ΦωτοΓράφημα

Το εκεί που δείχνετε είναι σκοτεινό και περίτεχνα κρυμμένο. Το περιγράφω για να καταφέρω να το φανταστώ. Το φωτογραφίζω για να μην το ξεχάσω. Γράφω περί αυτού για να θυμάμαι... Πειράζει που αγνοώ το εκεί;



Κάπου εκεί ρίζωσε πριν από χρόνια. Σπάζοντας τις φιάλες του φόβου και του δέους, φτιάχτηκε μια πολύχρωμη τοξική ζημιά. Απλώθηκε στο
πάτωμα του πλανήτη και όσοι "τυχεροί" βρίσκονταν τριγύρω ίσως να ένιωθαν το ανομολόγητο γαργαλητό στην πατούσα την ώρα που θα μάτωναν στα πεσμένα θρύψαλα.



Η κοσμογονία του εκεί σε κυριεύει. Μηνύματα, πομποί και δέκτες κυλιούνται στις συννεφιασμένες λάσπες της αμαρτίας. Μια αντιξοότητα στα βήματα βαπτίστηκε πρόοδος.



Δεν έπρεπε να πουλήσεις την ψυχή σου στη θάλασσα. Πνίγεσαι τώρα ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα σε απρόσκλητες παλίρροιες. Σε λαθεμένα μισογεμάτα ποτήρια, έτοιμα να υπογράψουν την σωτήρια συνταγή της σπάνιας οφθαλμικής παθήσεως.



Κατ' ανάγκη Δολοφονίες κατ' εξακολούθηση. Κατά 'κει τρέχουν όσοι δεν φοβούνται τον νόμο. Με την σφεντόνα στη κωλότσεπη διεκδικούν σιωπηλά την ετυμηγορία. Όποια και αν είναι αυτοί έχουν νικήσει. Θέλει μαγκιά η τρεχάλα όταν δεν σε κυνηγά κανείς. Κανείς έξω από σένα..



Εκεί που θα πας κοίτα να ξεχάσεις... Όσα αξέχαστα θα αγαπάς για πάντα. Πώς διάολο οι κύκλοι ευ8υγραμμίζονται, μου λες; Το καταφέρνεις σε λίγες ώρες όταν εμένα μου πήρε 3 στιγμές. 3 από τις καλύτερές μου. Θα μου το συγχωρέσεις ποτέ άραγε;



Είναι κατηφορικά εκεί. θα φτάσεις γρήγορα, μα δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που πονάς. Με νοιάζει που σου κάνει καλό. Άσχετα που κανείς δεν γνωρίζει το καλό σου. Πάρε φόρα και βούτα στο καταγάλανο λιμάνι! Είμαι βρώμικα, αλλά και τι τρέχει; Στον βυθό σε περιμένει ο θησαυρός σου. Αν αντέξεις και δεν πνιγείς φέρε μου το μπαούλο να στο ανοίξω. Ο δρόμος είναι ανηφορικός τώρα.

Αντέχεις;

Αντέχεις εκεί στο παρμπρίζ να κλείνεις το μάτι στον χάρο; Μη φτύνεις! Θα πάρεις σβάρνα εκείνο το φυλαχτό που σου δόθηκε με τόση αγάπη... Τι σκατά άνθρωπος είσαι εσύ;



Και τελικά εκεί που δεν το περιμένεις αρχίζει κανείς να βλέπει... Να χαλαρώνει... Να θαυμάζει... Το σαρωτικό κύμα που τώρα είναι γαλάζιο, λίγο πριν μαύρο και αργότερα ίσως φτιαγμένο από αίμα. Ευκαιρία να αναδιαπραγματευτείς μια παλιά συμφωνία με την αφέντρα των κυμάτων...



Με μια βαλίτσα στο χέρι χρόνια. Ποτέ της δεν αδειάζει ολότελα. Πάντα κάτι ξεμένει μέσα, να σου φωνάζει ότι πρέπει να φύγεις εν καιρώ.. Αλλάζει το μέσο, αλλάζουν οι εποχές, οι μόδες, τα ρίσκα. Εσύ και η βαλίτσα όμως παραμένετε το ίδιο... σκονισμένοι και ποθητοί!



Πως περνάει η ώρα. Πάλι για ύπνο πρέπει να πάω... Εκεί που τα σχήματα είναι διαφορετικά. Ο ρόμβος μοιάζει με κύκλο. Χωράει το ένα στο άλλο; Τα πάντα θολά και τα σχήματά μου τόσο ξεκάθαρα.! Κρίμα που παραμένουν απλά σχήματα και όταν ξυπνάω και τύχει να τα δω μπροστά μου κάνω πως δεν τα θυμάμαι.. Άραγε εκεί θα έχει σχήματα..........;