Κατακοκκινη και ζουμερη Αφοσιωση

Απορροφημενος στον υπολογιστη. Δεν την βλεπεις αλλα ξερεις οτι ειναι εκει. Κοντα σου. Επικοινωνεις μαζι της διχως λεξεις. Μιλατε αθορυβα. Σιωπηλα. Σε νιωθει. Μπορει να σε καταλαβει. Και παρουσιαζεται ξαφνικα μπροστα σου, ντυμενη με την επιβλητικη της αυρα και το πιο ομορφο χαμογελο. "Για σενα..", ειπε.
Και κοιτας σαστισμενος. Κοιτας τα ματια της, καθαρα και γαργαρα σαν το νερο της πηγης. Μετα το βλεμμα στρεφεται στην προσφορα της που απλοχερα σου δωθηκε. Αποτελεσμα κοπου και αληθινης αγαπης. Ενα πιατο να ξεχυλιζει απο καρπους Ροδιου. Κατακοκκινη και ζουμερη αφοσιωση. Για δες..! Βασανιζοταν τοση ωρα για σενα. Να σου προσφερει το ροδι αγνο, απαλλαγμενο απο φλοιδες . Αυθορμητα και τοσο γλυκα. Χωρις υπογεια κινητρα. Χωρις να
ζητα ανταλλαγμα. Χωρις να σε κανει να νιωσεις υποχρεωμενος. Ουτε καν ευχαριστω δεν σ'αφησε να πεις... Της αρκει που καταλαβες. Το ειδε στο βλεμμα σου. Το ενιωσε. Πηρε το δικο της ευχαριστω ετσι οπως το ηθελε. Τις δικες της απαντησεις.
Και μονος παλι μενεις να κοιτας τα ροδια. Σαν να μην ειχες ξαναδει. Στην αφη αισθανεσαι κατι περισσοτερο απο την βελουδινη δροσια τους. Η γευση πλημμυριζεται απο κοκκινους πεντανοστιμους τραγανους χυμους. Ηταν βουτηγμενα στην αγαπη, γι' αυτο. Ποσο δυσκολο ειναι να αγαπας με ανιδιοτελεια; Και ποσο ευκολο ειναι να γεμιζεις τις μερες σου με τετοιες μικρες απλες δυνατες στιγμες...;