Κήποι Κρεμμαστοί

Νέκταρ έρεε άφθονο σαν ήρθε απρόσκλητος. 7 ζωές περίμεναν, μα πάλι τους ξάφνιασε. Στην πανάρχαια ζυγαριά της ζωής του, χαρά έσπευσε να ακουμπήσει η μοίρα, και το πεπρωμένο λύπη… Λύπη σκοτεινή, καταραμένη… Ζαρωμένο σαράκι που του έτρωγε τα σωθικά. Ίσα που η άπλετη χαρά ισορροπούσε στην τεντωμένη αυτή ψυχή. Αιώνια μόνος, περιτριγυρισμένος από πολλούς. Τα βλέμματα τυφλώνονταν στον αντικατοπτρισμό της λαμπερής ομορφιάς του έξω. Στραβισμός αόρατης εσωτερικής ασχήμιας που κραύγαζε… 18 χειμώνες αιμορραγούσε στεγνωμένη.Και πολεμιστής εγένετο. Κανείς δεν μαρτύρησε γιατί. Ούτε ο ίδιος φαντάστηκε.
Έψαχνε για πόλεμο.. Τον είχαν καμουφλάρει με λέξεις παραλλαγής. Έψαχνε για εχθρό.. Τρέλα, δεν μπορεί! Οι πάντες λυσσαλέα εχθρικά κουφάρια! Πάντα σκιαζόταν αντιμέτωπος με το μυαλό… Τις σκέψεις. Συγκατοίκηση με την αλλοτριωμένη παράνοια. Την γαλάζια ερωμένη αληθινής πραγματικότητας. Το μυαλό είχε για δόρυ. Για ασπίδα τον λόγο. Στις πρώτες μάχες ταξιαρχίες υποταγμένων τον κατατρόπωσαν. Σωσμένος από Θεούς βρέθηκε να σέρνεται με σάρκες ξεσκισμένες.. αιμόφυρτος. Τον πλάνεψαν οι άλλοι.. Λάθος οδηγίες χρήσης σε μη συμβατικά όπλα. Πονούσε. Να μάθει έπρεπε, να ανακαλύψει και να ανακαλυφθεί αναγεννησιακά. Η ανάλαφρη χαρά αυτοκτόνησε, αφήνοντας τον κίβδηλο θρόνο της στο φευγιό. Θρόνιασε, και άρχισε να εξουσιάζει… Ησυχίας ωκεάνια ταφόπλακα. Έτρεχε μακριά ο πολεμιστής με όνειρα στριμωγμένα στην βαλίτσα.. Ψάχνοντας στους κρεμμαστούς κήπους της Κασταλίας, κατάλοιπα αρχέγονων σκιρτημάτων.. Τι και αν δεν γνώριζε πως μοιάζει, πως μυρίζει εκεί. Πως είναι να είσαι.. εκεί. Το άπιαστο προκλητικό άγνωστο… Σκυμμένος τώρα ο πολεμιστής. Έδινε μάχες αμφίρροπες.. Πύρρειες.. Μεταλλάχτηκε, αλλά δεν προσκύνησε. Ξύπνησε ένα βράδυ βαπτισμένος με ιδρώτα. Και ήταν διασκεδαστής. Ψυχαγωγός μελανιασμένων γλυκόπικρων ψυχών. Μέσα του αλγόριθμοι.. Η προέλαση της κεκαλυμμένης χίμαιρας που φιλτράρει το δάκρυ σε γέλιο. Που παραπλανεί αυτούς που δεν κατάλαβαν ποτέ.. που δεν είδαν πως η σκιά του είναι διαφορετική. Μη στεκόμενοι δειλοί. Διασκεδαστής σε καπνού οπτασίες. Σε νευρωτικές υποκρισίες και απεγνωσμένα μεθυσμένες πραγματικότητες. Έφαγε τα νιάτα του στα καταγώγια του γήινου Άδη..

Αυτό ήθελαν οι Θεοί λοιπόν; Που είναι το «ΟΛΟΝ» που αφήσατε να κρυφακούσω τότε; Μόνο στα deja vou υποψιάζομαι ότι έρχεστε στα όνειρά μου, αποκαλύπτοντας τα απόκρυφα που λησμονώ ζαλισμένος το χάραμα…

Πολεμικός διασκεδαστής… Διασκεδαστικός πολεμιστής… Όταν το «ΟΛΟΝ» με άγος και νου συντελεστεί και η μυσταγωγία αρχίσει, οι ερωταποκρίσεις θα γίνουν της οάσεως η άμμος… Κόντρα στον Νείλο οδηγείται κανείς στην πηγή.

Αναπληκρολόγηση από: «Συνειρμικές Δοξασίες του εν δυνάμει Υπαρκτού»