν τα αερικά. Όχι από παρθενογένεση Ο Μέγας πρωταγωνιστής έλυσε τους ασκούς, ακούγοντας το άλλο του μισό να τραγουδάει:

"Ακόμα και να φύγεις για τον γύρο του κόσμου,
θα είσαι πάντα δικός μου.. Θα είμαστε πάντα μαζί..."

Τους στοίχειωσε η μελωδία αυτή έκτοτε.
       

Πραγματικά η παράσταση αυτή ήταν μόνο για τους συγκεκριμένους 2. Κάποιοι από το κοινό άρχισαν να επιλέγονται για συμπρωταγωνιστές όταν Αυτή αποχώρησε. Τα διάφορα μέλη του κοινού ξεκίνησαν να παίζουν σε ρόλους ελεύθερους, με τραγική φιγούρα τον Μέγα Πρωταγωνιστή, να συνεχίζει να παίζει ένα σενάριο αλλοτινό και απαράλλαχτο.
Αυλαία δόθηκε μετά από ακριβώς 5 χρόνια. 07/09/08. Μα είχε ξεχάσει αυτή την επέτειο, πως ήταν δυνατόν; Ήταν ήδη αλλού και είχε δημιουργήσει μόλις μια στιγμή δυνατή, παραδεισένια. Και ήρθε ο κρότος... Στα ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν... Και ο κύκλος έκλεισε κάπως έτσι. Πανηγυρικά όπως άρχισε. Τα σημάδια ήταν καθοριστικά.

Τώρα πια ο Πρωταγωνιστής γνωρίζει.
Στέκει μόνος, με κάπως περίεργα συναισθήματα, μα εξίσου με γαλήνη.
Και με δέος υποκλίνεται. Στις εικόνες του, σε αυτά που έφυγαν νωρίς, σε όσα ήρθαν ως κοινοί παρονομαστές του πρωτότυπου, στο όμορφο φινάλε που ξεδιάλυνε το παν.
Στον κύκλο που έκλεισε και σε αυτόν που δειλά πάει να ανοίξει εν καιρώ.
Υποκλίνεται, ευχαριστεί από καρδιάς και αποφασίζει να πάει παρακάτω.
Η παράσταση Τέλειωσε.