υπέρ Ήχοι

Όταν τυφλώνεσαι εκτιμάς και διαπιστώνεις την πραγματική αξία του ήχου

Την βαρύτητα που κατέχει στην ψυχή

Να θυμάσαι να ξεχνάς είχες πει πιο πριν.. Να θυμάσαι να θυμάσαι..
Όμως δεν γίνονται πάντα όπως επιλέγεις. Είναι κάποια που μένουν. Είτε το θες, είτε όχι. Και μένουν για πάντα

Τα Ανεξήγητα Ανεξίτηλα του μυαλού Ηχηρά:

> Εκείνη η φωνή που σε σάστισε. Μια θερινή νύχτα, που η κούραση άρχισε να σε κοιμίζει. Ανατριχίλα προκαλεί ακόμα η θύμηση. Φωνή γυναικεία. Φωνή άγνωστη, μα φιλική ίσως. Τι σε τρόμαξε περισσότερο; Η απόκοσμη ακαταλαβίστικη γλώσσα που άκουσες; Η έντρομη σκέψη ότι δεν υπήρχε κανείς τριγύρω; Ή η υποψία του προσωπικού σου παραλογισμού;

> Ένα οριζόντιο ζεστό Σ' αγαπώ, που άγγιξε την καρδιά σου κάποτε. Σ' αγαπώ αμοιβαίο, υπέρτατο. Μαζί Θεός...

> Φωνή βωβού ζώου, που το μαχαίρι τερμάτισε την ζωή του. Δεν είχες ξανακούσει κόνικλο να σπαράζει, σπαράζοντας και συ μαζί, καθώς η λευκή του γούνα βάφονταν κόκκινη. Γιατί θέλησες να είσαι παρών μπροστά σε κάτι τέτοιο;

> Οι σειρήνες πολέμου που άκουσες. Σε μια άλλου είδους πραγματικότητα, μακριά από την κυρίως περιχαρακωμένη πατρίδα. Ήξερες ότι θα ακουστούν, μα δεν φανταζόσουν τον προσωπικό αντίκτυπο. Ακόμα θυμάσαι, γι' αυτές γράφεις..

> Η βοή από τους ιερούς καταρράκτες χρόνων αθώων παιδικών. Αγάπη προκαλούσαν και όχι φόβο. Δέος! Και μια αντιφατική πρόσκληση. Την αποδέχθηκες ποτέ σου;

> Αξέχαστος και εκείνος ο φρικτός αντίλαλος των ρίχτερ το '99. Χθόνια βοή. Λογικά φταίει και ο συγκεκριμένος αχανής χώρος. Κτίριο τεράστιο δίχως τοίχους εσωτερικούς. Κόσμος τριγύρω πολύς. Πόσα μπορούν να γίνουν σε 40''.... Σκυμμένος ζητώντας προστασία δεν άντεχες να ακούς μόνο.. Τον σέβεσαι πολύ τον σεισμό. Σου θυμίζει μέσα σε όλα πόση αξία έχει να ζείς. Να βλέπεις... Να ακούς...

> Και οι Ιαχές. 200 στόματα έψαλλαν με φωνή βροντερή. Ο Εθνικός Ύμνος ήταν. Ήταν περισσότερο από αυτό όμως. Ξορκίζαμε όσα είχαμε τραβήξει, με διάχυτη την συγκίνηση. Πόσα περάσαμε...; Πραγματικά, όλος ο εθνικός ύμνος χώρεσε μια θητεία ολόκληρη που πέρναγε μπροστά από τα μάτια μας. Συγκίνηση... Τελευταίες στιγμές στην μεγαλόνησο. Λίγο πριν έρθει το C-130. Λίγο πριν το τέλος. Την λύτρωση. Στην ημιανάπαυση κιόλας ήσουν κυριολεκτικά έτοιμος να πεθάνεις για την πατρίδα, αν έτσι έπρεπε...

> Και για το τέλος... Τον ήχο της σιωπής. Της υπέρτατης ευτυχίας, που χαϊδεύουν απαλά οι ήχοι από δυο αντικριστές βέρες στα δάκτυλα που παλμικά αγγίζονται. Το καρμικό γκλιν-γκλιν.., στο νησί της ενέργειας και του Ηφαιστείου. Νησί καταραμένο και ευλογημένο μαζί από θεούς και ανθρώπους. Η στιγμή μαγική. "Θα κάνουμε μια τελετή ανοιχτά μέσα στην θάλασσα" είπε. "Θα ανοίξουν οι ενεργειακές σου Πύλες". Ο δύσπιστος ακολουθεί. Νικάει η περιέργεια. Σε μαύρη παραλία, κολύμπι στα βαθειά. Φτάσαμε. Προσταγές να αδειάσει το μυαλό. Το κορμί να αφεθεί. Να επιπλεύσει. Προϋπόθεση τα αυτιά εντός του υγρού στοιχείου. Αρχίζει.... Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω. Ο ήχος της γαλήνης. Και αυτός που μοιάζει με τις κινέζικες μπάλες και ότι ακούγεται εντός τους αν συγκρουστούν. Ο μεταλλικός εξευγενισμένος ήχος από 2 βέρες.. Μετά τα μάτια άνοιξαν. Άγνοια για το πόση ώρα είχε περάσει. Συνειδητοποίηση της στάσης του σώματος, ίδιας με τον άνθρωπο του Da Vinci. Και αυτή να κολυμπάει κυκλικά γύρω μου, ψέλνοντας αυτά που δεν αποκάλυψε ποτέ..

Υπέρ Ήχοι... Αδιάφοροι κάποτε, επίφοβοι μετά για τις συνειρμικές συνέπειες. Προσμένοντας ο καλύτερος γιατρός να χειρουργήσει τον ασθενή. Τώρα πλούτη και κληρονομιά. Ανησυχία μήπως χαθούν, και τους αποτυπώνεις..

Ξέρεις κάτι; Απόλαυσέ το! Δεν θα υπάρξει ποτέ blanco για το αόρατο μελάνι...