Τα προβλήματα που έχουμε με τους τριγύρω μας δεν είναι άλλο παρά μια αντανάκλαση των δικών μας εσωτερικών συγκρούσεων. Ενόσω δεν καταπραΰνουμε το μυαλό μας και δεν καταφέρνουμε να μαλακώσουμε την καρδιά μας θα συνεχίσουμε να πολεμάμε ενάντια στον εξωτερικό "εχθρό".
Για να γίνει γνωστό ποιος είναι ο δικός μας βαθμός σοφίας ή άγνοιας σχετικά με την τέχνης του να ζεις, αρκεί να επαληθευτεί ποιο είναι το προσωπικό επίπεδο ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης στις σχέσεις μας. Ας αδράξουμε λίγο χρόνο και ας οπτικοποίησουμε νοητικά το πρόσωπο όλων εκείνων των ανθρώπων που αποτελούν μέρος της ζωής μας. Δεν πρόκειται περί μιας
διαδικασίας κριτικής τους, ούτε περί σειράς επικρίσεων, παρά μόνο σκοπός είναι να παρατηρήσουμε και να βιώσουμε όσα αυτές οι προσωπικότητες μας κάνουν να αισθανόμαστε
Ασφαλώς θα σκεφτούμε τους γονείς και τα αδέρφια μας. Τον σύντροφό και τα παιδιά μας, εφόσον υπάρχουν. Τους φίλους και γνωστούς μας. Τους συναδέλφους μας... Και εννοείται πως θα σκεφτούμε έναν από τους μεγάλους μας ζωτικούς "Μαέστρους". Εκείνο το ευφυές άτομο, το γεμάτο εμπάθεια, που το αποκαλούμε "αφεντικό" και που μας εφοδιάζει με καταστάσεις επιβλαβείς, με τις οποίες εκγυμνάζεται η προσωπική μας πρόοδος.
Ας είμαστε ειλικρινείς: έχει τύχει εσχάτως να τσακωθούμε με κάποιο από τα πρόσωπα που παρουσιάστηκαν στις σκέψεις μας; Τα πηγαίνουμε καλά με όλους εξ αυτών; Υπάρχει κάποιος τον οποίο δεν μπορούμε να αντέξουμε; Εν τέλει, μπορούμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε καβγαδίσει, παρεξηγηθεί ή ακόμα και μπουχτίσει με ορισμένα από αυτά τα άτομα;
ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ
"Σταμάτα να κοιτάζεις το άχυρο μέσα στο ξένο μάτι και βγάλε το δοκάρι που έχεις από το δικό σου" (Ιησούς ο Ναζωραίος)
Συνεχίζουμε το παιχνίδι. Ας ταξιδέψουμε νοερά στο εργασιακό μας πόστο. Εάν σε αυτό το παράξενο μέρος, στο οποίο περνάμε τουλάχιστον οκτώ ώρες Δευτέρα έως Παρασκευή, συμβιώνοντας με αγνώστους που δεν έχουμε επιλέξει και τους οποίους βλέπουμε περισσότερο από την οικογένεια και τους πιο στενούς μας φίλους. Αισθανόμαστε χρόνια αποστροφή ή μνησικακία προς κάποιο μέλος της εργασιακής μας ομάδας; Τα πηγαίνουμε καλά με το αφεντικό μας; Είναι πιθανό να μας τριγυρίζουν αρνητικές σκέψεις γύρω από κάποιον συνάδελφο;
Ίσως μας εκνευρίζει εκείνη η δουλοπρεπής συνάδελφος που εμφανίζεται πάντοτε την πιο ακατάλληλη στιγμή, εξιστορώντας μας το πόσο άτυχη είναι στην ζωή της και το πόσο μένος της δείχνει το αφεντικό. Ή αυτός ο εξυπνάκιας που νομίζει ότι έχουμε γίνει κολλητάρια και εμμένει να λέει άνοστα αστεία. Και κυρίως αυτός που μας την δίνει περισσότερο, είναι ο συνάδελφος που μας ανταγωνίζεται επιθετικότατα, επιχειρώντας να μας αφήνει ακάλυπτους κάθε φορά που το αφεντικό κάνει την εμφάνισή του.
