2Π = Παράλληλη Παράνοια

Ταξίδεψα εισδύοντας στο χρόνο, πέρασα μέσα από ματωμένα σύννεφα και λασπωμένο ουρανό για να σε συναντήσω. Μ΄ έφερε κοντά σου εκείνο τ΄ όνειρο, το μακρινό και άπιαστο, που όταν άπλωνα το χέρι μου να το αγγίξω, γινόταν δάκρυ και πότιζε τον πόνο. Και το κενό κάτω από το σώμα μου μεγάλωνε, άνοιγε άβυσσος που απειλούσε να με καταπιεί…

Αιωρούμαι στο σύμπαν, μοιάζω με
μικρό αστέρι που κοιτάζουν οι εραστές για να αγκαλιάσουν την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας. Μοιάζω με κορμί άδειο, η ψυχή μου ψάχνει να σε βρει για να καθαρίσει την παράνοια, τις ενοχές και το φόβο. Και βλέπω μάτια που παραμονεύουν να με κατασπαράξουν. Είναι κρυμμένα στις σπηλιές του ονείρου μου και κατορθώνω να τα θάψω κάτω από μαύρους βράχους. Είναι όμως και εκείνες οι στιγμές, οι μοναχικές και οι πένθιμες, που ξυπνούν τον άνεμο και τη βροχή. Η θύελλα με παίρνει στην αγκαλιά της και εγώ γίνομαι ένα με τα λησμονημένα τραγούδια και με αναμνήσεις ενός κόσμου που γκρεμίστηκε.

                          

Στέκομαι στο κέντρο της αβύσσου, νικώ την τρικυμία και την αλαζονεία των ανθρώπων και βυθίζομαι στην άμμο. Και η φεγγαρόσκονη μεταμορφώνεται αμέσως σε χιλιάδες πολύτιμα πετράδια που αφήνουν φωτεινά σημάδια στο σκοτάδι του διαστήματος. Ξαπλώνω πάνω στα κύματα και δεν βυθίζομαι.
Ταξιδεύω πέρα από την ανθρώπινη φύση μου, πέρα από κομήτες που τρομοκρατούν τους δειλούς. Διατάζω τα όνειρα και τους εφιάλτες. Τους δίνω εντολή να χαράξουν μονοπάτια που θα οδηγήσουν τα βήματα μου μέχρι τη δική σου παράνοια….. Μέχρι εσένα……

vs * ~~~~~~~~~~~~~

Οι αλήθειες τώρα φτάσαν μέχρι τον λαιμό μου. Δεν μπορώ να ανασάνω. Και με κοιτούν τόσα αδιάκριτα βλέμματα... Πνίγομαι στ' αλήθεια! Δεν το φανταζόμουν έτσι! Τι έκανα πάλι λάθος...;
Σαν αμέτρητες νυφάδες χιονιού πέφτουν πάνω μου οι αρνητικές σκέψεις... Δείχνω τόσο άσπρος... Σύντομα θα μελανιάσω. Θα πουν πως ήταν το κρύο και ένας πνιγμός... Όμως εγώ έφταιγα στ' αλήθεια...
Αν αρχίσω ν' αναπνέω ανάποδα λες όλα ν'αλλάξουν...; Πάλι μπερδεύομαι και τα αναθεματισμένα σταυροδρόμια δεν σταματούν να απλώνονται εμπρός μου...
Νομίζω χάθηκα πάλι... Πρέπει να κάνω συνέχεια κύκλους γιατί νιώθω ότι έχω ξαναπεράσει από δω.. Τώρα όμως πνίγομαι... Είναι βράδυ και δεν βλέπω. Θέλω να κάνω μια ερώτηση, μα ούτε ψυχή δεν σαλεύει για να ρωτήσω... Τι κρίμα.. Τόσα χρόνια δεν πέρασε κανείς...
Άραγε θα μάθω ποτέ ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στον άγνωστο Ταύ.....;