Ελληνική ταπείνωση, Γερμανική αλαζονεία

Η ΕΕ, και ιδιαίτερα η Γερμανία, προσπαθούν να επικεντρωθούν στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας με παραδειγματικό τρόπο. Σαν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και μια προειδοποίηση για άλλες χώρες που έχουν δημοσιονομικά προβλήματα, ή που είναι επιρρεπείς στο να αποκτήσουν, ώστε βλέποντας την γενειάδα του Έλληνα γείτονα να κόβεται σύρριζα,
να ετοιμάζουν αφρό και λεπίδα για την δικιά τους...

Η Άνγκελα Μέρκελ δραματοποιεί την βοήθειας προς την Ελλάδα χρησιμοποιώντας τα τρία βασικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Πρώτον, προσπαθεί να καταστήσει σαφή την «Ύβρι», την «έπαρση» και την «κατάχρηση», από την μεριά της Ελλάδας που τόλμησε να σπάσει τους "θεϊκούς νόμους του Ευρώ, οι οποίοι νόμοι απαγόρευαν την συσσώρευση υπέρογκου χρέους. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η "Νέμεσις", η τριετής τιμωρία που πρόκειται να επιβληθεί, γεμάτη με αντιξοότητες. Τέλος, υπάρχει η "κάθαρση", ο εξαγνισμός που βιώνουν οι θεατές οι οποίοι υποβοηθούν αυτή την δραματοποίηση με διττά συναισθήματα όπως η συμπόνια και ο φόβος, που θα τους χρησιμεύσουν στο να επανέλθουν στον δρόμο της αρετής.

Δεν συνιστάται ποτέ να εστιάσει κανείς σε ένα πρόβλημα οικονομικής φύσεως, σαν αυτό να ήταν ένα ζήτημα ηθικό. Και πολύ λιγότερο να το "θεατροποιήσεις". Σε αυτή την περίπτωση, πράττοντάς το, μια αλαζονική και υπεροπτική Γερμανία όχι μόνο ταπεινώνει μια κυβέρνηση, αλλά ένα ολόκληρο έθνος.


Και αυτή που θα έπρεπε να γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να εξευτελίζεται ένα ολόκληρο έθνος είναι η ίδια η Γερμανία, που με την σειρά της είχε αναγκαστεί ταπεινωμένη από τους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου να πληρώσει όλα τα έξοδα ενός πολέμου που δεν προκλήθηκε από τους πολίτες της, αλλά από παραισθήσεις της τότε Ελίτ. Αυτός ο εξευτελισμός έδωσε φτερά στον ναζισμό, ο οποίος επεδίωξε με την έξαρση του πατριωτικού εθνικισμού να βρει τον τρόπο να θεραπεύσει την ταπείνωση αυτή. Το οποίο και εν τέλει οδήγησε στο ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Γιατί η Μέρκελ υιοθετεί αυτό τον ηθικό τρόπο προσέγγισης; Μια επιλογή θα ήταν να απαιτήσεις υπευθυνότητα από αυτούς που πρόκειται να βοηθηθούν μέσω των χρημάτων των φορολογούμενων σου. Αλλά γιατί να είναι τόσο απαιτητική και υπερβολική με μια χώρα που βρίσκεται σε τόσο δυσχερή θέση και που χρειάζεται μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και να μην είναι απαιτητική με τους τραπεζίτες που σφυρίζουν αδιάφορα τόσο καιρό και τους απατεώνες κερδοσκόπους που έχουν λάβει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ χωρίς καμία τιμωρία;
             

Υπάρχει κάτι περίεργο σχετικά με αυτήν τη συμπεριφορά. Κάτι που έχει να κάνει με το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Γερμανίας. Γίνεται εκ νέου εσωστρεφής, κλεισμένη στον εαυτό της και επανεθνικοποιώντας την ευρωπαϊκή ιδέα. Σε αυτή την υποχώρηση επιστρέφει στην παλιά ιδεολογία του Γερμανού κοινωνιολόγου Max Weber, ο οποίος έζησε τον περασμένο αιώνα. Οι απόψεις του Weber περιστρέφονται γύρω από την προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού. Από τη μία πλευρά, Ευρωπαίοι του βορά. Προτεστάντες, εργατικοί, πειθαρχημένοι και αυστηροί. Από την άλλοι, οι Ευρωπαίοι του νότου (συμπεριλαμβανομένης τώρα και της Ιρλανδίας). Καθολικοί, απείθαρχοι και σπάταλοι. Είναι μια θέση σαφώς λανθασμένη, χωρίς ρεαλιστική βάση, που όμως μπορεί και ασκεί επιρροή στον κόσμο...

ΑNTON COSTAS 02/05/2010 - EL PAÍS.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ / ΑΠΟΔΟΣΗ: ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ.