Ενθυμούμενος την Λήθη

- "Να θυμάσαι να ξεχνάς...!" Friedrich Nietzsche 

Η ευτυχία είναι μπροστά και όχι πίσω. Εξάλλου όποιος περπατάει με την όπισθεν πρόκειται με μαθηματική ακρίβεια να τσακιστεί.

Τα λόγια αυτά ίσως να ζητούν την προσοχή μας. Χρειάζονται μια στάλα σκέψη προτού τα δεχτεί κάποιος, τα απορρίψει, τα μεταφράσει ποικιλοτρόπως.

Παράλληλα, είναι ευρέως παραδεκτό πως η άγνοια της καταγωγής, η επιλεκτική αμνησία της προέλευσης, η λήθη της ιστορίας, επιδρούν εξίσου καταστροφικά.

Ποια γνώση αξίζει να κρατηθεί; Να διαφυλαχθεί; Και ποιος από μας θα την ορίσει;

Αντίστοιχα, ποια βαρίδια οφείλουν να ριφθούν στην άβυσσο; Γιατί ο Nietzsche με ζήλο επέλεγε να "ξεχάσει"..;

Και τέλος, πόση φαιά ουσία αξίζει να καταναλώσουμε για όλα αυτά, πόσο επίκαιρα είναι και γιατί να μας αφορούν;

Στις φωτογραφίες εικονίζονται (από πάνω προς τα κάτω) μουσουλμανικό τέμενος στην Περσία, τμήμα ρωσικού ορθόδοξου ναού, πύλη παλιού αραβικού παλατιού στην Σεβίλλη της Ισπανίας.

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν αρκετά απλοϊκοί αλλά και απίστευτα ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι και αληθινοί. Περισσότερο διαυγείς ίσως... Ότι θεωρούσαν σημαντικό το σέβονταν και το λάτρευαν. Δίχως δεύτερες σκέψεις και διαφωνίες. Λάτρευαν τον Ήλιο, την Γή, τον Ουρανό, το πρωταίτιο της δημιουργίας και της αναπαραγωγής...

Τα χρόνια όμως περνούσαν. Η λέξη "αυτονόητο" άρχισε να λανσάρεται. Έπειτα επήλθαν και άλλοι παράγοντες "σημαντικοί", όπως το Χρήμα, η Εξουσία, η Θρησκεία....

Η λατρεία των "αυτονόητων" αλλά Αληθινών, έπρεπε να ξεπέσει. Ένα νέο Πάνθεον σύμφερε τώρα να αναδειχθεί, αυτό που προσυμφωνημένου σκοταδισμού. Νεοαφιχθέντες "θεοί" λοιπόν έγιναν (και παραμένουν) το χρήμα [σε όλες του τις μορφές - εκδοχές], οι Βασιλείς - και λοιποί Ηγέτες, και οι επί γής εκπρόσωποι των Θείων [?]...


Τα σημαντικά των πρώτων αυθεντικών ανθρώπων τελικά δεν μπόρεσαν να διαγραφούν... Ξεχάστηκαν μεν, όμως πέρασαν βαθειά χαραγμένα στην ζώνη επιρροής του υποσυνειδήτου. Έτοιμα να επανέλθουν... Να δουν το φως, προερχόμενο από τις πνευματικές ανασκαφές... Κεκαλυμμένα με τέχνη, πίσω από την αξία της ΑΛΛΗΓΟΡΙΑΣ, την σημασία της παρομοίωσης.... Στο βασίλειο των συνειρμών...
Οι νέοι "θεοί" όμως δεν θα επέτρεπαν ούτε καν αυτό. Η δαιμονοποίηση έπρεπε να ξεπεράσει κάθε όριο και να στιγματίσει, τα της λογικής, τα της ουσίας, τα της φαντασίας, του παραλόγου, τα ειπωμένα..... Τα ανείπωτα... Τα άγραφα. Στοχοποίηση προσωπικών σκέψεων, πριν καν αυτές σχηματιστούν... Τι λυπηρό!!;! Και ήρθε η λέξη "ΣΥΜΠΤΩΣΗ", να σκοτώσει κάθε υγιή συνειρμό... Κάθε Αλληγορία...
Φυσικά η ταφόπλακα όλων αυτών είναι η αυτοματοποίηση - ρομποτισμός της σκέψης [το θεώρημα της μασημένης τροφής, προιόν αναμάσησης κλπ], μέσω συγγενικών προσχεδιασμένων συστημάτων παιδείας, καθώς και ΌΛΕΣ οι ροπές και τάσεις του σύγχρονου ΤΡΟΠΟΥ...

[Δεν γνωρίζω αν το κείμενο προωθεί την διαδικασία σκέψεως και προβληματισμού, οι φωτογραφίες όμως σίγουρα...]