Στον Ομφαλό της Γης σου!

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό...; Σε πήγα εκεί που είχα βρεθεί πριν από καιρό. Εκεί όπου μυήθηκα στο σκότος της αναμονής. Αγρίμια και οι 2 σε μια σχέση που μπήκε εκ των συνθηκών στο ψυγείο... Δεν έχω μιλήσει ακόμα για το κοσμογονικό αυτό δέσιμο... Θα έρθει κάποτε η στιγμή όμως...

Σαν σκυλιά αδέσποτα και οι 2 ξαμοληθήκαμε σε τόπο ιερό. Από κοινού πρώτη φορά. Εκστασιασμένοι μοιραζόμασταν τις σιωπές μας. Χαζεύαμε στο μουσείο τις σκιές μας, που κάπου κάπου ενώνονταν και... όσο μας συνέπαιρνε αυτό, άλλο τόσο μας τρόμαζε... Τρόμος μεγαλύτερος μας κυρίευσε όταν διαπεράσαμε ανθρώπων σύνορα και προχωρήσαμε προς τα άδυτα του Απόλλωνα. Πηδώντας τις αλυσίδες και υπνοβατώντας σχεδόν αποφασίσαμε να πλησιάσουμε όσα μας ούρλιαζαν οι φωνές των της ψυχής ανεξερεύνητων... Παθιασμένοι και οι 2,
αλωνίσαμε με δέος μέχρι που η παρολίγον διάπραξη ύβρεως και η κατοπινή νέμεση μας σταμάτησε. Διακόψαμε 2 ψυχές που κραύγαζαν, την Πυθία που μας περίμενε... Έτσι ακριβώς όπως γίναμε 2 ξένοι... Ως πότε; Μου λείπεις στιγμές - στιγμές... Και δεν πρόλαβα να βρω γιατρειά στο χρόνιό σου πρόβλημα...

Κάτι περισσότερο από χρόνο μετά ξαναβρέθηκα στους Δελφούς... Μαζί σου αυτή την φορά! Ήταν όλα διαφορετικά... Το φως μας έλουζε χαρμόσυνα. Η ανυπέρβλητη ενέργεια του χώρου σε παγίδευε... Έφτασα αδύναμος και ασθενικός... Τρωτός. Δεν εισέβαλα σαν κλέφτης, όπως τότε. Καταιγίδα συναισθημάτων... Συγκίνηση, θλίψη, ευτυχία, πληρότητα... Σαν ερωτευμένος άκουγα τα πνευμόνια να βαριανασαίνουν... Πόσο γλυκά πέθανα στον ομφαλό της Γης; Σαν να μην είχα παρελθόν... Σαν να μην έφυγα ποτέ. Θάνατος και ζωή... Χαχ!, το Όλον που η αναζήτησή του με στοιχειώνει... Τόση αγάπη διάχυτη... Και σκαρφαλώναμε στα χιλιοπατημένα σκαλοπάτια με δύναμη υπεράνθρωπη... Θέλοντας να φτάσω στα πέρα μέρη... Κάνοντας τομή. Γιατρεύτηκα!!??!

Μάτι διορατικό παρατηρούσε.. Σκέψεις ακατάληπτες. Συνειρμοί αλλεπάλληλοι.. Ο θεογονικός μου στρόβιλος!

ΘΕΟS ΘΕΟΙ

Και ένας Από Μηχανής Θεός να εξακολουθεί στον βηματισμό ιεροτελεστίας μυστικής. Σε μονοπάτια που στο κάθε στέρεο βήμα αναδύεται ένα αίνιγμα, η απάντηση του οποίου αποκαλύπτει τις ονειρεμένες συντεταγμένες για το επόμενο... Επίλεκτοι και δραστήριοι ριψοκίνδυνοι θνητοί επιλέγονταν για να διεκπεραιώσουν τον ρόλο του Από Μηχανής Θεού στο Αρχαίο Δράμα. Αποθεώνονταν στα μάτια των θεατών.. Έλαμπαν, λογίζονταν ώς Αθάνατοι. Η ενσάρκωση μιας τόσο δύσκολης αποστολής, ιδιότητες ασυνήθιστες απαιτεί. Συχνά, σχιζοφρένεια προκαλείται σε κοινό και πρωταγωνιστή, εξίσου... Έρχεται απρόσκλητος.. Μην ξεγελιέσαι! Είναι θνητός...! Τα λοιπά..., κατ' επίφαση... Έχεις Πίστη;

Και ήταν όλοι εκεί...! Το διαμαντένιο ολόγραμμα του Απόλλωνα... Η Πυθία στο τρίποδά της μπροστά, να εισπνέει αρχέγονους καπνούς από της γης τα έγκατα, ψιθυρίζοντας τα μελλούμενα...



Ζαλίστηκα... Μέθυσα από δυσδιάκριτες αλήθειες... Δίπλα μου εσύ, κοιτώντας με καρτερικά... Μέσα μου όλοι οι υπόλοιποι, περιμένοντας να μπουν σε μια τάξη... Υπάρχει;
Έχει ο καθένας άραγε την θέση που πρέπει να λάβει; Κορεσμός σε πέπλα άδεια...! Χορός Σατύρων... ΦΩΣ ... Ζεύς ... Είπατε τω Βασιλεί.... Ζεύξη... το λαλόν Ύδωρ ... Ο τελευταίος Χρησμός ... Οι ατέλειωτοι χρησμοί που απευθύνονται σε όσους διαβάζουν... Σε Σένα που διαβάζεις τώρα τις λέξεις των Ματιών μου... Και γω σε διαβάζω... στα χείλη, και ας μην τα έχω δει ακόμα... Έμαθες να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις...; Σε καλώ να συλλαβίσεις τα Όνειρά σου για πάρτη μου... και μετά να τα κάνουμε πράξη, απ' έξω και ανακατωτά... Σ' αυτά τα μάρμαρα πάνω αν σ' έπαιρνα θ' αλλάζαν όλα...
Σκάσε! και τα ετερόκλητα θα πλεχτούν σε ουσία περίτεχνη, ενιαία... Σε συνουσία μυστική.. Στο κάτι ανώτερο από τότε που έκλεινα τα μάτια σε λατρεμένη αγκαλιά, και μόνο ο θάνατος μπορούσε να χαλάσει την υπέρτατη ηδονική ολοκλήρωση.... Πες μου, που φυσάει ο Άνεμος; ...Εγώ πάλι κατευθύνομαι προς τον Ομφαλό της Γης σου... Και ας μην ξέρω που είναι....