ΖΗΤΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΘΕΣ...

Το αλισβερισι των συναισθηματων. Το "παρε - δωσε" των ψυχων. Η εμπρακτη επαφη αναμεσα σε 2 ανθρωπους. Για χρονια αισθανομουν δεος και εγρηγορση στο ακουσμα αυτων των εννοιων. Πλεον οι λεξεις σκεπτικισμος, επιφυλαξη, ουτοπια και συμβιβασμος εχουν σχηματισει κυβερνηση στην αντιστοιχη Δημοκρατια του μυαλου μου.
Μεγαλωσα μαθαινοντας να ειμαι αληθινος και
ανοιχτος με τους αλλους. Οταν ξεκινησα να ανακαλυπτω τον κοσμο που με περιεβαλε, συνηθιζα ενστικτωδως να επιλεγω τους ανθρωπους. Να τους αποδεχομαι για αυτο που ειναι. Και να πορευομαι. Να πορευομαστε. Δεν με ενδιεφερε να αλλαξω κανεναν. Ουτε και να περιχαρακωνω συμφωνα με τα δικα μου σχηματισμενα καλουπια, γιατι δεν υπηρχαν. Σκοτεινες, υπογειες και πισωπλατες διεργασιες με εκαναν να αηδιαζω και να τρεχω μακρια. Οπως και καθε δολιο και ψευτικο μεσο για να συντηρηθει κατι το οποιο δεν υπηρχε πια. Ενας βρωμικος ψυχαναγκασμος.

Τωρα πια ειναι αλλιως. Περισσοτερο απορριπτω παρα επιλεγω. Και καθε μου επιλογη δεν συνεπαγεται την εκπληρωση μιας ατελειωτης λιστας προτυπων και ιδανικων, γεματη απο πρεπει και θελω. Σημαινει ΕΥΚΑΙΡΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ελευθερια σε αυτον που εχω μπροστα μου να ειναι ο εαυτος του και να ξεδιπλωσει προοδευτικα ολα αυτα που τον συνθετουν. Και ευκαιρια να αλληλεπιδρασουμε. Να γνωρισουμε ολα αυτα που μας ενωνουν και μας χωριζουν. Να μαθει ο ενας απο τον αλλο μεσα απο τη μαγεια της ανθρωπινης ζυμωσης.

Οι περισσοτεροι απο μας ζηταμε πραγματα απο τους τριγυρω μας. Απαιτουμε, για την ακριβεια. Και συχνα απαιτουμε διχως να εχουμε δωσει το παραμικρο. Εγωισμος και αλαζονεια. Και καποιες ιδιαιτερες νυχτες, που νιωθουμε "καπως", ψαχνουμε να βρουμε το τι μας συμβαινει. Το τι μπορει να φταιει.

Δεν γνωριζω αν θα επρεπε να αισθανομαι τυχερος ή ατυχος που διαμορφωσα αυτες τις πεποιθησεις. Ισως καταλαβω καποτε εκ του αποτελεσματος...