Μπορεί αυτή την στιγμή να σκεφτόμαστε πως δεν είναι δικό μας το φταίξιμο, πως είμαστε καλοί άνθρωποι και πως είμαστε άτυχοι που πρέπει να μοιραστούμε τόσο πολύ χρόνο με τη συντροφιά τόσο ιδιότροπου ή και επιζήμιου κόσμου. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως αυτά τα συναισθήματα είναι συνήθως αμοιβαία. Και εμείς οι ίδιοι κρινόμαστε και δεχόμαστε επικρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις, από εκείνους που ούτε καν το περιμένουμε. Έχουμε σκεφτεί ποτέ τι γνώμη έχουν οι τριγύρω για εμάς; Και ας μιλήσουμε λίγο πιο ανοιχτά με τον εαυτό μας: έχουμε αναλογιστεί την πιθανότητα ότι ίσως να μην είναι οι τριγύρω μας που συγκρούονται μαζί μας και έχουν προστριβές, αλλά στην πραγματικότητα να είμαστε εμείς οι ίδιοι κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό;
Ο ΔΗΜΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΥΜΑ.
"Προσοχή με την φωτιά που βάζεις στον εχθρό σου, μην βρεθείς τσουρουφλισμένος εσύ ο ίδιος" (William Shakespeare)
Υπάρχει μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία ένα αγόρι ήταν πάντα δύστροπος και καθημερινά μάλωνε και τσακωνόταν στην αυλή του σχολείου με τους συμμαθητές του. Όταν εξοργιζόταν, άφηνε να παρασυρθεί από το θυμό, λέγοντας και κάνοντας πράγματα που πλήγωναν τα άλλα παιδιά. Έχοντας επίγνωση της κατάστασης, μια μέρα ο πατέρας του του έδωσε μια σακούλα με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που καβγάδιζε ή πάλευε με κάποιον από τους συμμαθητές του, έπρεπε να καρφώνει ένα καρφί στην πόρτα του δωματίου του.
Την πρώτη ημέρα κάρφωσε 37 καρφιά. Σιγά σιγά ανακάλυψε ότι ήταν ευκολότερο να ελέγξει το θυμό του παρά να μπαίνει στην διαδικασία να καρφώνει σε εκείνη την στέρεα πόρτα από συμπαγές ξύλο. Και κατά την διάρκεια των επόμενες εβδομάδων, ο αριθμός των καρφιών άρχισε να μειώνεται. Τελικά, έφτασε η μέρα όπου δεν είχε έρθει σε σύγκρουση με κανέναν συμμαθητή του. Είχε καταφέρει να γαληνεύσει την συμπεριφορά και τους τρόπους του. Και ευτυχής για το επίτευγμά του, έσπευσε να ενημερώσει τον πατέρα του, ο οποίος του πρότεινε ότι κάθε μέρα που θα συνέχιζε να μην καβγαδίζει, θα μπορούσε να αφαιρέσει από την πόρτα ένα καρφί.
Μήνες αργότερα, το αγόρι ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά του πατέρα του για να του πει ότι είχε αφαιρέσει όλα τα καρφιά. Ο πατέρας τον πήρε απ' το χέρι του και πήγανε μπροστά στην πόρτα του δωματίου. "Συγχαρητήρια γιε μου», είπε. "Αλλά κοίτα τις τρύπες που έχουν δημιουργηθεί στην πόρτα! Όταν εμπλέκεσαι σε σύγκρουση με όσους σε περιβάλλουν και αφήνεις τον θυμό να σε κυριεύσει, οι λέξεις που εκστομίζεις αφήνουν βαθιές ουλές σαν αυτές της πόρτας. Αν και δεν μπορείς να τις δεις εξ αρχής, οι λεκτικές πληγές μπορούν να γίνουν τόσο επώδυνες όσο οι σωματικές. Μην το ξεχάσεις ποτέ: η οργή σημαδεύει τις καρδιές μας."
Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ
«Η πάθηση του αδαή είναι το γεγονός ότι αγνοεί την ίδια του την άγνοια» (Amos Bronson)
Αν τόσο πόνο και κακό μας προκαλούν οι συναισθηματικές συγκρούσεις, γιατί ασκούμε κριτική και κρίνουμε τους άλλους; Γιατί παλεύουμε και τσακωνόμαστε τόσο συχνά; Γιατί μισούμε τους άλλα άτομα; Και τέλος, γιατί έχουμε εχθρούς; Η αλήθεια είναι ότι διάγουμε όλη αυτή την τόσο καταστροφική συμπεριφορά, επειδή στερούμαστε κατανόησης και εκπαίδευσης για να αλληλεπιδρούμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο με τους ανθρώπους γύρω μας. Απόδειξη αυτού είναι ότι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι άλλοι μπορούν να μας πληγώσουν συναισθηματικά αν λένε ή κάνουν πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε
Αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Η αιτία των συναισθηματικών μας δεινών και της οδύνης δεν είναι κάπου έξω, αλλά μέσα μας: είναι η αντίδρασή μας σε αυτό που άλλοι λένε ή κάνουν. Και αυτή η αντίδραστικότητα αποτελεί ξέσπασμα ως αποτέλεσμα του να βλέπουμε και να ερμηνεύουμε το τι μας συμβαίνει με ένα εγωκεντρικό τρόπο. Δηλαδή, θέλοντας οι άλλοι να υιοθετούν και να δέχονται τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας. Ο εγωκεντρισμός αυτός είναι επίσης γνωστός ως "ψυχολογικός εγκλεισμός" και είναι η βασική αιτία όλης της δυσφορίας και της άσχημης ψυχολογικής μας κατάστασης.
Επιπλέον, λόγω της αντιδραστικότητας και της αρνητικότητας που δημιουργούνται από τις δικές μας εγωκεντρικές ερμηνείες και μεταφράσεις, οδεύουμε καρφώνοντας καρφιά στις καρδιές μας. Έτσι βυθιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο: όσο πιο εγωκεντρικοί είμαστε, τόση περισσότερη θλίψη, θυμό και φόβο φωλιάζουμε μέσα μας. Και με την σειρά τους, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θρέφουν και γιγαντώνουν τον εγωκεντρισμό μας. Με άλλα λόγια: τη διάθεσή μας επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το τι συμβαίνει σε μας, και αυτή η υποκειμενική ερμηνεία των περιστάσεων μας καθορίζει τη διάθεση. Έτσι, έρχεται ένα σημείο που η άσχημη ψυχολογία μας μας εμποδίζει, κυριολεκτικά, να εγκαθιδρύσουμε σχέσεις με τους άλλους και δεσμούς ειρηνικούς και αρμονικούς.
ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ
«Οι αληθινές μάχες αποδεσμεύονται εκ των ένδω" (Σωκράτης)
Λένε πως ο Μωάμεθ, συνοδευόμενος από τους οπαδούς του, ήρθε σε μια πόλη να διαδώσειν τη διδασκαλία του. Αμέσως συναντήθηκαν με έναν μαθητή που ζούσε στην περιοχή αυτή. "Δάσκαλε, σε αυτή τη πόλη θα σας κυνηγήσουν, θα σας κατασυκοφαντήσουν και θα σας παρομοιάσουν με δαίμονες», είπε με ανησυχία. «Οι άνθρωποι εδώ είναι αλαζόνες και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα καινούριο ή διαφορετικό. Οι καρδιές τους έχουν θαφτεί κάτω από μια ασήκωτη ταφόπλακα." Ο Μωάμεθ κούνησε το κεφάλι χαμογελώντας και με γαλήνη του απάντησε: «Έχεις δίκιο."
Αργότερα εμφανίστηκε ένας άλλος μαθητής του Μωάμεθ που ομοίως ζούσε στην εν λόγω κοινότητα. Ακτινοβολώντας από χαρά, είπε, «Δάσκαλε, σε αυτή την πόλη, θα σας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες. Οι κάτοικοι είναι ταπεινοί και πολύ πρόθυμοι να σε ακούσουν. Οι καρδιές τους είναι πανέτοιμες να λάβουν λάβουν τροφή από τη σοφία σου." Ο Μωάμεθ κούνησε χαμογελαστός το κεφάλι του εκ νέου και είπε: «Έχεις δίκιο."
