Οι Φίλοι μας τα ΖΩΑ . . .

Μια φορά και έναν καιρό, σε χώρα μακρινή και ονειρεμένη, απλωνόταν το Βασίλειο των Ζώων.

Στην αρχή τα ΖΩΑ τα κατάφερναν καλά. Δούλευαν σκληρά και μοχθούσαν, μα ο κόπος τους έπιανε τόπο. Είχαν για αρχηγό τους το Λιοντάρι και την δυναστεία του, μετά την Τίγρη, μετά τον Αετό… Αυτοί νοιάζονταν κάπως για ΖΩΑ. Παρ’ όλο που μάζευαν όλο τους το βιός, τους άφηναν και ένα κομμάτι ψωμί για κολατσιό. Το πιο σημαντικό όμως ήταν μια σειρά ενεργειών και καταστάσεων που συντέλεσαν ώστε τα ΖΩΑ να εξευγενιστούν, να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να μεγαλουργήσουν! Δεν ήταν μόνο οι ηγέτες των ΖΩΩΝ που συνεισφέρανε σε αυτό. Ούτε καν τα ίδια τα ΖΩΑ. Ήταν κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο… Ένα ευρύτερο σύστημα πραγμάτων το οποίο δεν σε άφηνε παρά μόνο να μεγαλουργήσεις.

Τα χρόνια πέρασαν, και ξάφνου κατάφερε από το πουθενά να αναρριχηθεί στην εξουσία ο ιχθύς. Στην αρχή κάποια λίγα ζώα τον καλοδέχτηκαν. Κάποια άλλα μπορούσαν να δουν ότι πίσω από τον καλοσυνάτο ιχθύ, κρυβόταν ο μοχθηρός όφις. Η αντίσταση των αφυπνισμένων ζώων ήταν δυσανάλογη και καταπνίγηκε. Ο ιχθύς – όφις ήταν ήδη Αυτοκράτωρ και η κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η πραγματικότητα των ΖΩΩΝ δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Χάθηκε ο εξευγενισμός και άρχισαν να κυλιούνται στις λάσπες πάλι. Ζώα ακάθαρτα πλάι σε ακαθαρσίες. ΖΩΑ ενός κατώτερου Θεού. Δεν νοιάστηκε κανείς γι’ αυτά τώρα, όπως τότε…

Καθώς η κλεψύδρα κυλούσε η δυναστεία του ιχθύ – όφι, άρχισε να μεταλλάσσεται. Σαφώς διατηρώντας τα ίδια σκοτεινά ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά μοιάζοντας ολοένα και περισσότερο με κουτοπόνηρο τράγο. Τα ΖΩΑ μαραζώνανε και τα’ πιανε το παράπονο. «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…» μονολογούσαν και έλεγαν.

Και ντήλι ντήλι το καντήλι, τα ΖΩΑ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αγωνίστηκαν, ξαναπίστεψαν, πάσχισαν… Τελικά συμβίβασαν τους τράγους με τους λέοντες. Τα μεγαλουργήματα με τις ακαθαρσίες. Άρχισαν να έχουν κάποιες αναλαμπές, όμως τα βασάνιζε η σαθρή βάση που είχαν ξαναρχίσει να χτίζουν.

Δεν πάει πολύς καιρός που τα ΖΩΑ βρέθηκε να τα κυβερνάει η Νυφίτσα!! Ααα, βέβαια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των ΖΩΩΝ – Ηγετών ειδικού βάρους. Σαθροί ηγέτες σε σάπια ρυπαρά οικοδομήματα. Η νυφίτσα ήταν πανούργα. Ήξερε να δουλεύει συστηματικά και μεθοδικά. Τα ΖΩΑ κουτσά στραβά την εμπιστεύτηκαν. Η νυφίτσα όμως ήταν έμπρακτα ανεπαρκής. Αυτή και η κλίκα της λυμαίνονταν τα ΖΩΑ, ρουφώντας τους το αίμα με καλαμάκι. Το πλέον εξοργιστικό όμως ήταν η κοροϊδία, η συστηματική απάτη, το πέπλο σάπιας συγκάλυψης, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Όλο το σύμπαν βρωμούσε απ’ την σαπίλα, μα η νυφίτσα και η κλίκα της [με τις κοιλιές γεμάτες] μοιράζοντας φαγοπότι σε διάφορα κοπρόσκυλα και σκουλήκια βούλωναν στόματα. Ο νόμος της σιωπής. Το μόνο που μοίραζαν απλόχερα ήταν χαμόγελα, υποσχέσεις και γλοιώδεις κραυγές «Όλα πάνε Καλά!!!»

