Παρακολουθώ εσχάτως με πολύ ενδιαφέρον τις κινητοποιήσεις των αγροτών... Παρατηρώ ποια είναι τα αιτήματά τους, ποιες οι διεκδικήσεις τους... Παρακολουθώ τις αντιδράσεις τους, κλείνοντας τις εθνικές οδούς και κόβοντας την Ελλάδα στην μέση ή στα 4... Κλείνοντας συνοριακούς σταθμούς. Πετώντας γάλα, βαμβάκι ή φρούτα έξω από κυβερνητικά κτίρια...
Λίγο καιρό πριν είχαμε όλοι βιώσει τις κινητοποιήσεις των οδηγών Βυτιοφόρων... Τις αμέτρητες ουρές και την αφάνταστη ταλαιπωρία... Έπειτα είναι οι κινητοποιήσεις των
οικοδόμων, των εργαζομένων στα ΜΜΜ, στα ΜΜΕ, των δημοσίων υπαλλήλων, και λοιπά και λοιπά.
Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι μάχονται κατά καιρούς για τα δικαιώματα και τα αιτήματά τους. Κατηγορούνται συχνά ότι ταλαιπωρούν άδικα τους συμπολίτες τους. Κατηγορούνται ότι είναι κομματικά υποκινούμενοι... Δεν θα ήθελα να μπω σε περαιτέρω ανάλυση..
Αυτό που θέλω να φωνάξω όμως είναι το εξής: Σε τούτη την κοινωνία με τους Δημοκράτες, τους κοινωνικά ευαίσθητους, τους ασυμβίβαστους και τους Αγωνιστές δεν έχω δει ποτέ μου κάποιους ανθρώπους που καθημερινά τρώνε ΚΑΡΠΑΖΙΕΣ να κατεβαίνουν και να κλείνουν τους δρόμους.
Έχετε δει εσείς ποτέ κανένα γκαρσόνι να κλείνει και να σπάει το κέντρο της Αθήνας;
Μήπως έχετε δει κάποιον πιτσαδόρο, κάποιον διανομέα εταιρείας Κούριερ; Καμιά Τηλεφωνήτρια, κομμώτρια ή ταμία σε σούπερ μάρκετ που γεμίζει και τα ράφια; Κάποιον Υπάλληλο φαστ φούντ, κάποιον Σουβλατζή ή καμία Μπαργούμαν;
Δηλαδή τι στο διάολο συμβαίνει με τους Εργαζομένους στον Ιδιωτικό Τομέα; Για εμάς δεν υπάρχουν εργατοπατέρες; Δεν ισχύουν οι νόμοι για μας; Εμείς είμαστε καλύτερα αμειβόμενοι από όσους κάνουν απεργίες και κατεβαίνουν στους δρόμους ή ζούμε σε καλύτερο εργασιακό περιβάλλον;
Για άλλη μια φορά ο Νόμος των ισχυρών φαίνεται ανώτερος από οποιονδήποτε άλλον σε αυτή την πέρα για πέρα ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ κοινωνία. Σε αυτή την ξεφτιλισμένη κοινωνία που δεν μπορεί να δει πέρα από την μύτη της. Που δεν μπορεί να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές της και της ανάγκες της.
Που διαθέτει επιλεκτική μέριμνα.
ΜΙΑ ΓΑ@@ΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ, ΕΝΩ ΜΕ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΣΤΑ ΑΟΡΑΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΠου διαθέτει επιλεκτική μέριμνα.
??????????????????????????????????
η υπόθεση σηκώνει και τσιγάρο (ε μα συγγνώμη) και δεν μπορεί να αναλυθεί σε μία ανάρτηση ή σχόλια. με λίγα λόγια είναι σαν να ουρείς στο σπίτι σου στην λεκάνη και στις (δημόσιες ή μη) τουαλέτες όπου να 'ναι.
ReplyDeleteείναι θέμα (και) παιδείας.
Σωστός! Σιγά, σιγά πάντως και οι αγρότες θα χάσουν το "προνόμιο" που έχουν.
ReplyDeleteΥπάρχουν και κοινωνίες σε αυτό τον τομέα πάντως, πολύ πιο ξεφτιλισμένες απο την ελληνική.
Χαρακτηριστκό παράδειγμα αποτελεί εταιρεία της Αμερικής (αλλά και πολυεθνική)στην οποία έπειτα απο τις μαζικές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων απέργησαν για... 15 λεπτά.
Αυτό είναι το αντίθετο άκρο το οποίο θα έρθει και εδώ.
Γενικότερα έχω την εντύπωση πως θα πρέπει να απαλλαγούμε απο κάθε τι αποτυχημένο και αποδεδειγμένα καταστροφικό (εργατοπατέρες και λαικίστικοι ψευτοσοσιαλισμοί, νεοφιλελευθερισμοί)και να φτιάξουμε κάτι εντελώς καινούργιο με τη συμμετοχή όλων.
Σε διαβεβαιώνω ότι αν υπήρχε τρόπος να μας εντάξουν όλους κάτω από ένα φορέα ο οποίος υποτίθεται ότι θα φρόντιζε για την διασφάλιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, και την εκπλήρωση όλων των αιτημάτων μας θα κατάφερναν να κάνουν ακόμη και τους πιτσαδόρους να απεργήσουν.
ReplyDeleteΤο δικαίωμα της απεργίας είναι σίγουρα αναφαίρετο αλλά και η ομηρία των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων είναι αδίκημα. Το θέμα των αγροτών δεν είναι χθεσινό και ούτε θα το λύσουν τα 500 εκατ. ή το 1 δις euro. Όταν ο κ. Καραμανλής και ο κ. Χατζηγάκης δήλωναν «Όλα τα λεφτά… όλα τα κιλά» σε κάποια άλλα μπλόκα αγροτών πριν από μερικά χρόνια , το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποσπάσουν κάποιες ψήφους και να μεταθέσουν το πρόβλημα αλλά κυρίως να ενισχυθεί η άποψη ότι τα πάντα μπορούν να λύνονται εσαεί αρκεί να βρεθεί το αντίστοιχο οικονομικό αντάλλαγμα. Φυσικά το ίδιο ακριβώς έπρατταν και οι προηγούμενοι ομόλογοί τους.
Τα πράγματα όμως δεν πρέπει να είναι έτσι. Η αγροτική παραγωγή όπως και τόσοι άλλοι τομείς παραγωγής εθνικού πλούτου συνεχίζουν να μαραζώνουν λόγω του ευκαιριακού τρόπου αντιμετώπισης των προβλημάτων και του ανύπαρκτου σχεδιασμού εξέλιξης τους. Το μέλλον αυτής της χώρας δεν μπορεί να μετριέται μόνο σε euro επιδοτήσεων και δανεισμού.