Δύσπιστος, ένας από τους συντρόφους του, στάθηκε μπροστά στον δάσκαλο και ρώτησε: "Πώς είναι δυνατόν να βρίσκεις πως έχουν δίκιο και οι δύο, την στιγμή που αναφέρουν κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο;". Και ο Μωάμεθ, ασυγκίνητος, απάντησε: «Δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και οι δυο τους βλέπουν τους κατοίκους αυτής της πόλης ο καθένας ξεχωριστά από την δική του οπτική γωνία. Γιατί να πρέπει εγώ να έλθω σε αντιπαράθεση μαζί τους; Ο ένας βλέπει το κακό και ο άλλος βλέπει το καλό. Θα μπορούσες εσύ να πεις ότι ένας από τους δύο βλέπει κάτι λάθος; Δεν είπαν τίποτα ψευδές. Απλά ότι ειπώθηκε ήταν ατελές. "
Η ΚΑΚΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
"Αγάπα με όταν λιγότερο το αξίζω, γιατί τότε περισσότερο το χρειάζομαι" (κινεζική παροιμία)
Για να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, πρέπει πρώτα να κάνουμε ειρήνη με τον μοναδικό εχθρό που είχαμε, που έχουμε και που μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε καθόλη την διάρκεια της ζωής μας. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ. Όταν αντιληφθούμε ότι είμαστε συν-δημιουργοί του τι αισθανόμαστε και υφιστάμεθα εντός μας, θα αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη να θεραπεύσουμε τις συναισθηματικές μας πληγές που έχουν προκληθεί από τις εγωκεντρικές μας ερμηνείες και αντιδράσεις σε ότι μας αφορά.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία της αυτογνωσίας και της προσωπικής ανάπτυξης, συνειδητοποιούμε επίσης ότι το κακό δεν υπάρχει, γιατί όταν είμαστε σκλάβοι της δικής μας αντιδραστικότητας δεν είμαστε κυρίαρχοι της συμπεριφοράς μας, ούτε φυσικά του φερσίματός μας. Αυτό που πραγματικά αφθονεί είναι η άγνοια του να μην γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και η μη συνειδητοποίηση του να θελήσουμε αυτό να το μάθουμε. Και η αλήθεια είναι ότι όσο πιο εγωκεντρικοί είμαστε, τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Και όσο περισσότερο υποφέρουμε, τόσο περισσότερα προβλήματα και συγκρούσεις έχουμε με τους ανθρώπους τριγύρω μας.
Για να ξεριζώσουμε εκ βαθέων τις εσωτερικές συναισθηματικές μας σύγκρουσεις πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Διαλύοντας τον εσωτερικό μας εχθρό, δια μέσου της κατανόησης και της αγάπης, θα σταματήσουμε να εκπέμπουμε το εσωτερικό μας σκότος προς τα έξω. Δεν χρειαζόμαστε ψευδείς εχθρούς για να εχθρευόμαστε και να παλεύουμε, κατηγορώντας τους για την άσχημη ψυχολογική μας κατάσταση. Όταν θα καταφέρουμε να χτίσουμε έναν γερό δίαυλο επικοινωνίας με την εσωτερική μας ευδαιμονία, θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε τα όσα μας συμβαίνουν πολύ πιο αντικειμενικά και να βλέπουμε τους τριγύρω μας με μεγαλύτερη ουδετερότητα. Όταν καταφέρουμε να εξευμενίσουμε το πνεύμα μας, το σώμα μας και το μυαλό μας, συνειδητοποιούμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πράγματι είναι και πως ότι κάνουμε με αυτό είναι αυτό που είμαστε....
El País Semanal ~
BORJA VILASECA 04/04/2010 Απόδοση στα Ελληνικά: Από Μηχανής Θεός
Eisai poli mprosta...
ReplyDelete