Τα διχοτομημένα Ριάλια

Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό.. Ενώ θαρρείς πως έβαλες σε τάξη τα κουτάκια των αναμνήσεων, αυτά ξεχύνονται πάλι και σε αναστατώνουν. Σε πάνε στο χθες. Εσχάτως, δίχως λόγο, βρίσκομαι ξανά σε κείνο το Νησί. Τόπος που δεν θέλησα να βρεθώ. Παράξενο μέρος, πολύ... Διαιρεμένο, αντιφατικό. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν
το αγαπώ ή αν το σιχαίνομαι... Ίσως και τα 2 μαζί. Απρόσκλητος πήγα εκεί, και κάποιες φορές ένιωσα ανεπιθύμητος. Βίωσα κάποια από τα όρια του εαυτού μου, ξεπερνώντας τα με τρόπους και συνθήκες πρωτόγνωρες. Μήπως βιάστηκα να ταξινομήσω και να συσκευάσω εμπειρίες - σταθμούς ζωής...; Είδες; ... Να, αντιστέκονται.. Γυρνούν δριμύτερες να λάβουν την θέση που δικαιωματικά τους αξίζει. Έρχονται όλα αυτά που υποσχέθηκα στον εαυτό μου, τις ατέλειωτες βραδιές που στεκόμουν μόνος, στην μέση του πουθενά. Στην υπερυψωμένη μου μοναξιά, να παρατηρώ τις προεκτάσεις του νου. Πόσες ώρες κούρασης; Εξάντλησης... Πόσες ώρες χαμένες; Πόσες ώρες μοναδικά ανεπανάληπτες και ίσως χρήσιμες... Μισογεμάτο και μισοάδειο. Τα δύο διαφορετικά που γίνονται ένα. Τότε στην ατελείωτη βόλτα τοίχο - τοίχο, στα συρματοπλέγματα. Στα ερειπωμένα σπίτια. Ανάμεσα σε κατασκόπους και φρουρούς. Ματωμένη γραμμή, ονομασμένη αντίστροφα... Η άλλοτε καρδιά της πλανεύτρας μεσαιωνικής πόλης. Τα μυστηριακά κτίρια με την χαρακτηριστική πέτρα ώχρας. Απέκτησα την εντύπωση ότι η πραγματική τους χρήση ήταν άλλη από αυτή που φαίνεται.. Έτσι, χωρίς αφορμή... LION . Όπου μπορούσα πλησίαζα περισσότερο. Κάπου έμπαινα και μέσα. Σαν τον έξωθεν ψευτοπροστάτη - ανούσιο κατακτητή. Ο φόβος είχε εξαλειφθεί προ πολλού.. Στοές. Μνήμες Μεσαίωνα. Τάφρος. Ανακαλύψεις... Εκείνο το πέρασμα.. Ο εαυτός μου.. Ο κόσμος!.... Όλη εκείνη η περίοδος ήταν γεμάτη από κεκαλυμμένα άγρυπνα βλέμματα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Βιολογικά και ηλεκτρονικά αδιάκριτα βλέμματα. Κερδισμένοι και χαμένοι. Με πλήγωνε η ματαιότητα της παρουσίας μου εκεί. Δεν το ένιωσα ποτέ, αλλά ουσιαστικά ήμουν με την μεριά των ηττημένων. Πως να ξεχάσει το είναι, κείνο το ζεστό πρωινό που οι σειρήνες άρχισαν να ουρλιάζουν; Ανατριχιάζω.. Ακόμα.. Κι ας ήταν εις μνήμην.. Φαντάσου.. Και λίγο μετά Γολγοθάς. Ποτέ δεν με θύμωσε τόσο πολύ, μα και αναίτια, ένα βουνό. Εκείνο το βουνό με την φωτισμένη σημαία να τυφλώνει τον εθνικό μου εγωισμό. Κάποτε ψιθύρισα σε μένα: "Δεν σε νοιάζει, δεν είναι πατρίδα εδώ". Τελικά όμως πειράχτηκα.. Αφάνταστα. Με είχε νοιάξει.. Ίσως να είναι κομμάτι πατρίδας, που πραγματικά δεν γνωρίζει σύνορα. Μα τι λέω; Αφού είναι ήδη διχοτομημένη... Την έβγαζα συχνά στα πέριξ της νεκρής ζώνης. Μην ρωτήσεις γιατί.. Ούτε εγώ κατάλαβα. Σαν τότε που έκανε κρύο πολύ, και οι μέρες περνούσαν δύσκολα. Δεν έλεγαν να τελειώσουν. Δύο φαινομενικά αταίριαστοι βγήκαν έξω. Ενώνοντας σιωπές και μοναξιές. Καθισμένοι στο παγκάκι, πενήντα μέτρα από τον σκοπό. Αφημένοι στο αγιάζι. Πνίγοντας καημούς και μνήμες στην Κουμανταρία. Καθώς το (μεγάλο) μπουκάλι άδειαζε, όλα ήταν καλύτερα. Τα απαραίτητα καύσιμα για το αύριο. Ζόρι μετά να κρυφτεί σε κείνους το λυτρωτικό μεθύσι. Λες από τότε να άρχισα να πίνω μόνος μου; Από τότε σαλτάρω με ουρές και αναφορές; Ανέκαθεν μήπως; Τελικά θέλω να ξαναπάω εκεί κάτω.... κάποτε.... Στο μέρος που έζησα τα καλύτερα και τα χειρότερα. Σαν με ρωτούν, λέω πέρασα καλά! Και δεν λέω ψέματα, το αποφεύγει ο εαυτός μου. Κάτι που λεν τα μάτια μου, όμως, είναι πως πέρασα καλά εκ του αποτελέσματος, μέσα από αρκετές φρικτές, όμορφες, θλιβερές στιγμές παραλογισμού.

Ο.λα Κ.αλα

ΥΓ1: 'εν τη παλέφκω στάλλαν τζαμέ, μωρρούϊ μμου...!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ2: Η βίλλα μου εν μπολλάν μεγάλην.. (!)