Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο ΤΟΠΟΣ...;

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω
σα να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω
λίγες ΣΤΙΓΜΕΣ πριν ζήσω
το κορμί μου πριν ΠΡΟΙΚΙΣΩ
σα να ΓΕΛΑΣΤΗΚΑ από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω
σα να μου 'γνεψε η ΚΑΡΔΙΑ μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη ΣΚΙΑ μου
σα να κλώτσησα μακριά ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ μου
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο ΣΚΟΤΟΣ...
Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος...;



Έχεις ΙΔΕΑ πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι
μονάχος μες στην σκέψη να ΑΦΗΝΕΣΑΙ και να ΔΙΝΕΣΑΙ
δεν γίνεσαι ΓΑΜΩΤΟ είσαι
και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη
που 'σαι τώρα πια χαμένη
εξαντλημένη
Ξ Ο Φ Λ Η Μ Ε Ν Η
αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένοιωσες
τώρα πάλι να:
με τα ΤΕΡΑΤΑ πως έμπλεξες;
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις η ζωή σου είναι
και του θανάτου η ΕΛΞΗ.

Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό
στην χώρα των μπορντώ ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων,
των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΑ,
κι όλα ΑΝΩΦΕΛΑ
κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως γίνονται
Α Ν Ω Δ Υ Ν Α
αγάπησέ με
σκούπισε το δάκρυ μου με ΦΩΣ και κράτησέ με
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε
βοήθησέ με
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ΞΕΠΛΥΝΕ ΜΕ
αγάπησέ με

«Αγάπησέ με
σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε
βοήθησέ με
λιώσε το φεγγάρι μου καν' το βροχή και ξέπλυνέ με
αγάπησέ με»

Σα σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα
σαν ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα
όσα είχα στην καρδιά μου
όσα ΠΙΣΤΕΥΑ κι όσα λάτρευα
για μένα απογειώθηκαν σαν σκόνη
κι είναι από τον άνεμο θαμμένα
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από ΕΣΕΝΑ
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα
μα είναι νωρίς ακόμα...
δε μου πάγωσε το αίμα...

Αγάπησέ με
σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε
βοήθησέ με
λιώσε το φεγγάρι μου καν' το βροχή και ξέπλυνέ με
αγάπησέ με...

"Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος"
Freedom of Speech & Ευτυχία Ραυτοπούλου

(στίχοι: Κωνσταντίνος Πισιμίσης, μουσική: Γιώργος Ταϊφάκος)

Πριν από 2 χρόνια περίπου άκουσα αυτό το τραγούδι στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σημαντικό είπα και το κράτησα. Με λυπεί και με χαροποιεί ταυτόχρονα η διαχρονικότητά του. Βέβαια απόψε νομίζω ότι "κολλάει" περισσότερο από ποτέ...