Η μάζα των ΖΩΩΝ έφαγε την παραμύθα και δεν αντιδρούσε. Ως δια μαγείας, ένα πρωινό η συνειδητοποίηση της ρεαλιστικής πραγματικότητας των ΖΩΩΝ σε σχέση με την εικονική πραγματικότητα της Νυφίτσας, έφερε ανακατατάξεις. Η μισητή Νυφίτσα εστάλη σπίτι της [χρεωμένη την όλη φαυλότητα της περιόδου της, λες και δεν υπήρχαν συνυπεύθυνα ΖΩΑ] και την θέση της έλαβε ο Βούβαλος.

Ο Βούβαλος ήταν επίσης ανεπαρκής, μα σαν να έπεισε ότι έχει καλές προθέσεις. Ούτως ή άλλως τα ΖΩΑ ήταν παγιδευμένα από καιρό σε 2 μόνο επιλογές ηγεσίας. Τώρα και οι 2 έζεχναν και τα ΖΩΑ πάσχιζαν να μυριστούν ποια ζέχνει λιγότερο, για να ξεβρωμίσει τα ίδια και το βασίλειό τους. Ειρωνεία… Μα τι λογική ψάχνεις σε τέτοιου είδους ΖΩΑ;;;

Ο Βούβαλος υποσχέθηκε πολλά. Μίλησε για επανίδρυση και τέτοια. Ήταν λίγος όμως. Ακόμα πιο λίγη ήταν η βουβαλίσια του κλίκα. Ανεπαρκείς. Η αλήθεια είναι ότι καθώς άρχισαν να παράγουν έργο, συνέχισαν την πεπατημένη οδό που βρήκαν από προκατόχους και λοιπές βδέλλες. Μαζεύω 10… Τρώω 7, υλοποιώ 3. Άσε που ενώ γνώριζαν ποια ήταν τα σκουλήκια και τα παράσιτα, δεν τα πείραξαν, για να λένε όλοι: Αχ, τι καλός και συναινετικός Βούβαλος!!! Απλά ήταν λιγότερο κουτοπόνηροι ή λιγότερο ικανοί κλέφτες. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η σαπίλα που υπήρχε και συνέχισε να υπάρχει, έβγαινε μαζικά στην φόρα!!! Και μάθαιναν όλα τα ΖΩΑ ότι η σαπίλα δεν σημαίνει «ΟΛΑ ΚΑΛΑ», σημαίνει ΣΑΠΙΛΑ. Τα έρμα τα ζώα εξαγριώθηκαν! Είναι ασυγχώρητο να σου επιβεβαιώνει κάποιος με τον πλέον επίσημο τρόπο όλα όσα γνώριζες και κουτσομπόλευες.

Και να που τα ΖΩΑ άρχισαν να υποψιάζονται μια λανθάνουσα ΦΑΥΛΗ πορεία που οδηγεί στο πουθενά. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και ένα ντουβουντού, δάκτυλος [???] της κλίκας του πανηλίθιου χιμπατζή, που ζήλεψε το αμόρε που βούβαλου με την Βόρεια Ύαινα. Τα ΖΩΑ με μάτια κουμπότρυπες είναι σε ένα κρίσιμο τέλμα τώρα. Παύουν να κουνάνε την ουρά τους στον Βούβαλο, το ζαβό κουνάβι [διάδοχο της νυφίτσας], την κόκκινη γκιόσα, τον μαχητικό πελεκάνο που έδωσε δακτυλίδι στο πολλά υποσχόμενο καμαρωτό Ελάφι, το χοντρό δικέφαλο τσακάλι, τους τράγους…

Τα ΖΩΑ το έχουν δει το έργο πολλές φορές. Ανεπάρκεια ο τίτλος του. Βρωμιά και σαπίλα παντού. Χορτάσαμε από ΖΩΑ μικρά για ηγέτες. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΣΑΣ «ΚΥΡΙΟΙ» ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΩΡΑ, ΑΠΟ ΚΛΕΨΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΨΩΜΙΟΥ.

ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΣΑΣ «ΚΥΡΙΟΙ» ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΛΙΓΑ………..

ΤΑ ΖΩΑ ΞΥΠΝΟΥΝ.

ΜΗΝ ΤΑ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΑΛΛΟ ΠΙΑ

Το «παραμύθι» αυτό δεν ξέρω αν θα έχει χάπυ έντ. Δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιοι, πότε και άμα πέρασαν καλά… Και κυρίως ποιοι θα περάσουν καλύτερα…! Θα μάθουμε όμως……………… Κάποτε…

ΥΓ: Την αλληγορική ειλικρινή συγνώμη μου από το πραγματικό Ζωικό Βασίλειο, το οποίο εμείς τα ΖΩΑ συνεχίζουμε να βιάζουμε ασύστολα!